O dwóch takich, co ukradli księżyc – streszczenie, plan wydarzeń

Streszczenie

Akcja opowieści toczy się w biednej mieścinie zwanej Zapieckiem. Mieszkańcami Zapiecka są ludzie ubodzy, ale za to pracowici i obdarzeni dobrym sercem. Wśród nich jest dwójka łagodnych, ale biednych Zapieczan, którzy przez długi czas pozostają bezdzietni. Aż tu któregoś dnia rodzą im się bliźnięta. I choć początkowo narodziny chłopców wydają się wielkim szczęściem, natura jakby daje znaki, że życie i dorastanie chłopców nie przyniesie światu nic dobrego. Po jakimś czasie przepowiednia zdaje się spełniać.

Ponieważ chłopcy byli bardzo podobni do siebie nazwano ich Jackiem i Plackiem. Już od dzieciństwa wszystkim dokuczali i odnajdywali w tym niemałą przyjemność. Byli wielkimi żarłokami i w ogóle nie chciało im się pracować, czym tylko przyprawiali rodzicom zmartwień. Całe dnie spędzali na leniuchowaniu, poszukiwaniu jedzenia, a także psotach i wygłupach. Byli też złośliwi wobec innych, a nade wszystko lubili znęcać się nad zwierzętami. Żyli jak pasożyty, które objadały rodziców ze wszystkiego co przyniosą do domu. W ogóle nie chcieli im pomagać, co napełniało serca rodziców coraz większym lękiem i obawą.

W niedługi czas potem umiera ojciec rodziny wykończony głodem i uprawianiem małego poletka. Rodzina zostaje pozbawiona źródeł utrzymania, a przed dwójką dzieci pojawia się widmo głodu. Kiedy matka prosi chłopców o pomoc przy uprawie ziemi, oni wyśmiewają ją, po czym postanawiają wyruszyć w poszukiwanie kraju, gdzie nie trzeba pracować i wszystkim żyje się dobrze.

Podczas wędrówki chłopcy przeżywają niejedno bolesne doświadczenie, które ma być nauczką jaką świat wymierzy im za doznane krzywdy. Najpierw jedyny chleb jaki mają zamienia się w kamień. Na swej drodze bliźniaki spotykają zamęczonego kundla Łapserdaka, a potem Pattałacha – zarozumiałego osła, który mienił się filozofem. Kiedy chłopcy proponują mu wspólną podróż i proszą go o przewiezienie na swoim grzbiecie, on szybko ucieka. Rozeźleni chłopcy padają później ofiarą mrówek, którym niszczyli gniazda i przeszkadzali w pracy.

Chcąc uśmierzyć ból w chłodnej wodzie pobliskiego strumienia, trafili na ciężko pracującą rodzinę bobrów. Nie mogli wprost nadziwić się ich pracy, a także udzielaniu sobie wzajemnej pomocy przy budowaniu tamy. Wyjawiając im swoje palny, chłopcy zostali przepędzeni przez Króla Bobrów, który uznał ich za złych ludzi.

Jacek i Placek w dalszej wędrówce spotkali też rój pszczół, a dowiedziawszy się od królowej pszczół jak żmudny i czasochłonny jest proces wytwarzania miodu, postanowili go ukraść, za co spotkała ich bolesna kara. Zostali pokąsani przez pszczoły, ale na szczęście ratunek przyniósł im pewien staruszek, który mieszkał w chatce na skraju lasu. Kiedy chłopcy zostali wyleczeni ziołami, kazali staruszkowi wynieść się z chałupki i poszukać dla nich jedzenia. Starzec tak też uczynił, ale nagle stało się coś nieoczekiwanego. Natura po raz kolejny postanowiła dać bliźniakom nauczkę za ich szalbierstwa i przekręty – cały las wraz ze źródłem i zwierzętami powędrował za Starcem, pozostawiając chłopców samych na pastwę wygłodniałego niedźwiedzia.

Chłopcy czuli się pokrzywdzeni, ale nadal nie potrafili wyzbyć się swych najgorszych wad. Dopiero kiedy pośród moczarów spotkali kobietę, która każdej nocy rozpalała ognisko mające wskazać synowi drogę, w chłopcach po raz pierwszy odezwały się pierwsze, nieśmiałe odruchy życzliwości. Kobieta opowiedziała im o swym synu, który przed laty ją opuścił, szukając pożywienia. Chłopcy pomogli jej nazbierać drwa do ognia, po czym szybko i bez pożegnania uciekli.

Wreszcie trafili do miasteczka o nazwie Psia Górka. Rządził tu hrabia Mortadell, który co roku urządzał słynny wyścig dookoła miasta. Skuszeni wizją nagród chłopcy postanowili wykorzystać to, że są tak podobni do siebie i wymyślili sposób oszukania pozostałych biegaczy. Dzięki temu wygrali zawody, ale ostatecznie ich podstęp wyszedł na jaw, za co otrzymali solidną karę batów w pięty, by nie mogli już oszukiwać innych biegaczy.

Uciekając z Psiej Górki Jacek i Placek spotkali dziesięcioletnią, niewidomą dziewczynkę – Marysię. Opowiedziała chłopcom, że po śmierci matki wyruszyła przed siebie, aby znaleźć drogę do nieba i ponownie móc się z nią spotkać. Historia dziewczynki na tyle poruszyła dotychczas zatwardziałe serca chłopców, że postanowili jej pomóc. Nazbierali jej poziomki i jagody, co stanowiło kolejny odruch ludzkiego serca i bezinteresownej pomocy.

Następnie bohaterowie przybywają do Złotego Miasta, którego książę, a wraz z nim poddani są bardzo pazerni na złoto i praktycznie się nim żywią. Są też bardzo skąpi i chytrzy – z nikim nie potrafią podzielić się choćby odrobiną złotego kruszcu. Dlatego wszyscy w mieście są bardzo smutni i nieszczęśliwi. Nawet Jacek i Placek nie potrafili znieść takiego skąpstwa i pazerności i nie chcąc sami zamienić się w złotych smutasów, bez zwłoki uciekli ze Złotego Miasta.

W swej dalszej drodze spotykają dwa ogromne i żarłoczne, ale niezbyt rozgarnięte pelikany. Chłopcy przekonują je, że znają miejsce, gdzie jest pełno smacznych ryb, ale ponieważ jest to bardzo daleko – ptaki muszą ich tam przetransportować. Pelikany nie miały nic przeciwko temu i o dziwo po całonocnej podróży w końcu dotarli na brzeg pełnego ryb jeziora. Chłopcy wpadają do wody, ale przed śmiercią ratuje ich pewien młodzieniec, który odpoczywał nad brzegiem wraz z chorą matką. Chciał znaleźć dla niej lekarza, który wyleczy ją z kalectwa. Bliźniaki bardzo wzruszyli się ta historią. Wskazali młodzieńcowi drogę do tajemniczego znachora, którego spotkali na początku swej podróży i który uleczył ich z ukąszeń.

Na końcu swej podróży chłopcy zostają zwabieni przez wiedźmy do warowni bardzo złego czarnoksiężnika, który więzi ich przez całe dziesięć lat, zmuszając ich do bardzo ciężkiej pracy. Chłopcy w ten sposób odpokutowują wszystkie lata próżniactwa. Dopiero po upływie dziesięciu lat nadarza się sposobność, by uciec. Jacek i Placek konstruują paralotnię z zaczarowanej flagi i w ten sposób opuszczają zamek.

Dopiero po tej ciężkiej pracy i tylu bolesnych doświadczeniach serca chłopców jakby kruszeją, a oni sami pokornieją, modląc się do Boga i do… matki.

Udając się w drogę powrotną chłopcy docierają do pałacu niewidzialnego księcia (zaczarowanego przez tego samego złego czarnoksiężnika). Na płachcie było zaklęcie przy pomocy którego można było ściągnąć czar, ale niestety książę umarł, widząc siebie już jako starego i wynędzniałego człowieka.

Chłopcy pobożnie go pochowali i żyli u niego jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu postanowili wrócić do matki. Nie chcieli jednak wrócić z pustymi rękami, dlatego postanowili ukraść księżyc. Wyciągnęli go ze stawu i spakowali. Zauważyli jednak, że w miarę wędrówki rogalik z kruszcu maleje. Zawiedzeni tym chłopcy wypuścili więc księżyc i pozwolili mu wrócić na swoje miejsce.

W swej ostatniej przygodzie Jacek i Placek zostali napadnięci przez leśnych zbójców. Jednym z nich był syn kobiety z bagien. Dowiedziawszy się, że matka wciąż na niego czeka, postanowił opuścić bandę i razem z Jackiem i Plackiem powrócić do Zapiecka. Wszyscy trzej mieli już na tyle odmienione serca, że zapragnęli powrócić do swych matek i stać się teraz dla nich dobrymi synami. Przeżyte przygody wiele ich nauczyły i dzięki nim poznali trud prawdziwego życia. Ich serca stały się na powrót ludzkie i kochające.

Plan wydarzeń

1. Biedna mieścina – Zapiecko i jego mieszkańcy.
2. Narodziny bliźniaków – Jacka i Placka.
3. Śmierć ojca chłopców.
4. Wyprawa w poszukiwaniu cudownej krainy.
5. Spotkanie osła Pattałacha.
6. Podziw chłopców dla pracowitości bobrów.
7. Zaatakowanie przez pszczoły.
8. Uratowanie chłopców przez starego znachora.
9. Wygranie zawodów w Psiej Górce.
10. Opis mieszkańców Złotego Miasta.
11. Spotkanie młodzieńca i jego chorej matki.
12. Więzienie chłopców u złego czarownika.
13. Napad leśnych zbójców.
14. Powrót do domu i przemiana Jacka i Placka.