Wejdź w rolę filozofa i omów mądrości życiowe, o których można przeczytać w Opium w rosole | wypracowanie

W wypowiedziach głównych bohaterów powieści „Opium w rosole” zawarte są cenne wskazania, a także mądrości życiowe, które uczą nas jak postępować, by być szczęśliwym i nie krzywdzić innych. Kierując się nimi, możemy odnaleźć wyjście z wielu trudnych sytuacji, w których się znajdziemy.

Prof. Dmuchawiec mówi m. in. o tym, że: „Do ludzi trzeba wyciągnąć rękę. Trzeba. Możemy się nie doczekać odzewu. Ale jeśli nie wyciągniemy ręki, to odzewu nie doczekamy się z całą pewnością”. Tymi słowami pragnie nam przekazać, że każdemu człowiekowi należy dać drugą szansę i nikogo nie należy skreślać tylko z powodu jego wad. Każdy je przecież ma. Powinniśmy być wyrozumiali dla innych i w chwilach, gdy tego potrzebują, wyciągnąć do nich pomocną dłoń. Okazane w ten sposób zainteresowanie problemami drugiego człowieka może pomóc mu inaczej na nie spojrzeć, a nawet znaleźć sposób, w jaki można im zaradzić. Pomaganie powinno być jednak bezinteresowne i nawet jeśli osoba, do której wyciągamy rękę, nie będzie chciała z tego skorzystać lub nie wykaże chęci zmienienia swego życia, nie powinniśmy rezygnować. Należy też pamiętać, że nie jesteśmy bezludną wyspą, a nasze problemy dotykają też innych. Czasami warto skorzystać z pomocy drugiego człowieka, gdyż nie ze wszystkim jesteśmy w stanie poradzić sobie sami. Ważne, aby odnaleźć w sobie odwagę proszenia o pomoc i jednocześnie umieć być pokornym – uznać, że proszenie o pomoc wcale nas nie poniża. Wręcz przeciwnie – uznanie swej słabości i chęć przyjęcia pomocy dowodzą tylko naszej dojrzałości i tego, że jesteśmy odpowiedzialni za siebie i innych.

Podoba mi się jeszcze jeden cytat: „Uśmiech bywa aktem męstwa, smutek to słabość i postawa zbyt wygodna. Być radosnym i dobrym, kiedy świat jest smutny i zły, to dopiero odwaga”. W życiu nie zawsze wszystko układa się po naszej myśli. Pomimo rozczarowań i niepowodzeń, a także doświadczanej przykrości, powinniśmy znaleźć w sobie siłę, by podejść do tego z uśmiechem i uwierzyć, że wszystko jakoś się ułoży. Postawa taka nie jest oczywiście łatwa. Wymaga wielkiej odwagi i samozaparcia. Poprzez bycie pogodnym możemy uszczęśliwiać też innych i dawać im nadzieję. Możemy podnosić ich na duchu i pokazywać, że jeśli sami mimo kłopotów potrafimy być radośni, to również i oni na pewno to potrafią. Najprościej się tylko smucić i siedzieć z założonymi rękami. Taka postawa jest najbardziej wygodna, ale jednocześnie nieproduktywna – do niczego dobrego nie prowadzi. Załamywanie się i zatracanie się w smutku nie ma sensu, ponieważ w żaden sposób to nam nie pomoże. Na przekór losowi i temu co nas spotyka, a czasami też wbrew sobie, na siłę powinniśmy zawsze się uśmiechać i być radosnym.

Cenne są również dla mnie słowa Janiny Krechowicz (Kreski), która mówi: „(…) może zbyt często lubimy wszystko zwalać na jakąś, no, siłę wyższą, która nam uniemożliwia to czy owo… podczas gdy wiele rzeczy, a już na pewno to, jacy jesteśmy, zależy głównie od nas samych”. W życiu nie zawsze wszystko układa się po naszej myśli. Często jesteśmy z jakichś przyczyn z siebie niezadowoleni. Najprościej za własne błędy i za to co nam się nie udaje, obwiniać innych, zły los czy np. nieoczekiwany zbieg nieszczęśliwych wypadków. Często zapominamy, że to właśnie od nas samych zależy to jacy jesteśmy, to jak postępujemy, to co osiągamy, a co tracimy. To my sami, nie oglądając się na innych, powinniśmy się rozwijać, kształtować swe wnętrze i dążyć do samorealizacji. Dzięki temu możemy poczuć się pełnowartościowi. Tak naprawdę to od nas samych zależy nasze życie.

Istotne wskazania czyni nam również największa optymistka w utworze – Gabrysia Borejko, która mówi: „Każdy jest doświadczony przez życie. (…). Ale to nie może automatycznie oznaczać pesymizmu”. Gabrysia do wszystkiego, co ją spotykało podchodziła ze zdrowym dystansem. Z podniesionym czołem przyjmowała każdą porażkę, wierząc, że uśmiech ma cudowną moc, która może wszystko odmienić. Co więcej – zarażała tym uśmiechem i pogodą ducha innych, ucząc ich, że wszystko można przetrzymać, jeśli tylko będzie się wierzyło, że wydanie nas na trudną próbę ma jakiś wyższy sens. Każdy w swym życiu doświadcza jakichś przykrości czy zmartwień – jest to nieuniknione i stanowi nieodłączny element naszego życia. Ważne, by się nie poddawać i odważnie, z uśmiechem kroczyć dalej w poszukiwaniu swego szczęścia.

W powieści znajdziemy jeszcze wiele innych, cennych przemyśleń. Książka pełna pięknych sentencji może stanowić dla nas „przewodnik”, który wskaże nam drogę prowadzącą do szczęścia, zadowolenia z życia i dobrych relacji z bliskimi.