Zwyczaje rdzennych mieszkańców Czarnego Lądu przedstawione w powieści Sienkiewicza

Powieść Henryka Sienkiewicza zatytułowana „W pustyni i w puszczy” to nie tylko opowieść o pięknie przyrody Afryki, ale i o jej mieszkańcach. Czytelnik ma okazję poznać zarówno tych, którzy odpowiedzialni są za porwanie dzieci, jak i rodowitych mieszkańców owych okolic.

W utworze wymienionych jest kilka plemion, także i bohaterowie pochodzą z różnych z nich. Pierwszym jest plemię Wa-himów. Zamieszkiwali oni wioskę, a pożywienie zapewniała im przede wszystkim przyroda, która ich otaczała. Przedstawiona zostaje ich duchowość, która sprytnie wykorzystana jest przez dzieci.

Poza wierzeniami, wyróżnia ich także wygląd. Ważnym elementem jest różnorodna biżuteria. Rzucają się w oczy przede wszystkim ozdobne kołnierze, które przynależne są głównie wojownikom. Mają oni także przekute uszy i pomalowane ciała. Są to ludzie, którzy wyznają zasadę walki, skłóceni są z sąsiednim plemieniem. Ich wodzem zostaje Kali.

Mea pochodzi z innego plemienia. Ciemnoskóra dziewczyna to jedna z członkiń plemienia Dinka. Warto jednak dostrzec, że w podróży przez Afrykę towarzyszą dzieciom nie tylko murzyni ze wspomnianych plemion. Sama obserwacja ich porywaczy daje poznać tamtejszych mieszkańców jako ludzi wierzących w proroctwa, ale i złe duchy. Przykładem takiego zachowania jest sytuacja na pustyni. Porywacze są przekonani o tym, że burza jest wynikiem działania złych sił.

Postaci przedstawione w powieści pokazują Afrykę jako kraj niezwykle zróżnicowany. Obok konfliktów większych, mają także miejsce te mniejsze, toczone przez pojedyncze plemiona. Rdzenni mieszkańcy Afryki odznaczają się swoją mentalnością, jak i wyglądem zewnętrznym. Czytelnik ma jednak okazję dowiedzieć się, że Kali w swym plemieniu wprowadza pewne zmiany, w tym na tle religijnym. W momencie jednak gdy bohaterowie przybywają do plemienia widoczną jest odmienność tamtejszych ludzi, która sprawia, że świat Stasia i Nel staje się jeszcze ciekawszym.