Dawno temu w Krakowie, będącym pod rządami króla Kraka, pojawił się smok, który ulokował się na wzgórzu wawelskim w jamie pod zamkiem. Był straszliwym, ogromnym potworem o zielonej skórze, długim ogonie i ziejącej ogniem paszczy. Miał też ostre zęby, którymi pożerał swe ofiary.
Smok zarządził, aby raz w tygodniu składano mu ofiarę w postaci krowy. Niestety potem zmienił swe zachcianki i zaczął pożerać też ludzi.
W Krakowie zapanował wielki strach i wszyscy bali się wychodzić ze swoich domostw, by nie paść ofiarą potwora. Niewielu było śmiałków, którzy chcieli wyjść mu naprzeciw i ostatecznie go pokonać, uwalniając w ten sposób miasto. Chociaż odważnie wyprawiali się do jamy potwora, żaden z nich jednak nie wracał.
Zrezygnowany król nie miał już nadziei na ratunek i przewidywał najgorsze. Stad bydła było coraz mniej, a wygłodniały smok wciąż domagał się najdorodniejszych sztuk. Gdy już myślano, że nic nie da się zrobić i Kraków czeka zagłada, w mieście nieoczekiwanie zjawił się pewien Szewczyk o imieniu Dratewka, który zaoferował pomoc i zapewnił, że uda mu się pokonać smoka. Król mu co prawda nie dowierzał (w końcu tyle śmiałków już poległo), ale postanowił nie zmarnować być może ostatniej szansy.
Szewczyk obmyślił przebiegły plan – zabił dorodnego barana, po czym wypchał jego wnętrzności siarką i go zaszył. Następnie zarzucił go sobie na plecy i udał się pod smoczą jamę. Najciszej jak tylko mógł pozostawił przed grotą barana, po czym w pośpiechu uciekł. Chwilę później smok zwabiony zapachem świeżego mięsa, opuścił swą grotę i natychmiast pożarł smacznie wyglądającego barana. Siarka, którą zwierzę było wypchane, zaczęła go jednak straszliwie palić, powodując ogromne pragnienie. Smok bez namysłu rzucił się w kierunku Wisły i zaczął łapczywie pić wodę. Wypił jej tak dużo, że w końcu pękł.
Król w podzięce za bohaterstwo i spryt Szewczyka, hojnie go wynagrodził. Miasto zostało więc ocalone, a wśród mieszkańców znów zapanował spokój.
O bohaterskim czynie Szewczyka świadczy też Smocza Jama i figura wawelskiego, ziejącego ogniem smoka, którą do dziś można zwiedzać w Krakowie.
Do liryków lozańskich zalicza się utwory napisane przez Adama Mickiewicza w latach 1839 – 1840 podczas pobytu w Lozannie. Są to wiersze odróżniające...
Geneza problematyka „Początek” to najsłynniejsza bodaj powieść Andrzeja Szczypiorskiego. Ukazała początkowo w wydawnictwie paryskiej „Kultury” w...
Według Czesława Miłosza w „Trenach” sztuka poetycka Kochanowskiego osiągnęła najwyższe szczyty. Cykl 19 utworów poświęconych zmarłej córce...
Część pierwsza: Momo i jej przyjaciele W niewielkim miasteczku znajdowała się ruina starego amfiteatru. Nie była to jedna z tych najwspanialszych budowli lecz niewielka...
„Obmyślam świat” to autotematyczny wiersz Wisławy Szymborskiej w którym autorka dokonuje refleksji nad samym procesem powstawania poezji. Najbardziej lapidarną...
„Samotność bogów” to powieść Doroty Terakowskiej. Akcja rozpoczyna się w niesprecyzowanym czasie i miejscu. Pewne szczegóły i nazwy nasuwają...
Już sam tytuł wiersza Kazimierza Wierzyńskiego przywodzi nastrój beztroski i radości życia. „Zielono mam w głowie” – tak może mówić człowiek...
Satyra Ignacego Krasickiego „Świat zepsuty” pozbawiona jest elementów komicznych. To ostra krytyka współczesnego poecie społeczeństwa polskiego...
Geneza czas i miejsce akcji Utwór powstał w roku 1884 natomiast jego treść dotyczy czasów sprzed kilkunastu lat wcześniej. Przedstawione wydarzenia dzieją...
