Czesław Miłosz to z pewnością jeden z najważniejszych polskich autorów XX wieku. Urodził się w 1911 roku w Szetejniach, na terenach dzisiejszej Litwy. Wówczas ziemie te należały do Cesarstwa Rosyjskiego, jednak ciągle przesiąknięte były wielonarodową atmosferą Wielkiego Księstwa Litewskiego – spowodowało to późniejszą wstrzemięźliwość Miłosza w stosunku do wszelkich nacjonalizmów. Poeta przez całe życie doceniał wagę wielokulturowości i odnosił się ciepło do państw bałtyckich (o których wolność dopominał się w przemówieniu noblowskim – pamiętajmy, że Litwa, Łotwa i Estonia zostały w 1940 roku przymusowo włączone do Związku Radzieckiego).
Młody Miłosz należał przed wojną do lewicującej grupy poetyckiej „Żagary”, działającej w Wilnie. Jego ówczesną twórczość zaliczyć można do katastrofizmu. Po 1945 roku wstąpił do służby dyplomatycznej komunistycznej Polski, jednak w 1951 roku poprosił o azyl dyplomatyczny we Francji. Nawiązał wówczas współpracę z paryską „Kulturą”, redagowaną przez Jerzego Giedroycia. Tuż po „wybraniu wolności” Miłosz napisał dwie książki, istotne dla zrozumienia istoty systemu komunistycznego. Mowa o powieści „Zdobycie władzy” (1953) oraz eseju „Zniewolony umysł” (1953). Zwłaszcza ten ostatni tom uznać należy za szczególnie wartościowy i zestawić z „Rokiem 1984” George’a Orwella. Nikt inny bowiem, jak ci dwaj autorzy, nie uchwycił tak dobitnie istotny systemu totalitarnego i jego wpływu na jednostkę. Z tego okresu pochodzi również powieść „Dolina Issy”, poświęcona dorastaniu na terenach Litwy.
Później Miłosz przeniósł się do USA, gdzie wykładał literaturę słowiańską w Berkeley (Kalifornia). Napisał tutaj między innymi podręcznik „Historia literatury polskiej” oraz esej „Widzenia nad zatoką San Francisco”. W 1977 ukazał się obszerny esej „Ziemia Ulro”. W tekście tym Miłosz spróbował zmierzyć się z problemami egzystencjalnymi współczesnego człowieka, zanikiem wiary religijnej oraz zmianami, jakie w świadomości ludzi poczyniły najnowsze osiągnięcia nauki. Książka ta jest niejako syntezą metafizycznych i intelektualnych zainteresowań autora.
Oprócz twórczości własnej Miłosz zajmował się przekładami. Przetłumaczył na polski wielu poetów anglosaskich, a także kilka ksiąg biblijnych – między innymi „Księgę Psalmów”. Z kolei językowi angielskiemu przyswoił on między innymi poezję Zbigniewa Herberta.
Oczywiście tym, co najbardziej przyciąga czytelników do Miłosza, jest jego własna poezja. Za nią to otrzymał w 1980 roku literacką nagrodę Nobla. W wierszach autor odwoływał się do tych samych myśli, które przenikały jego twórczość eseistyczną. Zmagał się z okrucieństwem XX-wieku i chaosem moralnym, jaki zapanował w owej epoce totalitaryzmów (poemat „Traktat moralny”) oraz rozważał dolę intelektualisty w służbie destrukcyjnych władz („Który skrzywdziłeś”). Ale chyba najistotniejsze są metafizyczne rozmyślania, dotyczące relacji człowieka i Boga („Ogrodnik”), przemijania i śmierci. Tym tematom poświęcił Miłosz między innymi poemat „Orfeusz i Eurydyka”, dedykowany zmarłej żonie, Carol.
W latach dziewięćdziesiątych poeta powrócił do Polski i zamieszkał w Krakowie. Zmarł tu w 2004 roku i został pochowany na Skałce, wśród największych polskich artystów. Twórczość Miłosza cieszy się nieustającą popularnością na całym świecie.