Wiersz Czesława Miłosza „Tak mało” stanowi refleksję nad przemijaniem ludzkiej egzystencji. Podmiotem utworu jest prawdopodobnie poeta, o czym możemy wnioskować z refrenowego powtórzenia zdania: „Tak mało powiedziałem”. W tradycji literackiej tym, który mówi jest bowiem poeta obdarzony darem kreacyjnego słowa.
Owo przeświadczenie o zbyt skąpym dorobku, jaki pozostawia po sobie poeta, wynika z nazbyt szybkiego przemijania. W wierszu doświadczenie to oddają wyrażenia temporalne opatrzone przymiotnikiem „krótki”:
Krótkie dni,
Krótkie noce,
Krótkie lata.
Podmiot wiersza doświadczał w swoim życiu intensywnych uczuć: zachwytu, rozpaczy, gorliwości, a także nadziei. Wszystkie te doznania zmęczyły go. W końcu zaś został porwany przez ogromnego morskiego potwora. Obraz Lewiatana jest tu pojemną i wyrazistą metaforą, która odsyła do języka biblijnego. W Starym Testamencie Lewiatan (objawiający się najczęściej jako wieloryb) to bowiem najczęściej metafora szatana. Paszcza Lewiatana zamykająca się na człowieku stanowi natomiast wyobrażenie potępienia grzeszników na Sądzie Ostatecznym.
W wierszu Miłosza figura Lewiatana pojawia się dwukrotnie: jako zamykająca się paszcza oraz jako „biały wieloryb świata”. Obecność potwora (zwłaszcza w połączeniu z „otchłanią”) można zatem interpretować jako śmierć, która przecina wszelkie więzy z życiem. W tym sensie wiersz stanowi wyraz żalu z powodu nietrwałości ludzkiego istnienia. Życie oglądane z perspektywy śmierci jawi się jako nierzeczywiste, rodzaj snu – stąd wątpliwość podmiotu wyrażona w ostatnich słowach „nie wiem/ Co było prawdziwe”.