Obraz olejny Marcela Duchampa „Akt schodzący po schodach nr 2” (Nu descendant un escalier n° 2) wzbudził po swojej premierze spore kontrowersje, a także stał się obiektem kpin. Prezydent USA, Theodore Roosevelt, po obejrzeniu dzieła stwierdził, że dywanik w jego łazience ma większe walory artystyczne i dekoracyjne niż dzieło Duchampa. Artysta nie mógł też pocieszyć się pozytywną opinią kolegów po fachu – zarówno znajomi futuryści, jak i kubiści odrzucili obraz, jako bezwartościowy, odmawiając mu miejsca na wystawie Salon Niezależnych (1912 rok).
Duchamp stworzył „Akt schodzący…” na początku 1912 roku. Inspiracją stały się dla niego osiągnięcia kubizmu, a także eksperymenty fotograficzne, mające na celu utrwalenie ruchu. Artysta połączył refleksje nad tymi dwoma zagadnieniami i spróbował w kubistycznej estetyce oddać dynamikę poruszającego się człowieka – konkretnie nagiej kobiety schodzącej po schodach (oczywiście niepoinformowany widz raczej nie rozpozna na obrazie ani kobiety, ani schodów).
Dominująca kolorystyka to brąz, ochra i czerń. Po czarnych schodach, ukazanych oczywiście jako proste bryły, schodzi rozmyty kształt. Dopatrzeć się można jego kilku kończyn – służy to ukazaniu poruszania się postaci. Również i ona została stworzona przez kilkadziesiąt nakładających się na siebie brył.
Warto odnotować numerację zawartą w tytule – obraz jest bowiem częścią cyklu, składającego się z trzech innych dzieł.
Dzieło Duchampa wywołuje początkowo nierozumienie i zdziwienie. Jednak pilniejsza analiza „Aktu…” pozwala docenić perfekcję artysty, który w oryginalny sposób pokazał, jak wielka energia i żywotność zawarta jest w tak prostym, wydawałoby się, działaniu, jak zejście po schodach. Warto także odnotować rolę autora w procesie dekonstrukcji tradycyjnie pojmowanego aktu (por. np. „Panny z Awinionu” Picassa).
Słynna „Pieta watykańska” którą Michał Anioł wykonał na zamówienie kardynała Jeana Bilhèresa de Lagraulasa stanowi jedno z najważniejszych...
„Dama z łasiczką” („Dama z gronostajem”) została namalowana przez Leonarda da Vinci techniką olejną z użyciem tempery na desce orzechowej o rozmiarach...
Leżałem na szpitalnym łóżku i wpatrywałem się w biały sufit i wiszące na nim lampy. Wokół mnie było sporo zamieszania lekarze i pielęgniarki biegali...
Związki literatury i polityki były wyjątkowo mocne w XIX-wiecznej Polsce. Państwo polskie przestało istnieć po rozbiorach jakie miały miejsce w poprzednim stuleciu. Nadzieje...
W „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego pobrzmiewają różne koncepcje filozoficzne zarówno epoki pozytywizmu jak i całego dziedzictwa europejskiej...
Barok należało do epok które szczególną wagę przywiązują do wątku śmierci i przemijania. Oczywiście problemy związane ze świadomością własnego końca...
Louis Vauxcelles francuski krytyk sztuki w czasie podziwiania wystawy obrazów miał krzyknąć iż widzi Donatella wśród bestii (Donatello był renesansowym rzeźbiarzem)....
Nazwa renesans pochodzi od francuskiego słowa „renaissance” znaczącego odrodzenie. Doskonale odzwierciedla ono charakter tej epoki która narodziła się...
Starsi ludzie często powtarzają że dzisiejsza młodzież ma „wszystko”. „Za naszych czasów nie było takich możliwości” – powtarzają....