Mieszkam w niewielkim miasteczku. Każdego dnia mijam więc te same miejsca – maleńki, nieco pochyły ryneczek wyłożony kostką brukową, kościół, w którego oknach mienią się witraże, oraz pomnik św. Floriana w rzymskim hełmie – i tych samych ludzi. Co rano widzę, jak pewien okrągły pan wyciąga skrzynki pełne jabłek i pomidorów, a przed jego sklepikiem ustawiają się kolejki. Czasem myślę, że znam to miejsce na pamięć, że wiem wszystko o jego mieszkańcach, a żadne niespodzianki nie są w stanie mnie zaskoczyć. Istnieje jednak pewien budynek, który wciąż uświadamia mi, że jestem w błędzie.
W niewielkiej, lecz dosyć wiekowej kamienicy znajdują się drewniane schody, które skrzypią, jak gdyby były zmęczone pod ludzkim ciężarem. U ich szczytu stoją białe, poobijane drzwi ozdobione fioletową tabliczką z czarnymi napisami. Kiedy tylko je otwieram, wchodzę do innego, pełnego sekretów i zaskoczeń świata.
Stare regały uginają się tam pod ciężarem książek, a pani bibliotekarka, na przekór wszystkiemu, nadal wypełnia poszarzałe karty katalogu. Witam się z nią i radośnie sięgam po oprawioną w szorstki papier książkę. Wystarczy zrobić kilka kroków, by zasiąść w czerwonym, potarganym fotelu, który jest tak wygodny, że można odnieść wrażenie, jakby spędziło się w nim pół życia. Oglądam jeszcze ozdobione plamami ściany, kilka razy dotykam skrzypiącego parkietu i palcem ścieram kurz z półek. Później znikam.
Kiedy otwieram karty książki, zostawiam moje małe miasteczko, patrzę na kościół i ryneczek z góry oraz macham panu od pomidorów. Przenoszę się do innego świata, gdzie czekają mnie przygody i fascynujące opowieści. Jednak wciąż zaskakuje mnie jedna rzecz – ilekroć powracam do niewielkiej mieściny, cieszę się niczym dziecko, już zastanawiając się nad przyszłymi wędrówkami.