„Apollo i Marsjasz” Zbigniewa Herberta to wiersz, w którym poeta dokonuje reinterpretacji mitologii. Tekst pokazuje, że prawdziwy pojedynek Marsjasza z Apollinem odbył się dopiero wówczas, gdy ten pierwszy był torturowany przez okrutnego boga. Gra odbywała się wówczas nie na instrumentach, ale na cielesnych organach. Każda część ciała Marsjasza została poddana wymyślnym torturom, a fakt ten paradoksalnie pokazał nieprzebrane bogactwo ciała ofiary. Posiadało ono bowiem kształt („góry wątroby”), kolor („białe wąwozy”), dźwięk („szumiące lasy płuc”) i smak („słodkie pagórki mięśni”).
Warto zwrócić uwagę, że poszczególne organy Marsjasza porównane są do elementów przyrody. Muzyk żegna się bowiem ze światem, a źródłem jego bólu jest nie tylko cierpienie fizyczne, ale również konieczność pożegnania lasu, zimy czy górskich wąwozów. Apollo z kolei nie odczuwa bólu, sprawia wrażenie niemal doskonale zaprogramowanej maszyny czy manekina. Bóg zastanawia się, w jaki sposób wykorzystać Marsjasza dla przyszłej sztuki. Nie wykazuje zatem żadnych uczuć, a kieruje się jedynie chłodną refleksją, jak artyści wyznający hasło sztuki dla sztuki.
Tymczasem natura zupełnie inaczej reaguje na śmierć Marsjasza. Pod nogi Apolla pada martwy słowik, a drzewo, do którego przywiązane jest ciało ofiary, siwieje. Okazuje się zatem, że paradoksalnie to nie bogowie, ale przedstawiciele natury są najbardziej wrażliwymi odbiorcami sztuki. Pojedynek zakończył się zatem triumfem Marsjasza, ponieważ sędziowie zaświadczyli własną śmiercią o jego wyższości.
Herbert, analizując jedną z mitologicznych historii, dokonuje wyrazistej reinterpretacji mitologii. Pokazuje, że wbrew stereotypowym ujęciom, Apollo nie był jedynie bogiem harmonii i piękna, ale posiadał również okrutne i przerażające oblicze. Oznacza to, że antyk rozumiał świat nie tylko w kategoriach doskonałości, ale dostrzegał również ludzki ból i cierpienie.
W pierwszym z Trenów poeta przyzywa do siebie wszystki płacze bo tylko one pozwolą wyrazić mu żal za utraconą Urszulką. By unaocznić swoją rozpacz wzywa łzy Heraklitowe...
Autorem wiersza „Anka to już trzy i pół roku” jest Władysław Broniewski. Utwór należy do cyklu poświęconego Joannie Broniewskiej nazywanej Anką...
W utworze „Do Fraszek” autor zwraca się do tytułowych wierszy w ten zaś sposób – do samego siebie jako do ich autora. „Do Fraszek” jest...
Streszczenie Jedna wyspa na której zgromadzono dziesięć osób – to początek opowieści w której po kolei giną kolejni bohaterowie. Każdy z nich...
Najsłynniejsze dzieło Daniela Defoe ukazało się w 1719 roku – jego popularność okazała się tak duża że jeszcze w tym samym roku doczekało się czterech dodruków...
„Pierwsza fotografia Hitlera” Wisławy Szymborskiej to wiersz który pod względem poetyki przypomina ekfrazę. Różnica polega jednak na tym że przedmiotem...
„Płonąca żyrafa” to wiersz Stanisława Grochowiaka. Tytuł utworu wyraźnie wskazuje inspirację którą był surrealistyczny obraz hiszpańskiego malarza...
„Bajki i przypowieści” Ignacego Krasickiego ukazały się po raz pierwszy w 1779 roku a w późniejszych latach wydano kilka dalszych ich tomów. Bajki...
Trzecia część „Dziadów” jest dramatem w którym świat rzeczywisty przenika się ze sferą metafizyczną. Co ciekawe – oba te plany mają równorzędne...
