„Wiara” to wiersz Czesława Miłosza, pochodzący z 1943 roku. Stanowi on część cyklu dwudziestu utworów, znanych jako „Świat. Poema naiwne”. Już tytuł sugeruje wagę poruszanego tematu – pamiętamy wszak, że wiara uznawana jest za jedną z najważniejszych cnót (nadziei i miłości Miłosz poświęcił inne z utworów cyklu).
Miłosz zastanawia się, kiedy mamy do czynienia z wiarą. Udziela nieco paradoksalnej odpowiedzi:
Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są -- bo są konieczne.
Poeta podkreśla, że wiara związana być może z cierpieniem. Łatwo ją zachować, kiedy nie wymaga od nas poświęceń.
Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Dopiero kiedy znosimy ból, możemy naprawdę potwierdzić naszą wiarę. Dlatego należy uznać ją za cnotę – nie jest bowiem czymś danym raz. Trzeba o nią nieustannie walczyć.
Przytoczone fragmenty jasno wskazują, jaką wiarę Miłosz ma na myśli. Poeta odwołuje się do wizji świata, który ma sens. Sens ten może być stoickim poczuciem harmonii, panującej w naturze i między ludźmi – ale równie dobrze chodzić o wiarę w chrześcijańskiego Boga, który opiekuje się ziemią.
Istotne dla zrozumienia wiersza jest odwołanie się do daty jego powstania. Miłosz spisywał swój cykl w 1943 roku, gdy w II wojna światowa była w pełni. Miliony ludzi straciło do tego czasu życie w tym najkrwawszym z konfliktów, a stracić je miały jeszcze kolejne miliony. Młodzi ludzie ginęli w walkach, a dzieci i starcy w bombardowaniach lub komorach gazowych. W takich realiach trudno wierzyć w ład świata – czy to chrześcijański, czy stoicki. Miłosz jednak przypomina, że właśnie na tym polega sens wiary – że trzeba zachować ją mimo otaczającego zła.
Dla dziecka poczucie harmonii świata może zaburzyć ból spowodowany przez kamień. Człowieka dorosłego może go pozbawić świadomość zbrodni, jakie mają miejsce wokół niego. Jednak trzeba zachować wiarę, zdaje się sugerować poeta, bowiem tylko ona ratuje nas przed nihilizmem. Autor podkreśla też, że co nie ma cienia, istnieć nie ma siły – jedyną alternatywą dla świata takiego, jakim jest (tzn. świata ze złem) jest nieistnienie świata.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów nieregularny
– jedenastozgłoskowiec
– epitet (wody rzeczne)
Fragment „Pamiętników” Jana Chryzostoma Paska który poświęcony został bitwie z Moskwą dotyczy wojny polsko – rosyjskiej z lat 1654 –...
Tytułowy bohater dzieła Williama Szekspira przerywa swój pobyt w Wittenberdze gdzie studiował by na wieść o niespodziewanej śmierci ojca powrócić do Danii....
Geneza „Romeo i Julia” to jedno z najwcześniejszych dzieł Williama Szekspira. Temat miłości rozwijającej się na przekór poważnemu konfliktowi rodzin...
Krajobraz morski to jeden z najpiękniejszych jakie można sobie wyobrazić. Zmienia się on wraz z pogodą i nigdy nie daje możliwości zobaczenia go takim samym. To jedna...
„Lucifer” to wiersz Tadeusza Micińskiego z tomu „W mroku gwiazd” (1902). Wykorzystuje on kluczową dla modernizmu metaforę smutnego szatana ukazanego...
„Dwoje ludzieńków” to wiersz Bolesława Leśmiana. „Rękę” autora rozpoznać można już w tytule – zdradza on typowe dla Leśmiana upodobanie...
Streszczeniep> Miziołek czyli narrator powieści to chłopiec który opisuje swoje codzienne życie. Każdego dnia dzieje się w nim coś ciekawego. A to drobny żart...
„Miłość od pierwszego wejrzenia” to wiersz Wisławy Szymborskiej który można zaliczyć do liryki miłosnej. Przedmiotem refleksji podmiotu jest tu bowiem...
Opracowanie Akcja utworu toczy się w kilku miejscach. Pierwszym z nich jest Osada czyli miejsce wakacyjnego wypoczynku bohaterów. Na co dzień mieszkają oni jednak w...
