Unikalne i sprawdzone teksty

Mieszczaństwo w „Lalce” – opracowanie | wypracowanie

Rozwój nowożytnych miast wiązał się z napływem nowych mieszkańców. Przestrzenie te, z racji dostępności pracy, mieszkań i innych udogodnień, stały się swego rodzaju magnesem dla przedstawicieli różnych warstw społecznych i narodowości. W „Lalce” Bolesława Prusa mieszczaństwo ukazane zostało jako grupa szczególnie złożona i niejednorodna. Dzielące ją różnice spowodowane są wieloma czynnikami – pochodzeniem, majętnością, wykonywanym zawodem itd.

Już w pierwszym rozdziale powieści Bolesława Prusa czytelnik trafia do jednego z warszawskich barów, w którym głośno dyskutuje się o Stanisławie Wokulskim. Zamożny kupiec – postrzegany przez wiele osób jako jedna z najbardziej wpływowych osób ówczesnej Warszawy – podjął ryzykowny krok, decydując się na wyjazd do Bułgarii. Oceniający jego postępowanie mężczyźni nazywają go szaleńcem. Pozwala to wyciągnąć dwa wnioski – mieszczanie nie lubią ludzi wybijających się, a cenią sobie przede wszystkim stabilizację.

Istnieje wiele kryteriów, jakie można zastosować przy opisie mieszczaństwa jako warstwy społecznej ukazanej w „Lalce”. Najbardziej użytecznym zdaje się być kryterium pokoleniowe, gdyż nie tylko doskonale porządkuje tę grupę, ale także pozwala uchwycić pewne tendencje następujących zmian.

Najstarsze pokolenie, które przedstawione zostaje w „Pamiętniku starego subiekta”, reprezentuje Jan Mincel senior. Ciężka praca, żelazna konsekwencja i wciąż doskonalona systematyczność sprawiły, iż mężczyzna stał się właścicielem wspaniałego sklepu w samym centrum Warszawy. Kiedy Rzecki opisuje codzienne życie wewnątrz rodziny Minclów, wspomina o surowości starszego mężczyzny oraz o regularnym i niezmiennym planie jego dnia.

Czas, w którym na scenie dziejowej pojawili się ludzie tacy jak Jan Mincel, był okresem sprzyjającym rozwojowi i bogaceniu się. Zbudowane wówczas fortuny przeszły w ręce następnych pokoleń, a dla niektórych stały się przedmiotem ogromnej zazdrości.

Drugie pokolenie mieszczan reprezentują Ignacy Rzecki i Jan Mincel syn. W wypadku starego subiekta ujawnia się wpływ romantycznych ideałów, które popchnęły go do udziału w Wiośnie Ludów (powstanie węgierskie). Z kolei młody Mincel, podobnie jak ojciec, starał się żyć przede wszystkim pracą. Wskutek tego po krótkim czasie został właścicielem sklepu na Krakowskim Przedmieściu.

Najszerzej opisana została trzecia generacja mieszczan. W jej skład weszli nie tylko ludzie zamieszkujący miasto od pokoleń, ale także dawna szlachta ziemska. Wśród przedstawicieli można wymienić m. in. Wokulskiego, Wirskiego, Stawską, Szumana, Szlagbauma, Ziębę, Lisieckiego, Mraczewskiego, Maruszewskiego itp. Są to ludzie o różnych charakterach i możliwościach. Większość z nich nigdy nie wydostanie się poza horyzont mieszczańskich obowiązków, lecz przed niektórymi otwierają się wspaniałe możliwości (Wokulski, Mraczewski). Nie brakuje jednak krętaczy i hazardzistów, którzy niechętnie myślą o pracy (Maruszewski).

Mieszczanie podejmują różne prace, piastują rozmaite funkcje. W skład tej niejednolitej grupy wchodzą kupcy, urzędnicy, adwokaci, subiekci, lokaje, studenci itd. Wyraźnie widocznym jest jednak fakt, iż brak im inicjatywy i wytrwałości w budowaniu własnego majątku. Nawet w wypadku Wokulskiego pierwszym krokiem do zamożności jest małżeństwo z wdową po Janie Minclu.

W opisie mieszczaństwa widoczny jest kontrast między dwiema mniejszościami narodowymi a Polakami. Niemcy (starsze pokolenia) i Żydzi (trzecie pokolenie) wytrwale pracują, gromadząc pieniądze i poszerzając swoje strefy wpływów. Tymczasem Polacy zdają się być niezaradnymi, pozbawionymi zdolności organizacyjnych. Sklep Wokulskiego przejmuje przecież Szlangbaum, ten sam mężczyzna staje na czele spółki do handlu ze Wschodem.

Bolesław Prus ukazał mieszczaństwo jako warstwę złożoną i zróżnicowaną. W wypadku trzeciej generacji przedstawionej w powieści obraz ten jest nasączony krytyką. Są to głównie ludzie o wąskich horyzontach, patrzący niewiele dalej niż na czubki własnych nosów. Cenią sobie stabilizację, boją się ryzyka, nie mają wielkich ideałów.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Motyw odwagi w literaturze i sztuce...

Odwaga to jedna z najbardziej docenianych cnót. Nikt nie pragnie uchodzić za tchórza natomiast każdy z przyjemnością słucha gdy ktoś nazywa go dzielnym. Przed...

"Stajesz się odpowiedzialny na...

„Mały Książę” Antoine’a de Saint-Exupery’ego to piękna alegoryczna opowieść o miłości i przyjaźni. Autor w historii chłopca zamieszkującego...

Rozmowa Andrzejowej Korczyńskiej...

Pani Andrzejowa Korczyńska wdowa po powstańcu styczniowym decyduje się poważnie porozmawiać z synem Zygmuntem na prośbę swojej synowej która zauważa zbytnie zainteresowanie...

List do Jana Kochanowskiego pocieszający...

Mistrzu Janie! Doszły mnie tragiczne wieści o waszej sytuacji. We wszystkich okolicznych dworach szlachta opowiada o Twej rozpaczy z powodu utraty ukochanej córki Urszulki....

„Chłopi” jako epopeja

„Chłopów” Władysława Reymonta można nazwać epopeją wsi ponieważ ukazują drobiazgowy i sugestywny obraz tej warstwy społecznej. Reymont posługując...

Wszyscy jesteśmy pielgrzymami –...

Wielki polski poeta Cyprian Kamil Norwid napisał wspaniały wiersz pod tytułem „Pielgrzym”. Opisuje w nim człowieka który uchodzić może za nędzarza....

Romantyczna koncepcja miłości...

W epoce romantyzmu miłość stała się wartością szczególną. Nad fizyczność i uwielbienie cielesnego piękna zaczęto cenić wyjątkową relację dusz przekonanie...

„Ludzie bezdomni” jako powieść...

Powieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” umiejscowić należy między dwiema epokami. Z jednej strony dzieło mocno czerpie z tradycji pozytywistycznej z...

Utopia w oświeceniu – realizacja...

Motyw utopii przewijał się przez literaturę już w starożytności chociaż sama nazwa pochodzi od utwory Tomasza Morusa. Wątek odległej krainy (zazwyczaj wyspy) na którą...