Biografia
Safona żyła na przełomie VII/VI w. p.n.e. Była grecką poetką, uznaną za mistrzynię liryki miłosnej i twórczynię tzw. pieśni eolskich, o których wspomina Horacy w swych utworach. Pochodziła z arystokratycznego rodu. Ojciec prawdopodobnie zmarł wcześnie, osierocając ją oraz jej trzech braci.
Mieszkała na wyspie Lesbos, w tym samym czasie, co Alkajos. Założyła i prowadziła tam szkołę dla dziewcząt z arystokratycznych rodów. W szkole tej stworzono krąg czcicielek Afrodyty. Kształciła ona uczennice w poezji, muzyce i tańcu. Idea funkcjonowania szkoły spowodowała, że kobiety do niej uczestniczące, zaczęto utożsamiać z orientacją homoseksualną. Jednakże uczennice opuszczały szkołę po wyjściu za mąż
Legenda głosi, że Safona po wyjeździe na Sycylię, popełniła samobójstwo, z powodu miłości do żeglarza Faona. W rzeczywistości prawdopodobnie wróciła do Lesbos, gdzie – dożywając późnej starości – zmarła.
Charakterystyka twórczości
Tworzyła wiele, gdyż jej utwory zostały zebrane w 9-ciu księgach (ok. 6000 wierszy). W całości zachowało się jednak tylko kilka pieśni oraz kilkaset fragmentów. Większość jej utworów dotyczyło tematyki miłosnej oraz weselnej. Obecne są w nich także osobiste przeżycia poetki: miłość do córki Kleis, troska o brata, namiętność czy tęsknota za dziewczętami z jej szkoły. Potrafiła wyrażać również różne osobiste emocje.
Od jej nazwiska utworzona została nazwa tzw. „strofy safickiej”, która składała się z czterech wersów: większych i mniejszych. Pierwsze trzy to jedenastozgłoskowce, natomiast ostatnia stanowiła pięciozgłoskową puentę.
Przez Platona została nazwana dziesiątą Muzą. Była również ceniona przez społeczeństwo starożytne.