Motyw miłości spełnionej w literaturze | wypracowanie

Miłość spełniona wydaje się nie cieszyć specjalną popularnością, jako temat literacki. W końcu tym, co nas fascynuje, jest droga do celu – wzajemne podchody zakochanej pary, przezwyciężanie pierwszej niechęci/nieśmiałości, cały pasjonujący proces uwodzenia. Im miłość bardziej nieszczęśliwa, im więcej przeszkód przed nią, tym bardziej ciekawa jako materiał dla artysty! Tyle emocji do opisania – ból, tęsknota, strach o przyszłość uczucia. A kiedy parze uda się być razem, to te wszystkie interesujące problemy zdają się znikać. O czym więc pisać?

Czy więc miłość spełniona w ogóle nie interesuje twórców? Oczywiście, że interesuje! Jej opisy są rzadkie, ale właśnie dlatego stają się tym bardziej fascynujące. Bodaj jednym z pierwszych tego typu utworów jest wiersz niemieckiego poety i trubadura z przełomu XII i XIII wieku, Walthera von der Vogelweide „Unter der Linden” (polski przekład Leopolda Staffa nosi tytuł „Tandaradei!”). Podmiotem lirycznym jest kobieta, która opowiada o schadzce z kochankiem, jaka miała miejsce w lesie, pod lipą. Nie wiemy nic o pochodzeniu społecznym pary ani o kolejach ich uczucia. Czy długo się znają, czy wezmą kiedyś ślub? Tego również nie wiemy –jedyne, co poety nam przedstawia, to czułość, jaka istnieje między parą. Kochanek jest troskliwy – układa kobiecie łoże z kwiatów, a także pomaga jej przełamać uczucie wstydu.

Tulił mnie mocno
Na swym łonie,
Dotąd mam słodycz w głębi żył.

Z pewnością jest to miłość spełniona – nawet jeśli owa chwila spełnienia jest krótkotrwała.

Schadzkę kochanków przedstawia również Franciszek Karpiński, polski poeta XVIII-wieczny, w wierszu „Laura i Filon”. Podobnie jak u Walterha von der Vogelweide, schadzka owa odbywa się nocną porą. Obserwujemy tytułową pasterkę, która oczekuje na swojego miłego. Martwi się, że nie zjawił się na czas i podejrzewa, że winną tego jest jej „czarnobrewa” konkurentka. Laura cierpi z powodu tych domysłów, zwłaszcza, że przygotowała dla ukochanego wieniec – jego zrobienie kosztowało ją dużo bólu, gdyż róże pokłuły jej dłonie. Coraz bardziej zdruzgotana niezjawianiem się Filona, dziewczyna niszczy wianek, a także koszyk, kolejny prezent dla niego:

Tłukę o drzewo koszyk mój miły,
Rwę wieniec, którym splatała;
Te z nich kawałki będą świadczyły,
Żem z nim na wieki zerwała...

Jednak w tej chwili Filon wychodzi zza drzew. Okazuje się, że ukrył się, by obserwować zachowanie Laury:

Naumyślnie się schowałem,
Chcąc tajemnice twoje wybadać,
Co o mnie będziesz mówiła?

Młodzi utwierdzają się więc w swoich uczuciach i rozchodzą się do domów. Utwór Karpińskiego jest dużo mniej dosłowny, niż wiersz niemieckiego trubadura. „Tandaradei” opisuje wyraźnie akt seksualny, Karpiński ogranicza się do symboliki erotycznej (wianek skropiony krwią, to wyraźna aluzja do straty dziewictwa). Niemniej, również „Laura i Filon” opisuje miłość spełnioną. Kochankowie nie zdobywają się już, a jedynie dbają o to, by temperatura ich uczuć nie zmalała. Polski poeta ukazuje, iż jest to równie ciekawe zadanie, jak samo uwodzenie!

W literaturze znaleźć można kilka opisów miłości spełnionej, a do najwspanialszych należy poezja Walterha von der Vogelweide i Franciszka Karpińskiego. Średniowieczny trubadur oferuje czytelnikowi bardzo odważny opis spotkania kochanków, zaś polski poeta, również przedstawiający schadzkę zakochanych, przejmująco przedstawia ich lęk o trwałość uczucia, a także radość, jaką czują, gdy zostaje ono potwierdzone.