Podmiot liryczny w utworze Horacego pt. „Do Deliusza” porusza problem filozofii stoickiej. Wspomina o złotym środku, który pozwala na rozwagę oraz harmonię i równowagę emocjonalną – bez nadmiernej radości i żalu:
Opanowany w godzinie klęski
i obcy szałom radości
takim pamiętaj być zawsze
na zgon skazany Deliuszu
Pamiętaj o tym czy smutnie mija
każdy dzień życia czy w święto
leżąc na trawie w ustroniu
pijesz starego falerna
Rad tych podmiot liryczny udziela komuś, kto jest mu bliski, gdyż pragnie jego szczęścia. Jednakże stoicyzm nie jest jedyną filozofią, w myśl której proponuje żyć przyjacielowi podmiot mówiący. Odnosi się także do tez epikureizmu, który w myśl zasady „carpe diem”, nakazuje cieszyć się chwilą. Adresat wiersza powinien czerpać z życia, póki ma na to siły. Przyjaciel proponuje mu życie biesiadne i zabawę, z którymi wiąże się wino:
Tu wina wonne olejki róże
szybko więdnące każ znosić
dopóki starczy dobytku
i czarnej nici trzech Parek
W wierszu poruszany jest także problem przemijania, gdyż przed śmiercią nikt nie ucieknie, bo jest ona sprawiedliwa i dotyka zarówno bogatych, jak i biednych. Wspomniane są Parki (czyli greckie Mojry), boginie losu, które decydować mogły o przyszłości ludzkiej. Zatem można cieszyć się i bawić, ale trzeba baczyć na to, że nie wiemy co przyniesie nam los. Może przynieść śmierć, nad którą czuwa bezlitosny Orkus. Dlatego też tym bardziej należy korzystać z życia, gdyż nie odwrócimy jego biegu:
Czyś potentatem z rodu Inacha
czyś z dołów nędzarz bezdomny
na jedno wyjdzie to w oczach
bezlitosnego Orkusa
Los na każdego z podziemnej urny
wypadnie prędzej czy później
wyrok na wieczne wygnanie
miejsca wyznaczy nam w barce
Utwór podsumowany jest myślą, że na każdego czeka śmierć, która jest nam pisana. Nie mamy wpływu na to, kiedy ona przyjdzie. Musimy więc czekać, na niespodzianki losu. Przypomina to o krótkości i kruchości żywota ludzkiego. To uniwersalny wydźwięk, jaki niesie za sobą wiersz.
Wiersz zbudowany jest z siedmiu, czterowersowych strof. Wiersz „Do Deliusza” jest tekstem opisowo-refleksyjnym i można w nim odnaleźć liczne środki poetyckie, m.in. apostrofy, epitety czy metafory.
Adresatem wiersza jest Deliusz, przyjaciel Horacego, który w czasach starożytnych zapamiętany został jako osoba o zmiennych poglądach. Prawdopodobnie dlatego stał się adresatem wiersza, któremu podmiot liryczny radzi, by kierował się tezami zarówno stoickimi, jak i epikurejskimi. Jednakże Horacy nie pisał tego utworu jedynie z myślą o Deliuszu, gdyż odbiorcą mieli być wszyscy czytelnicy. Horacy miał dla nich uniwersalne wskazówki i zagadnienia, skłaniające do refleksji.
Geneza„Grażyna” to utwór którego powstanie poprzedzone było gruntownymi przygotowaniami poczynionymi przez Adama Mickiewicza. Przede wszystkim szukał...
Oleńka (Aleksandra) Bilewiczówna jest niezwykle istotną bohaterką „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Wprawdzie należy do postaci drugoplanowych ale często...
„Prawiek i inne czasy” opowiada historię trzech pokoleń mieszkańców tytułowego miejsca (podkielecka wieś). Rozpoczyna się ona przed I wojną światową...
Dawno temu do pięknych ziem i nieprzebytych borów nad Wisłą przywędrowały plemiona słowiańskie by tu się osiedlić. Dowodzili nimi trzej rodzeni bracia. Byli to...
„Życie na poczekaniu” to wiersz Wisławy Szymborskiej w którym autorka sięga po znany topos teatru mundi. Podmiotem lirycznym tekstu jest poetka porównująca...
Akcja powieści „Anna Karenina” toczy się w dziewiętnastowiecznej Rosji. Główną bohaterką jest tytułowa Anna Karenina żona starszego od niej o 20 lat...
Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego „Z lasu” pochodzi z czerwca 1944 roku z ostatnich miesięcy życia poety. Już pierwsze strofy wprowadzają nas w nastrój...
„Nad wodą wielką i czystą” to jeden z wierszy Adama Mickiewicza który zaliczany jest do tzw. liryków lozańskich. Utwory te powstałe w okresie 1839...
„Do tejże” Jana Andrzeja Morsztyna to epigramat zawarty w zbiorze poetyckim „Lutnia”. Podobnie jak inne utwory tego poety cechuje się on zastosowaniem...