Giovanni Boccaccio - biografia i charakterystyka twórczości

Biografia

Giovanni Boccaccio przyszedł na świat we Florencji w 1313 r. Prawdopodobnie był nieślubnym synem florenckiego kupca - Boccaccino di Chellino – oraz nieznanej kobiety (mogła ona pochodzić z Certaldo lub Florencji). Jego macochą była wywodząca się ze szlacheckiej rodziny Margherita de' Mardoli.

Pierwsze lata życia autora „Dekameronu” upłynęły w rodzinnej Florencji. Giovanni Mazzuoli, który uznawany jest za jego nauczyciela, najpewniej zaznajomił go tam z dziełami Dantego. Następnym etapem w życiu Boccaccio były przenosiny do Neapolu, gdzie jego ojciec, w 1326, został mianowany zarządcą banku. W stolicy Kampanii przyszły pisarz uczył się pracy w banku, lecz ze względu na nikłe zainteresowanie tym zajęciem, zwrócił się do ojca z prośbą o pozwolenie na rozpoczęcie studiów. Przez ok. 6 lat studiował prawo kanoniczne, rozwijając w tym czasie zainteresowania związane z literaturą i sztuką.

To właśnie w Neapolu Boccaccio zaczął spełniać swoje powołanie, zająwszy się pisaniem. Znacznie ułatwiły mu to kontakty, jakie zdobył w czasie nauki na uniwersytecie, nawiązując znajomości z ówczesnymi prominentami i przedstawicielami rodzin szlacheckich. Na ten okres datowane są m. in. 2 poematy – „Filostrato” oraz „Tezeida o zaślubinach Emilii”.

W 1341 Boccaccio powrócił do Florencji. Stało się to trzy lata po bankructwie jego ojca. Stolica Toskanii była miejscem, które w 1348 r. nawiedziła plaga dżumy, doprowadzając do śmierci niemal ¾ mieszkańców tego miasta, w tym rodzinę włoskiego poety. On sam przebywał najprawdopodobniej w Rawennie, szukając nowych patronów swej twórczości..

Echo straszliwej zarazy pojawia się w „Dekameronie”, którego pisanie rozpoczął Boccaccio w 1349. Rok później rozpoczął on pracę dla rządu Florencji. W tym okresie spotkał m. in. Petrarkę, co zaowocowało narodzinami wspaniałej przyjaźni. Liczne misje dyplomatyczne często zmuszały poetę do dalekich podróży, lecz stwarzały także szanse na zawieranie interesujących i korzystnych znajomości..

Boccaccio zmarł 21 grudnia 1375 r., a więc rok po Petrarce (tę śmierć bardzo odczuł, napisał nawet poemat upamiętniający przyjaciela). Dokładna przyczyna jego odejścia nie jest znana, chociaż istnieją podejrzenia, że stało się to na skutek jego otyłości i licznych obrzęków będących jej wynikiem.

Charakterystyka twórczości

Boccaccio był człowiekiem obytym i bardzo dobrze wykształconym. Doświadczenia te przenosił na swą twórczość, przynajmniej w jej wczesnych fazach. Głównymi tematami jego początkowych dzieł były miłość oraz rycerskie cnoty. Poeta z wielką precyzją ubierał je w wytworne słowa i formy, szczególnie faworyzując oktawę, czyli strofę złożoną z ośmiu wersów napisanych jedenastozgłoskowcem i rymujących się w następującym układzie: abababcc.

Dziełem życia Boccaccia był „Dekameron”. Powszechnie uznaje się, że powstał on w okresie od 1348 do 1353. Mistrzowskie połączenie tragizmu z komizmem, jakie okraszone zostało doskonałą formą, oraz wzmocnione świeżym, renesansowym spojrzeniem na człowieka i jego zmagania z losem, człowieka, który potrafi sprostać przeciwieństwom, a czasem wręcz naigrywać się z kolei dziejów, porzucając przy tym przemożny strach.

W 1350 r., będąc we Florencji, Boccaccio spotkał Petrarkę. Nieco starszy i bardziej doświadczony twórca szybko stał się jego mentorem, rozbudzając w nim zainteresowanie kulturą antyku. Autor „Dekameronu” zwrócił się w stronę dzieł klasycznych oraz form wypracowanych przez poprzedników (Dantego, Petrarkę, twórców przypisywanych do starożytności). Ponadto, wskutek licznych kontaktów z duchownymi, jakie odbywały się na niwie dyplomatycznej, w poecie obudziły się uczucia religijne, co także wpłynęło na jego późniejszą twórczość.

Boccaccio z pewnością był jednym z najważniejszych twórców wczesnego renesansu. Jego pierwsze dzieła, „Dekameron” oraz utwory poetyckie, które opiewały doświadczenia codzienności, wywarły wielki wpływ na rozwój literatury. Z kolei badania nad dokonaniami antyku, jakim poświęcał się głównie w późniejszych etapach życia, znacznie przyczyniły się do rewitalizacji dawnych tekstów oraz dały podstawy pod bujny rozkwit renesansowej twórczości w XV stuleciu.