„Księga Psalmów” od wieków należała do szczególnie popularnych części Pisma Świętego. Dość powiedzieć, że odwołują się do niej jeszcze współcześni muzycy rockowi (np. Psalm 151 Kazika Staszewskiego). Nie inaczej było w epoce Renesansu – na skutek rozwoju zainteresowań filologicznych zaczęto sięgać po księgi biblijne w językach, w których zostały spisane. Odchodzono od najpopularniejszego w średniowieczu przekładu łacińskiego (tzw. „Wulgaty”). Pojawiać zaczęły się też tłumaczenia na języki nowożytne.
W 1579 roku wydany został w Krakowie „Psałterz Dawidów” Jana Kochanowskiego. Tytuł wywodzi się stąd, iż przez długie lata autorstwo „Księgi Psalmów” przypisywano królowi Dawidowi, chociaż obecnie badacze odchodzą od tego poglądu. Nie mamy pewności, czy Kochanowski opierał się na jakimś konkretnym tłumaczeniu Biblii (nie tłumaczył raczej z hebrajskiego oryginału), czy też swobodnie korzystał z różnych wydań.
Przekład Kochanowskiego nie jest wierny. Mamy raczej do czynienia z poetycką parafrazą tekstu. Artysta dostosował Psalmy do wrażliwości swoich rodaków, a także wrażliwości ludzi renesansu. Pamiętać należy, iż Bóg Starego Testamentu niejednokrotnie jawi się jako istota sroga i skora do gniewu. Kochanowski preferował bliższy humanistycznym ideałom wizerunek miłosiernego Ojca, jaki dostrzec można w Nowym Testamencie.
O pozytywnym przyjęciu „Psałterza” świadczy fakt, iż już w 1580 roku wydano zapis nutowy muzyki do pieśni, autorstwa Mikołaja Gomółki.