„Opowiadania” Tadeusza Borowskiego to utwór, w którym autor zastosował interesującą metodę narracji i konstrukcję narratora. W cyklu przeważa opowiadanie w I osobie liczbie pojedynczej. Narratorem jest Tadek, osoba o cechach przypominających samego pisarza. Świadczy o tym imię, ale również funkcja obozowa (Fleger – sanitariusz), zajmowanie się literaturą czy związek z Marią, także przebywającą w obozie koncentracyjnym. Tadek nie jest jednak tożsamy z autorem, pisarz obdarzył go natomiast osobowością człowieka zlagrowanego. W ten sposób z jednej strony nadał on swoim opowiadaniom wymiar prozy dokumentalnej, z drugiej zaś przedstawił mechanizm głębokich zmian zachodzących w psychice więźnia obozu.
Warto jednak zaznaczyć, że pierwszoosobowa narracja nie jest jedyną strategią opowiadania w utworach Borowskiego. Pisarz stosuje bowiem również formy: „my” (mowa w imieniu całej zbiorowości więźniów”) oraz „oni” (narracja trzecioosobowa). Narrator wchodzi w rozmaite role: jest świadkiem, ale też uczestnikiem wydarzeń i współwięźniem. Daje to możliwość pokazania obozu z różnych perspektyw. Borowski opisuje bowiem obóz niejako z zewnątrz – analizuje jego mechanizmy działania, ale też z perspektywy przebywających w nim ludzi. Pokazuje rozmaite wymiary i poziomy tego zjawiska: socjologiczny, psychologiczny i etyczny.
Styl narracji jest suchy, pozbawiony emocji, współczucia dla ofiar i zbliżony do techniki behawioralnej. Narratora nie interesują przeżycia wewnętrzne bohaterów, a jedynie ich konkretne zachowania. Sam również prezentuje dziwną, niemal cyniczną postawę osoby, która niczemu się nie dziwi, jest oswojona ze śmiercią i przemocą. Tadek to bowiem wcielenie człowieka zlagrowanego, jednostki, która zinterioryzowała zasady obozu i robi wszystko, żeby przetrwać.
Zawód lekarza to jedna z najbardziej interesujących profesji. Nieustannie styka się on ze śmiercią ratuje ludzi przed chorobami i przynosi im ulgę w cierpieniu –...
Nigdy nie sądziłam że niezapomniana przygoda przytrafi mi się podczas drogi do szkoły. Od zawsze przecież chodziłam tą samą ścieżką przez las. Jednak do ostatniej...
Arkady Fiedler w swojej książce „Dywizjon 303” nazywa polskich pilotów biorących udział w bitwie o Anglię współczesnymi rycerzami. Porównanie...
Odpowiedź na pytanie czy kultura polska jest kulturą o cechach mieszczańskich nie jest odpowiedzią łatwą. Można bowiem w polskiej kulturze dostrzec elementy twórczości...
Zazwyczaj gdy mowa o Biblii mamy na myśli jedną książkę. Gdy chodzi o formę fizyczną będziemy mieli rację – Pismo Święte to najczęściej jeden obszerny tom....
Tytuł „Jądro ciemności” ma znaczenie symboliczne. Po pierwsze odnosi się do Afryki jako kontynentu czarnych ludzi – w sensie dosłownym – ale również...
„Lalka” Bolesława Prusa jest dziełem w którym ukazana została szczegółowa panorama polskiego społeczeństwa. Co charakterystyczne dla powieści...
Słowo „vanitas” to po łacinie „marność”. Przez wieki najpopularniejszym językiem w jakim czytano Pismo Święte była bowiem łacina – i właśnie...
„Książka nie jest tak fajna jak film!” – powiedział ostatnio mój kolega. „W filmie widzisz co robią bohaterowie słyszysz jak rozmawiają....