Psalm 130 – interpretacja i analiza

Psalm 130 to utwór znajdujący się w biblijnej „Księdze psalmów”, noszący tytuł „Z otchłani grzechu ku Bożemu miłosierdziu”, co wskazuje na tematykę wiersza, dotyczącą nawrócenia grzesznika i zwrócenia się do Bożego miłosierdzia.

Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do Boga, na co wskazuje apostrofa „Panie”. Jest to pieśń błagalna, w której podmiot liryczny woła do Pana i błaga Go o łaskę. Podmiot liryczny jest pełny szacunku i podziwu dla wielkości Pana, jednocześnie zwraca się do Niego na „Ty”, czyli traktuje Go jak kogoś bliskiego.

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,
o Panie, słuchaj głosu mego!
Nakłoń swoich uszu
ku głośnemu błaganiu mojemu!

Kolejny fragment to pytanie retoryczne do Pana, które porusza problem wszystkich grzeszników, zwracając uwagę na to, że nie ma osoby na świecie, która uchroniłaby się zupełnie od grzechu. Jest to jednocześnie prośba, by Bóg nie chował w pamięci grzechów podmiotu lirycznego, bo On jest symbolem miłosierdzia i przebaczenia. Podmiot liryczny wierzy, że dzięki temu, że zrozumiał swe grzechy, ma szansę na litość ze strony Boga.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby Cię otaczano bojaźnią.

Podmiot liryczny jest pełny nadziei, co uwidacznia powtórzenie zawarte w tekście: „pokładam nadzieję, nadzieję żywi moja dusza”. Widać, że osoba mówiąca w tekście to grzesznik, który się nawrócił i pragnie wybaczenia Pańskiego.

W Panu pokładam nadzieję,
nadzieję żywi moja dusza:
oczekuję na Twe słowo.
Dusza moja oczekuje Pana
bardziej niż strażnicy świtu,
<bardziej niż strażnicy świtu>.

W ostatniej strofie, podmiot liryczny porusza temat ludu Izraelskiego, który jest narodem wybranym przez Boga. Dlatego też jest on przykładem szczególnej łaski Pańskiej, jako lud, który uwolniony został z ziemi egipskiej i poprowadzony do Ziemi Obiecanej. Stanowi zatem symbol jedności z Bogiem, porozumienia oraz łaski Pańskiej, mimo iż nie wykazał się żadnymi szczególnymi zasługami. Tak jak Bóg uwolnił Izraelitów z niewoli egipskiej, tak może uwolnić duszę człowieka spod jarzma grzechu. Trzeba tylko wierzyć w miłosierdzie Boskie oraz jego moc odkupienia.

Niech Izrael wygląda Pana.
U Pana bowiem jest łaskawość
i obfite u Niego odkupienie.
On odkupi Izraela
ze wszystkich jego grzechów.

Widać zatem lament jednostki, gdyż była ona grzesznikiem, który pragnie się nawrócić i  zaznać miłosierdzia Pana.

Psalm składa się z czterech strof: pierwsze dwie to lament podmiotu lirycznego, kolejne to opis stanu, w jakim znajduje się osoba mówiąca w wierszu.

Uniwersalna wymowa psalmu porusza problem grzechu i Boskiego przebaczenia. Jednakże by je uzyskać, niezbędne jest nawrócenie i zwrócenie się ku Bogu.

W utworze pojawiają się liczne powtórzenia, będące jednocześnie apostrofami „Panie” oraz powtórzenie: „nadzieję”.

Pojawiają się także metafory: „z głębokości wołam”, „dusza moja oczekuje Pana” oraz epitety, m.in. „głośnemu wołaniu”.