„Wiara” to wiersz Czesława Miłosza, pochodzący z 1943 roku. Stanowi on część cyklu dwudziestu utworów, znanych jako „Świat. Poema naiwne”. Już tytuł sugeruje wagę poruszanego tematu – pamiętamy wszak, że wiara uznawana jest za jedną z najważniejszych cnót (nadziei i miłości Miłosz poświęcił inne z utworów cyklu).
Miłosz zastanawia się, kiedy mamy do czynienia z wiarą. Udziela nieco paradoksalnej odpowiedzi:
Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są -- bo są konieczne.
Poeta podkreśla, że wiara związana być może z cierpieniem. Łatwo ją zachować, kiedy nie wymaga od nas poświęceń.
Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Dopiero kiedy znosimy ból, możemy naprawdę potwierdzić naszą wiarę. Dlatego należy uznać ją za cnotę – nie jest bowiem czymś danym raz. Trzeba o nią nieustannie walczyć.
Przytoczone fragmenty jasno wskazują, jaką wiarę Miłosz ma na myśli. Poeta odwołuje się do wizji świata, który ma sens. Sens ten może być stoickim poczuciem harmonii, panującej w naturze i między ludźmi – ale równie dobrze chodzić o wiarę w chrześcijańskiego Boga, który opiekuje się ziemią.
Istotne dla zrozumienia wiersza jest odwołanie się do daty jego powstania. Miłosz spisywał swój cykl w 1943 roku, gdy w II wojna światowa była w pełni. Miliony ludzi straciło do tego czasu życie w tym najkrwawszym z konfliktów, a stracić je miały jeszcze kolejne miliony. Młodzi ludzie ginęli w walkach, a dzieci i starcy w bombardowaniach lub komorach gazowych. W takich realiach trudno wierzyć w ład świata – czy to chrześcijański, czy stoicki. Miłosz jednak przypomina, że właśnie na tym polega sens wiary – że trzeba zachować ją mimo otaczającego zła.
Dla dziecka poczucie harmonii świata może zaburzyć ból spowodowany przez kamień. Człowieka dorosłego może go pozbawić świadomość zbrodni, jakie mają miejsce wokół niego. Jednak trzeba zachować wiarę, zdaje się sugerować poeta, bowiem tylko ona ratuje nas przed nihilizmem. Autor podkreśla też, że co nie ma cienia, istnieć nie ma siły – jedyną alternatywą dla świata takiego, jakim jest (tzn. świata ze złem) jest nieistnienie świata.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów nieregularny
– jedenastozgłoskowiec
– epitet (wody rzeczne)
„Teatrzyk Zielona Gęś” to cykl scenek (teoretycznie: miniatur teatralnych) autorstwa Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Większość miniatur składała się...
Streszczenie Odczuwam potrzebę przekazania Rodzinie krewnym i przyjaciołom moim tego oto zaczątku przygód moich już dziesięcioletnich w argentyńskiej stolicy. Nikogo...
Geneza Trzecia część „Dziadów” nazywana jest także „Dziadami drezdeńskimi” ze względu na fakt iż powstała właśnie w stolicy Saksonii....
Przyjaźń to jedno z najwspanialszych darów jakie człowiek może otrzymać od losu! Zgadzają się z tym najwięksi filozofowie i poeci. Ja również posiadam...
„Ballady i romanse” ukazały się w roku 1822 w Wilnie. Utwory w nich zawarte stanowią część cykli zatytułowanego „Poezyje”. W skład utworów...
„Anioł Pański” Kazimierza Przerwy-Tetmajera to nastrojowy liryk o budowie melicznej. Konstrukcja utworu przypomina pieśń – wskazuje na to powtarzający...
Streszczenie 1973 Akcja książki zaczyna się 21 marca 1973 r. Pierwszego dnia wiosny narratorka zrobiła coś zupełnie dla siebie - wzorowej uczennicy - niewyobrażalnego:...
„Bakczysaraj” to sonet w którym pokazane są przemyślenia podmiotu lirycznego który dostrzega problem jakim jest przemijanie oraz kruchość tworów...
„Marność” Daniela Naborowskiego to krótka licząca zaledwie 10 wersów fraszka która podejmuje tematykę refleksyjno – filozoficzną....
