Motyw prometejski w literaturze

Motyw prometejski jest jednym z tych motywów, które pojawiają się w literaturze bardzo często i chętnie są przywoływane. Jest to związane z samą historią mitycznego bohatera, a także z symboliką z nią związaną. Prometeusz to osoba, która była gotowa do poświęceń. W imię wyznawanych reguł i wartości potrafiła przeciwstawić się tym, które zostały narzucone przez bogów. Prometeusz był stwórcą człowieka, który potajemnie podarował mu ogień. Okrutna, niekończąca się kara na którą skazali go bogowie stała się symbolem nie tylko wielkich cierpień, ale i ukazała rozmiar poświęcenia.
Motyw prometejski przejawiał się w literaturze wielu epok. Wartym uwagi jest jego występowanie zarówno w epoce romantyzmu, jak i pozytywizmu. W przypadku tej drugiej epoki jego zastosowanie związane było z głoszonymi zasadami utylitaryzmu, pomocy dla innych, pracy u podstaw. Buntownicza postawa wyróżnia jednostkę na tle innych i motywuje ją do działań nieco sprzecznych z przyjętymi przez pozostałe osoby. Ważną cechą przybliżającą do mitycznego Prometeusza jest poświęcenie.
Przybierało ono nieco inny wymiar w przypadku epoki romantyzmu, jednakże i tu można mówić o istnieniu motywu Prometeusza oraz jego funkcjonowaniu. Przykładem lektury, w której on się pojawia są zarówno „Dziady” Adama Mickiewicza – gdzie przykładem postawy prometejskiej są działania Konrada. Kolejnym przykładem tego typu utworu jest „Kordian” autorstwa Juliusza Słowackiego.
Motyw prometejski pojawiał się także w poezji. Autorem, który po niego sięgał był między innymi Zbigniew Herbert, który chętnie czerpał z motywów nawiązujących do antyku.