Jan Kochanowski wykorzystał popularny motyw wojny trojańskiej, by w dramacie „Odprawa posłów greckich” zabrać głos w dyskusji nad sprawami państwa i polityki. Głos jego był o tyle istotny, że pierwsze wystawienie utworu miało miejsce przed znaczącymi politykami ówczesnego okresu. Miało mianowicie miejsce w 1578 roku, w czasie ślubu podkanclerzego koronnego Jana Zamojskiego, jednego z najważniejszych mężów stanu I Rzeczpospolitej. Uroczystość zaszczycił swoją obecnością między innymi sam król Stefan Batory, w towarzystwie małżonki, Anny Jagiellonki.
Chór (Chorus) przestrzega widzów, w najsłynniejszych bodaj słowach dramatu:
Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie,
A ludzką sprawiedliwość w ręku trzymacie,
Wy, mówię, którym ludzi paść poruczono
I zwirzchności nad stadem bożym zwierzono:
Miejcie to przed oczyma zawżdy swojemi,
Zeście miejsce zasiedli boże na ziemi,
Z którego macie nie tak swe własne rzeczy,
Tako wszytek ludzki mieć rodzaj na pieczy.
Posłowie greccy przybywają do Troi i pod groźbą wojny żądają oddania porwanej przez Parysa Heleny. Konflikt między dobrem wspólnym, patriotyczną odpowiedzialnością za ojczyznę, a prywatą i wykorzystywaniem władzy dla własnych korzyści, stanowi oś „Odprawy…”.
Pierwsze z tych stanowisk reprezentuje Antentor. Mędrzec i człowiek odpowiedzialny za ojczyznę, doradza zwrócenie greckim posłom porwanej Heleny. Pozwoli to uniknąć wojny i odda sprawiedliwość źle potraktowanym Grekom.
Własnych interesów broni Parys (nazywany w dramacie Aleksandrem), człowiek, który uprowadził Helenę. Uważa on, iż otrzymał ją niejako w darze od bogini Wenus, przypomina też dawne krzywdy, jakich Trojanie mieli doznać od Greków.
Antenor odrzuca to rozumowanie, podkreślając, iż do tej pory nikt nie chciał owych zamierzchłych rachunków wyrównywać, więc tym bardziej nie wypada czynić tego teraz. Przed radą królewską wzywa:
Niechże się Aleksander tak drogo nie żeni,
Żeby małżeństwo swoje upadkiem ojczyzny
I krwią naszą miał płacić.
Podkreślić należy, że jest on przyjacielem Aleksandra, jednak mówi mu:
Przyjacielowi więcej niżli prawdzie
Chcieć służyć zda się przeciw przystojności.
Aleksander ostatecznie przeciąga na swoją stronę radę królewską, która daje się uwieść jego populistycznym frazesom. Priam, chociaż zdaje się dostrzegać słuszność argumentacji Antenora (przyznaje to w rozmowie z nim pod koniec dramatu), przychyla się do zdania większości. Jako słaby, ulegający wpływom władca nie jest w stanie przeprowadzić swojego stanowiska, nawet jeśli działania Aleksandra skończyć się mają tragedią dla państwa. Antenor zdaje sobie sprawę, że odrzucenie żądań poselstwa oznacza rozpoczęcie walk. Próbuje przekonać króla do podjęcia przygotowań obronnych, jednak ten zbywa jego rady.Wieszczka Kasandra, córka Priama, zapowiada nadchodzącą zagładę Troi, a dramat kończy się informacją o przybyciu tysiąca greckich okrętów i rozpoczęciu wojny.
Mimo antycznego „kostiumu” dramat Kochanowskiego poruszał wątki znajome dla współczesnych. Rada królewska Troi przypomina staropolski sejm, zaś używane nazewnictwo (mowa o trojańskich „starostach”) sprawia, że mitologiczne wydarzenia brzmią bardziej swojsko dla szlachcica zamieszkującego ziemię Rzeczypospolitej.
„Odprawa” stanowi istotny wkład w dyskusję nad sprawami polityki i dobra publicznego. Być może w dzisiejszych czasach jest to głos nawet bardziej aktualny niż za życia Jana Kochanowskiego.