„Opowiadania” Tadeusza Borowskiego to utwór, w którym autor zastosował interesującą metodę narracji i konstrukcję narratora. W cyklu przeważa opowiadanie w I osobie liczbie pojedynczej. Narratorem jest Tadek, osoba o cechach przypominających samego pisarza. Świadczy o tym imię, ale również funkcja obozowa (Fleger – sanitariusz), zajmowanie się literaturą czy związek z Marią, także przebywającą w obozie koncentracyjnym. Tadek nie jest jednak tożsamy z autorem, pisarz obdarzył go natomiast osobowością człowieka zlagrowanego. W ten sposób z jednej strony nadał on swoim opowiadaniom wymiar prozy dokumentalnej, z drugiej zaś przedstawił mechanizm głębokich zmian zachodzących w psychice więźnia obozu.
Warto jednak zaznaczyć, że pierwszoosobowa narracja nie jest jedyną strategią opowiadania w utworach Borowskiego. Pisarz stosuje bowiem również formy: „my” (mowa w imieniu całej zbiorowości więźniów”) oraz „oni” (narracja trzecioosobowa). Narrator wchodzi w rozmaite role: jest świadkiem, ale też uczestnikiem wydarzeń i współwięźniem. Daje to możliwość pokazania obozu z różnych perspektyw. Borowski opisuje bowiem obóz niejako z zewnątrz – analizuje jego mechanizmy działania, ale też z perspektywy przebywających w nim ludzi. Pokazuje rozmaite wymiary i poziomy tego zjawiska: socjologiczny, psychologiczny i etyczny.
Styl narracji jest suchy, pozbawiony emocji, współczucia dla ofiar i zbliżony do techniki behawioralnej. Narratora nie interesują przeżycia wewnętrzne bohaterów, a jedynie ich konkretne zachowania. Sam również prezentuje dziwną, niemal cyniczną postawę osoby, która niczemu się nie dziwi, jest oswojona ze śmiercią i przemocą. Tadek to bowiem wcielenie człowieka zlagrowanego, jednostki, która zinterioryzowała zasady obozu i robi wszystko, żeby przetrwać.
Drogi Mateuszu piszę do Ciebie ponieważ wiem że są wakacje i masz dużo czasu. A ja chciałbym zachęcić Cię do tego byś podczas ich trwania przeczytał jakąś ciekawą...
Jest wiele zawodów które mnie interesują istnieje wiele rzeczy które wydają mi się warte spróbowania. Jednak najbardziej chciałbym zostać nauczycielem....
Obraz Piekła w „Boskiej Komedii” Dantego jest bardzo wymowny i silnie alegoryczny. W toku narracji dowiadujemy się że Piekło powstało w momencie strącenia Lucyfera...
„Chłopi” Władysława Reymonta posiadają wiele cech impresjonistycznych. Impresjonizm to kierunek wywodzący się z malarstwa powstały w drugiej połowie XIX wieku....
Ludzie mawiają często że trzeba wielu lat by nauczyć się czym jest życie. Starsi ludzie wspominają że prawdę o świecie poznali podczas wojny zaś wiele osób...
Sformułowanie „teatr absurdu” zawdzięczamy angielskiemu badaczowi Martinowi Esslinowi. W eseju o takim tytule opublikowanym w 1960 roku wskazał wyróżniki...
Większość uczniów marzy o długich i słonecznych dniach wolnych od szkoły oraz… o idealnym nauczycielu. Jaki powinien on być czym powinien się odznaczać...
„Granica” Zofii Nałkowskiej jest powieścią o kompozycji retrospektywnej. Tragiczny koniec kariery obiecującego Zenona Ziembiewicza staje się w dziele punktem...
Poszukiwanie szczęścia to jedno z najważniejszych zadań stojących przed człowiekiem. Chyba każdy chciałbym prowadzić dobre i miłe życie – nie ma się więc co...