Psalm 6 znajduje się w biblijnej „Księdze Psalmów” i nosi tytuł „Błaganie o litość”. Tytuł psalmu wskazuje na to, że jest to utwór błagalny i w całości będzie prośbą o litość.
Podmiot liryczny bezpośrednio zwraca się do Pana, by zaoszczędził mu cierpienia. Prosi więc Boga o litość, gdyż obawia się, że jest zbyt słaby, by znieść karę. W ostatnim wersie tej strofy znajduje się także pytanie retoryczne do Pana, o to, jak długo jeszcze.
Nie karć mnie, Panie, w swym gniewie
i nie karz w swej zapalczywości.
Zmiłuj się nade mną, Panie, bom słaby;
ulecz mnie, Panie, bo kości moje strwożone
i duszę moją ogarnia wielka trwoga;
lecz Ty, o Panie, jakże długo jeszcze...?
Podmiot liryczny obawia się, ze jego dusza nie zostanie zbawiona, dlatego też błaga Boga, by mu w tym pomógł. Wierzy on w Boskie miłosierdzie.
Zwróć się, o Panie, ocal moją duszę,
wybaw mnie przez Twoje miłosierdzie,
bo nikt po śmierci nie wspomni o Tobie:
któż Cię wychwala w Szeolu?
Podmiot liryczny przepełniony jest żalem i rozpaczą, które zdominowały jego życie. Zmartwienia nie pozwalają mu spokojnie żyć, dlatego tak ważne jest dla niego, by Bóg uwolnił jego duszę od cierpień.
Zmęczyłem się moim jękiem,
płaczem obmywam co noc moje łoże,
posłanie moje skrapiam łzami.
Od smutku oko moje mgłą zachodzi,
starzeję się z powodu wszystkich mych wrogów.
Podmiot liryczny nie chce widzieć zła i wie, że Bóg wysłuchał jego próśb. Jest to tym samym przestroga dla tych, którzy nie słuchają słowa Bożego i nie żyją uczciwie.
Odstąpcie ode mnie wszyscy, którzy zło czynicie,
bo Pan usłyszał głos mojego płaczu;
Pan usłyszał moje błaganie,
Pan przyjął moją modlitwę.
Niech się wszyscy moi wrogowie zawstydzą i bardzo zatrwożą,
niech odstąpią i niech się zawstydzą!
Zatem podmiotem lirycznym jest osoba wierząca w Boga i Jego miłosierdzie, natomiast adresatem jest sam Pan, który jest litościwy i wszechmogący. Podmiot liryczny pragnie, aby jego prośby zostały wysłuchane.
Psalm 6 składa się z trzech nieregularnych strof. Podmiot liryczny używa w nim apostrof „Panie”, pytań retorycznych: „o Panie, jakże długo jeszcze…?”, epitetów „kości strwożone”, metafory: „płaczem obmywam co noc moje łoże”, „od smutku oko moje mgłą zachodzi”, anafory: „Pan usłyszał”.