Horacy

Biografia

Horacy (Quitus Horatius Flaccus)  żył w latach 65 – 8 p.n.e. Był jednym z najwybitniejszych poetów antycznego Rzymu. Żył i tworzył w czasach panowania Oktawiana Augusta. Ten okres nazywano klasycznym. Studiował w Rzymie, jednakże poziom nauczania nie zadawalał ojca Horacego, dlatego też przeniósł go do Aten. Studia zostały jednak przerwane przez wojnę.

Ojciec poety był wyzwoleńcem, a sam Horacy zaciągnął się do armii Brutusa po śmierci Juliusza Cezara. Awansował tam do stopnia trybuna wojskowego. Brał wtedy udział w bitwie pod Filippi w 42 r. p.n.e. W wieku 21 lat wrócił do Rzymu, gdzie dowiedział się o śmierci ojca.

Po powrocie do Rzymu, udało mu się zdobyć posadę u kwestora, gdzie pisał wiersze.

Twórca zmarł, przeżywszy 57 lat.

Charakterystyka twórczości

Horacy, jako poeta, został poparty przez Wergiliusza, dzięki czemu zyskał uznanie Mecenasa, będącego jego protektorem. Znajdował się w kręgu twórców, którzy bliscy byli Oktawianowi.

Tworzył satyry, wiersze rodzajowe, a głównie listy i pieśni, zwane także odami.

Inspiracje czerpał z kultury greckiej, której wzorce związał z rzymskim patriotyzmem i etyką.  Tworzył w klasycznym okresie poezji rzymskiej, a w jego twórczości znalazły się dominujące wówczas nurty filozoficzne: stoicyzm i epikureizm, mimo iż nie należał do żadnej z tych szkół.

Twórczość Horacego wywarła duży wpływ na kulturę europejska, a możemy ją podzielić na trzy etapy:

Etap I
Jest to czas, gdy Horacy tworzył głównie utwory satyryczne oraz jamby, które były wyrazem klasycznego okresu poezji rzymskiej. W satyrach często kontestował miłość i tezy stoickie. Utwory tego okresu zwykł dedykować Mecenasowi.

Etap II
To czas, gdy powstały „Ody” Horacego, które przesiąknięte były ideologią polityczną, wątkami miłosnymi, biesiadnymi czy metapoetyckimi. Czerpał wzorce z liryki greckiej – Anakreonta, Alkajosa czy Safony. W tym okresie widoczny jest wyraźny zwrot ku stoicyzmowi.

Etap III
W tym okresie powstały „Listy”, które są dokumentem życia człowieka w dojrzałym wieku. Przeważały w nich stoickie tezy. Okres ten przyniósł także ostatnią księgę ód.