Edward Stachura urodził się w 1937 roku we Francji. Jego rodzina wyjechała z Polski w poszukiwaniu lepszego życia na zachodzie. Nie należeli jednak do szczęśliwych emigrantów i w 1948 roku wrócili do ojczyzny. Dla małego Edwarda związane było to z pewnymi trudnościami – znał polski, ale nie na tyle, by uniknąć problemów w szkole.
Jednak wytrwałość pozwoliła mu sprostać trudnościom i zdać maturę – co w owym czasie nie było czymś powszechnym. Niestety, mimo talentu do rysowania nie został przyjęty do Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku-Sopocie.
Zmagając się kłopotów finansowych, Starchura jednak poszedł na studia. Jego wybór padł na Katolicki Uniwersytet Lubelski, który ukończył w 1965 roku, zostając magistrem romanistyki. W tym okresie łączył pisanie z różnego rodzaju pracami zarobkowymi.
Pierwsza połowa lat sześćdziesiątych, a konkretnie 1962 rok, przyniosła młodemu autorowi debiut książkowy oraz małżeństwo z pisarką Zytą Orszyn (trwało ono do 1972 roku). Co ciekawe, wydany wówczas „Jeden dzień” był zbiorem prozy. Pierwszy tomik poetycki autora ukazał się dopiero rok później.
Pod koniec tej dekady Stachura zaczął zdobywać popularność wśród czytelników. Wiązały się z tym stypendia i wyjazdy za granicę. Pisarz był między innymi w USA oraz Meksyku – a trzeba pamiętać, że w tym okresie podróże do obcych krajów należały do nieosiągalnych marzeń wielu Polaków. Niestety, choroba psychiczna uniemożliwiła Stachurze czerpanie radości z sukcesów. W 1979 podjął próbę samobójczą, która skończyła się dla niego trwałym okaleczeniem (utrata palców u dłoni). Wyczerpany chorobą pisarz zgłosił się do szpitala na leczenie – jednak wkrótce uciekł z placówki i kolejny raz targnął się na swoje życie – tym razem udało mu się.
W swojej twórczości, zarówno poetyckiej, jak i prozatorskiej, Stachura głosił wartość prostych emocji, radości życia i zbliżenia do natury. Uważał jednak, że te dobre strony świata został skorumpowane przez współczesną cywilizację. Autor często opisywał zwykłych ludzi, próbował odtworzyć w swoich dziełach ich sposób mówienia oraz myślenia.
Istotny jest również stworzony przez Stachurę mit – mit wrażliwego buntownika, człowieka uciekającego od świata. Tak pojęty Stachura stał się idolem wielu pokoleń młodych ludzi, zwłaszcza w pierwszej dekadzie po swojej tragicznej śmierci. Do dzisiaj wiele zespołów (np. Stare Dobre Małżeństwo, Hey) sięga po teksty poety – jednak nie stanowi on już tak ważnego punktu odniesienia dla młodych ludzi. Krytycy literaccy zwracają też uwagę, że nie należy mylić dzieł z autorem – ten bowiem niekoniecznie był „szlachetnym dzikusem”, jakiego wyobrażali sobie czytelnicy „Siekierezady”. Przyjaciele pisarza wspominają na przykład, że zawsze chodził spać w piżamie – co kłócić się może z obrazem nieokrzesanego drwala, hołubionym przez wielu miłośników jego twórczości. Ale czy właśnie umiejętność wykreowania swojego wizerunku nie świadczy o mocy talentu autora?