Bromba i inni – streszczenie, problematyka

Streszczenie

Pciuch

Były sobie stworzonka zamieszkujące czas. Nazywano je Pciuch. Ujawniały się tylko jutro albo wczoraj. Wszystkich Pciuchów było 30. Pciuch o numerze 24 pracował na poczcie i roznosił Spóźnione Przesyłki, czyli np., te, które należało dostarczyć na wczoraj. Pciuch 24 dostarczał przesyłki, jeżdżąc na hulajnodze. Właśnie zamierzał dostarczyć do pewnego domu przesyłkę na wczoraj, ale okazało się, że to trudne, ponieważ teraz było tu dopiero wczoraj, przy czym Pciuch dojechał na hulajnodze o miesiąc za wcześnie. Przesyłkę jednak udało się dostarczyć.

Fumy

Kolejne zwierzątka – fumy bardzo lubiły podróżować. Każdy fum miał 9 rąk, w których coś trzymał. Ponadto wydawał charakterystyczne dźwięki. Przez cały dzień fumy nie robią nic innego, jak tylko wypoczywają. Usiłują robić to najlepiej jak umieją, przez co szybko się męczą i znów muszą wypoczywać. Czasami jednak oprócz wypoczynku umilają sobie życie śpiewaniem lub jedzeniem czegoś smacznego (lubią konserwy i jajka na twardo). Raz fumy udały się nad Jezioro Bobrów i bardzo dziwiły się dlaczego bobry tak ciężko pracują, podczas gdy mogłyby tak jak i one przez cały dzień tylko odpoczywać. Bobry z kolei nie rozumiały jak fumy mogą tak marnować cenny czas. Zaczęły się nad nimi użalać, a w końców również zapłakały nad ich losem.

Gżdacz

Miejscem zamieszkania gżdaczy jest najmniejszy wszechświat. Punktem granicznym i wspólnym, który łączy wszystkie wszechświaty jest Dziura Kosmiczna. W wyniku spotkania naszego wszechświata ze wszechświatem Gżdaczy powstała bardzo mała Dziura Kosmiczna, przez którą był w stanie przejść nawet najmniejszy z Gżdaczy. Ten przedostając się do naszego wszechświata, natrafił na odbywającą się właśnie Wielką Naradę pod Auspicjami, w której brali udział wybitni uczeni z okolic Krakowa. Następnie najmniejszy z Gżdaczy poleciał do lasu i spotkał tam wrony. Kiedy znalazł się zaś na polanie, spotkał smutnego chłopca, który się zgubił. Pomógł mu odszukać jego mamę. Ponieważ mały Gżdacz zrobił się straszliwie głodny, a nie miał tritongi (główny posiłek Gżdaczy) postanowił wrócić do domu na obiad.

Bromba

Ciekawym stworzonkiem była też Bromba z wyglądu przypominająca nieco wiewiórkę. Na brzuszku miała żółtą torbę, a w niej najróżniejsze przedmioty. Nosiła ze sobą m. in. lornetkę i wagę. Głównym zajęciem Bromby było mierzenie i ważenie. Raz przyszedł do niej Fikander i chciał, by Bromba zmierzyła mu uszy. Ta zastanawiała się czemu np. termometrem nie można zmierzyć długości uszu. Fikander zaglądając do torby Bromby, zauważył wiele różnych przedmiotów, ale nie wiedział do czego one służą. Bromba postanowiła udać się do Centralnego Urzędu do Mierzenia i Ważenia i znaleźć odpowiedź na nurtujące ją pytanie, dlaczego nie ma jednego przyrządu czy urządzenia, którym można by mierzyć wszystko. Okazało się jednak, że nawet Główny Mierniczy nie zna rozwiązania tego problemu.

Fikander

Fikander był stworzonkiem różniącym się od pozostałych i bardzo uzdolnionym poetą, którego zajmowały najczęściej błahostki. Raz wybrał się na mecz piłki nożnej. Tutaj spotkał zegarynkę Malwinkę i od razu się w niej zakochał. Nie powiedział jej jednak tego od razu, lecz podążał za nią w pewnej odległości. Malwinka zorieentowała się, że ktoś ją śledzi i powiadomiła o tym detektywa Kajetana Chrumpsa. Ten uspokoił ją, że ze strony Fikandera nic jej nie grozi. Chciał go zapytać dlaczego to robi i w czasie, gdy próbował się z nim skontaktować, ten uciekł z domu Malwinki. Nazajutrz jednak przyszedł do niej z kwiatami. Po krótkiej rozmowie oboje wyznali sobie wzajemne uczucie (Malwina również się w nim zakochała). Wyszło też na jaw, że kwiaty, którymi Fikander obdarował Malwinkę, zostały przez niego zerwane w miejskim ogrodzie, za co winę na siebie wzięła sama Malwinka. Za karę Malwinka nie mogła w pracy prowadzić prywatnych rozmów i kiedy Fikander do niej zadzwonił, jej jedyną odpowiedzią było tylko podawanie godziny. Fikander był tym bardzo zezłoszczony i postanowił od niej odejść. Niefortunnie się jednak przewrócił i przez trzy dni musiała opiekować się nim Malwinka. Po wydobrzeniu, Fikander przeprosił wiewiórkę za zerwane z ogrodu kwiaty.

Kajetan Chrumps

Kajetan Chrumps był stworzonkiem – detektywem. Jego praca naukową był „Marsz Cierpliwych Detektywów”. Detektyw Chrumps starł się pochwycić groźnego przestępcę, który siał spustoszenie na ulicach Wielkiego Miasta (z każdego piętrowego domu z nr. 17 wykradał 1 butelkę mleka). Kajetan starał się dociec motywacji przestępcy i dlaczego wybierał akurat te domy, a nie inne. W wyniku prowadzonego śledztwa stwierdził, że przestępcą jest Kot Makawity. Nie wiedział jednak jak on wygląda. Kajetan Chrumps powoli dochodził do rozwikłania zagadki – zaczął domniemywać, że Kot będzie wypijał mleko, tam gdzie suma liter imienia i nazwiska odjęta od numeru mieszkania wynosiła 17. W ten sposób Kajetan mógł się domyślić, gdzie następnego dnia pojawi się Kot. Zgodnie z przewidywaniami następnego dnia udało mu się pochwycić przestępcę na gorącym uczynku. Detektyw dał mu jednak drugą szansę i powiedział mu, że może uniknąć kary, jeżeli naprawi wyrządzone szkody i porzuci dotychczasową działalność przestępczą. Kot poprosił o chwilę do namysłu i zaproponował grę w szachy. Wszystkie partie wygrał jednak Kajetan. Kot obiecał mu, że ostatecznie zrywa z dotychczasowym życiem i że się poprawi. Zaproponował też przyszły rewanż.

Pierwsze wiadomości o Vicewersach dzikich

Zawsze kiedy dwa lustra ustawi się naprzeciwko siebie, wychodzą z nich zwierzęta Odbite, czyli specyficzna odmiana Vicewersów dzikich. Vicewersowie to stworzonka o różnych kształtach. Łączą się w pary i żyją stadnie z dala od widoku ludzkiego. Różnią się też od Vicewersów zwyczajnych, które człowiek jest w stanie zobaczyć w lustrze. Zwierzęta odbite co prawda błędnie określa się Vicewersami dzikimi, ale nazwa ta od lat już się przyjęła. Stworzonka mają wiele obrzędów ludowych – obchodzą np. Święto Wielkiego Odbicia. Pewna legenda głosiła, że dawno temu, gdy na świecie nie było luster, Vicewersowie za wszelką cenę szukali sposobu, by osiągnąć podwójne odbicie. Raz doszły do nich słuchy, że król posiada narzędzie odbijające. Postanowili więc jakoś je przechwycić i wysłali na zwiady okropnego Vicewersa – Pokrakę. W pałacu króla, ujrzał on pierwsze lustro na świecie i od razu do niego wskoczył. Król go jednak zobaczył. Pokraka uświadomił mu, że powinien mieć na uwadze również potrzeby swych poddanych. Król zatem zezwolił na wybudowanie ogromnej fabryki luster, ale zabronił się w nich przeglądać bez przerwy. Dlatego w tym dniu, dla upamiętnienia owego zdarzenia obchodzono Święto Wielkiego Odbicia. Vicewersowie zaś zawsze pokazują się tym ludziom, którzy zbyt często przeglądają się w lustrze.

Bunt Psztymulca

Psztymulce to stworzonka, które zamieszkują samochody i mogą przybierać kształt różnych aut. To właśnie samochody najbardziej je interesują. Pewien Psztymulec o imieniu Nulek raz zadał ojcu dziwne pytanie, o to co stanowi wyposażenie samochodu. Od tej pory tematy związane z samochodami przestały go interesować. Pewnego dnia Nulek wyruszył w świat w aucie, które nazwał „tratwa”. Zanim jednak nim odjechał, wcześniej pożegnał się ze starym samochodem.

Glisando

Ciekawym stworkiem było Glisando, które mieszkało w muzyce. Nie zawsze go widać, ale o jego obecności świadczą dźwięki wydobywające się z instrumentu. Glisando uwielbia połykać fałszywe dźwięki. Nieraz idzie mu świetnie i wspaniale dobiera dźwięki. Kiedy jednak jest niewyspany lub zmęczony, nie przejmuje się swoją pracą, a nawet celowo przestawia dźwięki. Pewien Glisando, który nazywał się Odiridi Uha spotkał malarza Tempera, który malował abstrakcję, przy czym obraz mu się nie udał i wyszła mu zwykła żyrafa. Glisando zaproponował, że pan Tempera może namalować jego, ale ponieważ ten go nie widział, stworek oznajmił, że sam będzie kierował ruchami jego pędzla i doborem kolorów. Powstały portret nic jednak nie przypominał, ale pan Tempera i tak wysłał go na wystawę. Inni, gdy zobaczyli ten obraz, również chcieli być namalowani, więc pan Tempera miał teraz mnóstwo pracy.

Gluś – Filmowiec

Gluś był małym stworkiem i przepadał wprost za oglądaniem telewizji. Sam pragnął zostać reżyserem i nakręcić jakiś film. W realizacji tego marzenia pomogła mu pewna znajoma mysz, która dostarczyła mu kamerę. Za kamerą stanął jeden z Psztymucli. W filmie mieli zagrać: Malwinka, Fum i drozd. Podczas premiery filmu dziwnym zrządzeniem losu na ekranie nic się nie pojawiało. Okazało się, że podczas kręcenia filmu Psztymulec nie zdjął z kamery kapturka, który zasłaniał obiektyw. Gluś jednak opowiedział widzom fabułę zrealizowanego filmu. Potem wymyślił jeszcze całkiem nowe fabuły.

Zwierzątko mojej Mamy

Pewne Zwierzątko nie miało imienia i nikt nie potrafił przewidzieć jego zachowania, gdyż działało ono z zaskoczenia. Nieraz mieszkańcom robiło same psikusy (np. wkładało pinezki do cukru), a innym znów razem wszystkich oczarowywało. Tego dnia, gdy mieszkańcy wrócili do domu, zastali w nim całkowity porządek. Zwierzątko do domu wracało o różnych porach. Narrator nazwał stworka Zwierzątkiem mojej Mamy, ponieważ w tarapaty wpada ono zawsze, gdy jest przy nim Mama. Zwierzątko jest niewielkie i przybiera różne kolory w zależności od samopoczucia. Jest też mocno kudłate.

Problematyka

„Bromba i inni” to zbiór opowiadań dla dzieci autorstwa Macieja Wojtyszki. Wydano go w 1975 r. W 2003 r. książkę tą uznano za jedną z 50 tworzących kanon Książek dla Dzieci i Młodzieży.

Przede wszystkim jednak „Bromba i inni” to jedna z najpopularniejszych polskich książek dla dzieci. Jej bohaterami jest cała gromada fantastycznych stworków, które mieszkają każde gdzie indziej – Glisando mieszka w Muzyce, Pciuchy w czasie, a Gluś w Filmie. Każdy ze stworków zajmował się też czymś innym i miał inne zadania do wykonania. Pciuch 24 był listonoszem od spóźnionych przesyłek, Gluś - Filmowiec był kreatorem sztuki i realizował filmy, a tytułowa Bromba zajmowała się precyzyjnym mierzeniem i ważeniem (przyszedł do niej Fikander, który chciał zmierzyć sobie uszy).

Zachowanie tych stworzonek przywodzi na myśl ludzkie cechy, przywary i przypadłości. Niekiedy oddajemy się bowiem marzeniom jak Gluś, niekiedy buntujemy się jak Psztymulec, a innym znów razem jesteśmy leniwi jak Fum. Co ważne – wypowiedzi bohaterów poruszają też wiele istotnych dla nas kwestii i są źródłem refleksji na tematy związane np. z miłością. filmem czy muzyką.

Te dziwne stworzonka przeżywają bolączki typowo ludzkie i zmagają się z problemami tak jak każdy człowiek – czasami muszą więc przezwyciężać lenistwo, złość czy bunt. Noszą w sobie zarówno zalety, jak i wady, a ich życie wypełnia zarówno radość, jak i smutek i poczucie przygnębienia, z którym jednak usiłują walczyć. Podobnie jak ludzie, których odróżniają od siebie osobiste problemy i życiowe zawirowania, przedstawione w utworze stworki również się różnią i to nie tylko wyglądem czy cechami charakteru.

Przesłaniem utworu mogą być słowa Glusia, z którego opowieści o niezrealizowanych filmach „wynikało, że trzeba ufać swej wyobraźni, śmiało i uczciwie dążyć do celu, godnie ponosić porażki i nigdy nie zdradzać przyjaciół”. Bohaterowie pokazują nam zatem jak należy postępować. Sami są wierni zasadom, które stanowią ich życiowe credo i którymi starają się kierować – dzięki nim również i my sami przekonujemy się jak ważne jest w życiu zachowywanie zdrowego rozsądku, umiaru, a jednocześnie wykazywanie się wrażliwością i chęcią pomocy drugiemu. To wartości niezmienne, którym Bromba i jej przyjaciele pozostali wierni.

Napisana w 1975 r. książka doczekała się niezliczonej liczby wznowień. Każda z opisanych w nich postaci kryje w sobie coś niezwykłego, a na pewno są to bohaterowie nietuzinkowi. Dzięki nim i wyznawanym przez nich wartościom książeczka opowiada o rzeczach ważnych i staje się pretekstem do rozmów na rozmaite tematy nurtujące również i nas samych. Bromba i jej przyjaciele nie tylko nas bawią i rozśmieszają, ale również przekazują nam cenne życiowe wskazania – wszakże ich problemy i życiowe perypetie nie różnią się prawie niczym od naszych.