“Książka” to wiersz Zbigniewa Herberta, w którym poeta wykorzystuje topos księgi. Księga w tradycji literackiej to oznaka najwyższej tajemnej wiedzy przeznaczonej dla wybranych. Często w tej roli występuje Biblia jako zapis najistotniejszych prawd o powstaniu i końcu świata. Księga nie jest łatwą lekturą i nie każdy może dostąpić przywileju jej zrozumienia. Podmiot liryczny wiersza Herberta uskarża się, że przez pięćdziesiąt lat wciąż tkwi na tym samym etapie poznania.
Księga zostaje poddana w wierszu zabiegowi personifikacji, przemawia bowiem do bohatera lirycznego i poucza go. Jej głos jest cierpliwy i wzbudza zaufanie. Sprawia, że pomimo wielu wątpliwości podmiot podąża za wskazaniami Księgi, wierzy, iż jest ona wcieleniem duchowej mądrości.
W celu lepszego zrozumienia języka Księgi podmiot „powtarza literę po literze” i „przepisuje starannie werset za wersetem”. Czynności te mogą wskazywać na profesję osoby mówiącej. Przypomina on średniowiecznego kopistę lub może być poetą. Swoje szczególne zadanie upatruje w wiernym odtwarzaniu słów Księgi; porównuje je do odbijania słów w lustrze. Nawiązuje tym samym do zasady mimesis - antycznej reguły sztuki. Mowa tu o „słowach wyblakłych”, a więc nieczytelnych, ale też należących do odległej przeszłości. Poeta ma być zatem swoistym łącznikiem pomiędzy tradycją i współczesnością. Jego rolą jest również konstruowanie mowy wieloznacznej - o potrójnym sensie, na zasadzie analogii do języka biblijnego.
Podmiot przeżywa nieustanne wątpliwości, czuje się niegodny i niezdolny do wykonania tak odpowiedzialnego zadania. Prezentuje także postawę skromności – uważa innych za artystów doskonalszych od niego. Mimo to codziennie, „o późnym zimowym świcie” zaczyna od nowa. Wiersz „Książka” to zatem wypowiedź autotematyczna. Poeta, powiada Herbert, to człowiek Księgi – osoba wtajemniczona w tajemną wiedzę o świecie, a także łącznik pomiędzy dawną tradycją i kulturą współczesną.