„Dar” Czesława Miłosza to wiersz, który powstał w 1971 roku i wszedł w skład tomu „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”. Utwór stanowi rodzaj filozoficznej kontemplacji piękna świata i jego wpływu na człowieka. Podmiotem tekstu jest człowiek, który opisuje jeden dzień ze swojego życia. Nie dowiadujemy się wiele o jego konkretnych czynnościach, poza stwierdzeniem, że „pracował w ogrodzie”. Stwierdzenie to zarysowuje sytuację liryczną: oto podmiot przebywa na łonie natury, a widok przyrody napawa go spokojem i wewnętrzną harmonią.
Poeta czuje się szczęśliwy i niejako oczyszczony z wszelkich negatywnych emocji. Kontakt z przyrodą eliminuje bowiem żądzę posiadania („Nie było na świecie rzeczy, którą chciałbym mieć”), zazdrość („Nie było na świecie nikogo, komu warto byłoby zazdrościć”), pamięć o niepowodzeniach („Co przydarzyło się złego, zapomniałem”). Podmiot czuje się pogodzony ze sobą i wolny od fizycznych dolegliwości.
Styl utworu jest pozbawiony efektownych ozdobników, dominuje prostota i przejrzystość myśli oraz retoryczna fraza. Występuje jedynie jeden epitet: „niebieskie morze” podkreślający wymienione cechy stylu. Świat przedstawiony przypomina raj, wskazuje na to przestrzeń ogrodu (Edenu), a także wymowne połączenie piękna natury i jej wymiaru duchowego. Przyroda jawi się wręcz jako rzeczywistość transcendentna i doskonale harmonijna, a człowiek stanowi jej integralną część.
Mamy tu do czynienia z tomistyczną wizją świata, zgodnie z którą, człowiek obcując z naturą i jej pięknem doznaje obecności transcendencji. Tym samym praca w ogrodzie urasta do rangi swoistej epifanii raju, który nie tylko istnieje, ale niejako nieustannie się wydarza – staje się dla istoty ludzkiej tytułowym darem.