Biografia
Władysław Broniewski urodził się w 1897 roku w Płocku. Ojciec poety, Antoni Broniewski, był kasjerem bankowym; niestety wcześnie osierocił rodzinę. Matka Broniewskiego prowadziła stancję dla dziewcząt. Przyszły twórca ukończył Gimnazjum Polskie w Płocku. Już podczas wczesnego etapu edukacji angażował się w prace redaktorskie, pasjonował się literaturą, a także działał w organizacjach konspiracyjnych. W 1915 roku wstąpił do Legionów Józefa Piłsudskiego, a po udziale w bitwie pod Jastkowem był internowany. Jeszcze przed zakończeniem I wojny światowej zdał maturę i zaczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Broniewski przejawiał wyraźne sympatie lewicowe. Pracował między innymi jako redaktor „Wiadomości Literackich”, był również współtwórcą „Miesięcznika Literackiego”.
W 1926 roku Broniewski ożenił się z Jadwigą Kunig. Za otwarte sympatie lewicowe poeta w 1930 roku trafił nawet na dwa miesiące do więzienia. W 1939 roku zgłosił się na ochotnika do wojska, walczył w 28 Dywizji Piechoty. Po klęsce wrześniowej wraz ze swoją towarzyszką życiową, Marią Zarębińską, znalazł się we Lwowie. Podpisał oświadczenie pisarzy polskich aprobujących przyłączenie zachodniej Ukrainy do ZSRR. W styczniu 1940 roku został aresztowany i uwięziony przez NKWD. Wypuszczono go w sierpniu 1941 roku na mocy układu Sikorski-Majski. Wraz z armią generała Władysława Andersa poeta wyruszył do Iranu, a następnie z II Korpusem Polskim do Palestyny. Wrócił do Polski w 1945 roku i aktywnie uczestniczył w ideowym budowaniu nowego komunistycznego ustroju. Pisywał między innymi wiersze na cześć Józefa Stalina. Zmarł na raka krtani w 1962 roku w Warszawie.
Charakterystyka twórczości
Władysław Broniewski to jeden z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku. Debiutował w 1925 roku tomem „Wiatraki”, utrzymanym w tonie sympatii lewicowych. Podobny styl miała również kolejna książka – „Dymy nad miastem”. Następne dzieła: „Troska i pieśń”, „Krzyk ostateczny” przepełnione były motywami buntu, a także obfitowały w liczne nawiązania do obrazowości i poetyki romantyzmu. W 1939 roku poeta opublikował swój najsłynniejszy wiersz – „Bagnet na broń” – wzywający naród do walki w obronie własnej tożsamości i niepodległości w obliczu zbliżającej się niemieckiej agresji.
Po II wojnie światowej Broniewski aktywnie angażował się w tematykę polityczną i tworzył panegiryki na cześć nowego ustroju i radzieckiego wodza. Należał również do głównych piewców idei rewolucji. Do wybitnych osiągnięć poetyckich Broniewskiego należą także treny napisane po tragicznej śmierci córki, Anki.