Biografia
Julia Duszyńska to polska pisarka, autorka książek i czytanek dla dzieci. Przyszła na świat 24 kwietnia 1898 r. w Wolsku w Rosji. Zmarła natomiast 16 listopada 1948 r. w Otwocku.
Pochodziła z zamożnej rodziny herbu Prus. Jej ojciec był budowniczym kolei, a matka –Józefa Kamila z Rudnickich – wybitną malarką.
Tuż przed wybuchem I wojny światowej, Julia Duszyńska ukończyła gimnazjum w Warszawie. Wtedy też zachorowała na gruźlicę, która towarzyszyła jej już nieodłącznie niemal do końca życia ( w końcu była też przyczyną śmierci).
W 1915 r. wyjechała z matką do ojca do Gruzji, jednakże nie przebywała tu długo. Zaraz po wojnie we wrześniu 1918 r. wraz z rodzeństwem i rodzicami wróciła przez Odessę do Polski.
Rok później wyszła za mąż za Karola Duszyńskiego i wspólnie z nim zamieszkała w Rohatyniu, gdzie rozpoczęła też pracę jako nauczycielka (uczyła języków obcych i historii).
W 1925 r. powróciła do Warszawy i od tej pory swój czas poświęcała już wyłącznie pracy literackiej. W latach 1935 – 1939 współpracowała z pismem „Słonko”. Julia i Karol nie mieli dzieci – jedynie adaptowanego syna Mariana. Okres wojny Julia spędziła w Warszawie. Niestety w 1942 r. zachorowała poważnie na gruźlicę i wyjechała na leczenie do Otwocka, gdzie od tej pory już mieszkała.
Choroba płuc stałą się przyczyną jej śmierci. Julia Duszyńska zmarła 20 listopada 1847 r. w Otwocku. Pochowano ją wraz z mężem na Cmentarzy Bródnowskim.
Charakterystyka twórczości
Julia Duszyńska dała się poznać przede wszystkim jako autorka książek dla dzieci. Jej książki potrafiły nie tylko uczyć, ale też bawić młodych czytelników. Debiut literacki pani Duszyńskiej przypada na rok 1927. Wtedy w Warszawie ukazało się jej opowiadanie dla dzieci pt. „Słoń Duda”.
Oprócz pisania utworów dla dzieci Julia Duszyńska zajmowała się też opracowywaniem i tworzeniem podręczników metodycznych do nauki języka polskiego i historii m. in.: „Elementarza dla I klasy szkół powszechnych” (1938 r.).
Przy jej udziale powstały m. in. takie podręczniki jak: „Wieś i miasto” (czytanka polska dla III klasy, 1934 r.), „Nasze miasto” (czytanka polska dla II klasy, 1935 r.) czy podręcznik „Czytanki polskie dla III klasy szkoły powszechnej” (1936 r.).
W wolnych chwilach Julia Duszyńska pisała też fraszki. W latach 1935 – 1939 współpracowała z zespołem redakcyjnym dziecięcego pisma „Słonko”, a w latach późniejszych pisała też dla tygodnika „Poranek”.
Wśród utworów dla dzieci Julii Duszyńskiej największe uznanie zdobyły:
- „Słoń Duda. Opowiadania wierszem dla dzieci” (1927 r.)
- „Szarusia” (1938 r.)
- „Baśń o Szymku, Tymku i żywej wodzie” (1949 r.)
- „Pan Cicapcia” (1939 r.)
- „Cudaczek – Wyśmiewaczek” (1947 r.).