Oda Horacego pt. „Do Apollina” jest utworem pochodzącym z I księgi „Pieśni”. W całości jest skierowana do Apolla, na co wskazuje tytuł. Apollo, syn Latony, to bóg muzyki i poezji, który zsyłał natchnienie poetom, dlatego też do niego w wierszu zwraca się podmiot liryczny, poruszający problem poezji. Utwór ma charakter intymny, przypomina prywatną rozmowę z bogiem, o charakterze błagalnym.
Wiersz pisany był na zamówienie, po tym jak wojska Augusta zwyciężyły na Akcjum, w wyniku czego August postanowił wznieść świątynię na Palatynie na cześć Apolla. Utwór Horacego ma jednak nieco inny wydźwięk i przesłanie.
Podmiotem lirycznym ody Horacego jest poeta, który zwraca się do Apolla, by przedstawić mu swe prywatne prośby i rozważania na temat poezji. Adresatem wiersza jest Apollo, jednakże odbiorcami mieli być czytelnicy twórczości Horacego.
Wiersz rozpoczyna się pytaniem skierowanym do boga poezji:
O co poeta prosi Apollina
gdy młode wino rozlewa z patery?
Następnie, na zasadzie wyliczenia, podmiot liryczny mówi o tym, co poecie nie jest potrzebne, dlatego też nie będzie o to prosił boga poezji. Wśród rzeczy nieważnych znajdują się: zbiory na żyznej glebie, trzoda, bogactwo i kość indyjska. Nie obchodzą go zatem dobra materialne, doczesne.
O co zatem poeta prosi Apollina? Na to pytanie otrzymujemy odpowiedź w ostatniej strofie:
Synu Latony pozwól mi się cieszyć
tym co jest moje zdrowiem i nietkniętą
władzą umysłu pozwól niech się za mną
nie wlecze starość brzydka i bez lutni
Podmiot liryczny używa apostrofy, bezpośrednio zwracając się do Apollina. Prosi on boga o zdrowie; o to, by pozostał wierny swym wartością i nie kusiły go dobra materialne; by jego lata starości były dobre i spokojne. Prosi także o natchnienie, a zatem o to, co dla poety jest najistotniejsze. Zatem charakterystyczna dla tego wiersza Horacego jest budowa klamrowa, gdyż na pytanie zadane w pierwszej strofie, odpowiedź znajdujemy w ostatniej.
Ponadto podmiot liryczny wspomina, że:
albo i cztery mnie do życia starczą
oliwki lekkie ślazy i cykoria
Świadczy to o tym, że pragnie wieść skromne, cnotliwe życie, co zbliża go do filozofii stoickiej.
Zatem oda „Do Apollina” jest tekstem metapoetyckim. Wiersz porusza problem ważności poezji w życiu człowieka, ale także prezentuje wartości, którymi twórca się kieruje. Nie są to dobra materialne, lecz duchowe. Zapewnią one poecie harmonijne życie i pozwolą na przyjście natchnienia.
Utwór Horacego składa się z 5 strof, każda jest czterowersowa. Wersy są jedenastozgłoskowe. Oprócz apostrofy, która pojawia się w ostatniej zwrotce, w wierszu odnaleźć można także liczne epitety i metafory, które wpływają na wartość poetycką utworu. W warstwie składniowej tekstu, widoczne są liczne przerzutnie, odpowiedzialne za właściwy rytm ody.
Część pierwsza: Momo i jej przyjaciele W niewielkim miasteczku znajdowała się ruina starego amfiteatru. Nie była to jedna z tych najwspanialszych budowli lecz niewielka...
Pełen tytuł omawianej książki Stanisława Staszica to „Przestrogi dla Polski z teraźniejszych politycznych Europy związków i z praw natury wypadające przez...
Streszczenie Rodowód W rozdziale tym narrator przedstawia rodowód głównego bohatera powieści - Cezarego Baryki. Pisze o nim jako o człowieku nowoczesnym...
Utwór Kazimierza Wierzyńskiego „Jestem jak szampan” pochodzi z roku 1919. Autor (będący ewidentnie podmiotem lirycznym) porównuje się w wierszu...
Streszczenie Są lata 70 – te XX w. Do Zachodniego Berlina przeprowadza się właśnie młoda Niemka – piętnastoletnia Christiane F. która zamieszkuje wraz...
Streszczenie Dawno temu był sobie pewien Mazur – bitny wojak który w niejednej potyczce walczył z wrogiem o Polskę. Stawał do boju z pogańskimi ludami. Z każdej...
Geneza „Faust” często określany mianem poematu dramatycznego jest uważany za dzieło życia Johanna Wolfganga von Goethego. Wybitny twórca pracował nad...
Geneza „Powrót Posła" został napisany w trakcie trwania Sejmu Wielkiego (1788-1792) konkretnie w 1790 roku. Wystawiony rok później spotkał się z dużym...
Analiza „Między nami nic nie było” to utwór składający się z czterech strof. Pierwsza z nich rozpoczyna się wykrzyknieniem podkreślającym brak związku...