Louis Vauxcelles, francuski krytyk sztuki, w czasie podziwiania wystawy obrazów miał krzyknąć, iż widzi Donatella wśród bestii (Donatello był renesansowym rzeźbiarzem). Od owego sformułowania, które po francusku brzmiało Donatello chez les fauves pochodzi nazwa kierunku w sztuce – fowizm (franc. fauvisme).
Fowizm, jako zwarty ruch, działał w latach 1904-1908. Wszakże również po tej dacie jego twórcy nadal odwoływali się do wykształconych w tym czasie form. Odnosili się do nich również artyści z funkcjonującego kilkadziesiąt lat później (lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte) nurtu, znanego jako neofowizm.
Czymże więc był ów „bestialski” fowizm? Uznawany bywa za część epoki modernizmu w sztuce, rozwijający się obok secesji. Inspiracje fowizmu są rozległe – wskazuje się zarówno na konkretne postacie, takie jak malarz-symbolista Gustav Moreau, jak i szeroko rozumianą sztukę ludów trzeciego świata (przede wszystkim Afryki).
Malarstwo fowistów koncentrowało się na kolorach. Odchodzili od realistycznego ukazywania otaczającej ich rzeczywistości, na rzecz zachwytu nad jej barwami. Oczywiście rezygnacja z dokładnego przedstawiania świata sprawiała, że również barwy na obrazach były nieoczywiste – na przykład malowano czerwoną trawę. Wyrazistość kolorów, wykorzystywanych przez fowistów sprawia, iż ich dzieła często porównuje się do współczesnych komiksów.
Spośród twórców tego nurtu wyróżnić można artystów takich, jak Henri Matisse, André Derain, Albert Marquet,Maurice de Vlaminck, Kees van Dongen, Charles Camoin.
Co interesujące, odbyły się wyłącznie trzy wystawy fowistów. Najsłynniejszą z nich był „Salon jesienny” (Salon d’Automne) z roku 1905.
Za pierwsze dzieło „czystego” fowizmu uznać możemy płótno Henriego Mattise’a „Przepych, spokój, rozkosz” z 1904 roku.
Przedstawia ono obrazek z plaży. Widzimy żaglówkę i nagie kobiety w czasie pikniku. Jedna z nich układa sobie włosy. Już w tym opisie widać symboliczne wpływy, charakterystyczne dla fowizmu – damy z początku XX wieku nie odbywały raczej pikników nago. Jeszcze bardziej charakterystyczna jest kolorystka obrazu, przypominającego zresztą starożytne mozaiki.
Fowizm, chociaż krótkotrwały, należy do najbardziej interesujących nurtów malarskich pierwszej połowy XX wieku.
Emancypacja kobiet czyli umożliwienie im bardziej aktywnego udziału w życiu publicznym zapewnienie edukacji oraz pracy zawodowej była jednym z najważniejszych haseł pozytywizmu....
Władysław Reymont rekonstruuje w „Chłopach” specyficzną strukturę wiejskiej społeczności i jej mentalność. Spojrzenie na świat członków lipieckiej...
Twórczość Ignacego Krasickiego ma charakter dydaktyczny – ten typ literatury mającej przekazać czytelnikowi prawdy moralne był skądinąd bardzo popularnych...
„Architekt wszechświata” to miniatura nieznanego autorstwa której powstanie datowane jest na około XIII wieku. Przedstawiona na miniaturze postać zdaje...
Prometeusz był jedną z najbliższych człowiekowi postaci mitologicznych. Nie tylko ukształtował on tę słabą istotę z gliny i tchnął w nią ducha ale także przeciwstawił...
Definicja Dramat to jeden z trzech rodzajów literackich który posiada szereg swoich odmian i gatunków w zależności od poruszanej tematyki a także i tego...
W noweli „Siłaczka” (1895) Stefan Żeromski odmalował dylematy i postawy polskiej inteligencji pod koniec XIX wieku. Polska znajdowała się wówczas pod...
„Świętoszek” Moliera słusznie jest uznawany za znakomitą satyrę na hipokryzję religijną. Jednak nie wyczerpuje się w tym znaczenie utworu. Stanowi on bowiem...
Na półce w moim pokoju leży pluszowy królik. Maskotka która kiedyś wydawała mi się olbrzymia ma w rzeczywistości około pół metra wysokości....