Wiersz Horacego pt. “Do Leukonoe” jest wyrazem stoickiej filozofii życia, która zakładała istnienie złotego środka. Nie należy bowiem popadać w skrajne uczucia – ani w nadmierną euforię ani smutek. Przy tym niezwykle ważne jest życie w cnocie i pogodzenie się z własnym losem. Tak jest też w sytuacji podmiotu lirycznego, który pogodzony jest z własną śmiercią, gdyż kiedyś będzie musiała ona nadejść.
Jednocześnie użyte są tezy filozofii epikurejskiej, która w myśl zasady „carpe diem”, nakazywała radość życia. Skoro śmierć jest nieunikniona, należy z życia czerpać garściami, dzięki czemu stanie się ono piękne. Lepiej więc nie rozważać nad dniem śmierci, gdyż może on przyjść za wcześnie i nie zdążymy osiągnąć tego, czego pragniemy. Dlatego filozofia epikurejska stanowi rodzaj tarczy w obawie przed śmiercią. W utworze pojawia się epikurejskie hasło wypowiadane wprost „łap dzień”:
Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie,
Jaki nam koniec gotują bogowie,
I babilońskich nie pytaj wróżbiarzy.
Lepiej tak przyjąć wszystko, jak się zdarzy.
A czy z rozkazu Jowisza ta zima,
Co teraz wichrem wełny morskie wzdyma,
Będzie ostatnia,
czy też nam przysporzy
Lat jeszcze kilka tajny wyrok boży,
Nie troszcz się o to i… klaruj swe wina.
Mknie rok za rokiem, jak jedna godzina.
Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę
W złudnej przyszłości obietnice płoche..
Tak więc, niezależnie od tego, co nas czeka, powinniśmy żyć chwilą obecną i cieszyć się tym, co jest teraz. Rozpamiętywanie i rozmyślanie nad przyszłością sprawi, że życie przecieknie nam przez palce. Skoro i tak śmierć jest pewna, nie musimy się jej obawiać, gdyż kiedyś każdy się z nią zmierzy, niezależnie od tego jak żył. Dlatego też warto żyć jak najlepiej, by uciekające lata i godziny nie sprawiły, że nie przeżyjemy życia tak, jakbyśmy tego chcieli.
W tekście znajduje się apostrofa do tytułowej Leukonoe. Ponadto zbudowany jest on z licznych przerzutni, co nadaje utworowi odpowiedni rytm i funkcje poetyckie. Metafory zastosowane w wierszu służą zobrazowaniu przemijającego życia.
Utwór ma charakter refleksyjny. Podmiot liryczny zwraca się do adresata, by w rzeczywistości zaprezentować uniwersalne rady dla odbiorców swej poezji.