W studium „Problemy poetyki Dostojewskiego Michaił Bachtin określił „Zbrodnię i karę” oraz inne powieści tego autora mianem powieści polifonicznych. Termin ten oznacza dosłownie „ powieść wielogłosową” i opisuje metodę przedstawiania bohaterów, jaką stosuje pisarz. Chodzi mianowicie o specyficzną konstrukcję narratora oraz jej stosunku do poszczególnych postaci.
Narrator w „Zbrodni i karze” przyznaje dużą autonomię wszystkim przedstawianym bohaterom, dzięki czemu mogą oni w znacznej mierze niejako samodzielnie zaprezentować się czytelnikowi. Wyraża się to między innymi w używaniu charakterystycznego dla danej postaci języka. Rodiona Raskolnikowa mamy zatem okazję poznać poprzez jego skomplikowane wywody filozoficzne i przemyślenia. Odbiorca nie tylko otrzymuje informację o czynach bohatera, ale niejako wchodzi w jego wnętrze i ogląda świat jego oczyma. Tym samym, niemal od początku powieści morderca, który zwyczajnie wydałby się nam postacią odrażającą, jawi się jako osoba niesłychanie inteligentna i fascynująca.
Co więcej, narrator konsekwentnie powstrzymuje się od dokonywania jednoznacznej oceny postępowania bohaterów. Zamiast tego stosuje technikę konfrontacji stanowisk poszczególnych postaci. Rodion Raskolnikow, żeby zrozumieć istotę własnej zbrodni, musi zderzyć własne stanowisko z sądami Porfirego Pietrowicza, Swidrygajłowa czy Soni Marmieładownej. Dzięki takiej metodzie Dostojewskiego czytelnik nie może utożsamić się z jednym punktem widzenia, ale jest zmuszony do śledzenia i konfrontowania wszystkich jednocześnie.
Polifoniczność, a więc wielogłosowość „Zbrodni i kary” wpisuje się w dialogiczną koncepcję prawdy Michaiła Bachtina. Okazuje się bowiem, że prawda jest czymś, co niejako rodzi się w międzyludzkim dialogu, nikt nie może się zaś mienić jej jedynym właścicielem.
Zawód lekarza to jedna z najbardziej interesujących profesji. Nieustannie styka się on ze śmiercią ratuje ludzi przed chorobami i przynosi im ulgę w cierpieniu –...
Nigdy nie sądziłam że niezapomniana przygoda przytrafi mi się podczas drogi do szkoły. Od zawsze przecież chodziłam tą samą ścieżką przez las. Jednak do ostatniej...
Arkady Fiedler w swojej książce „Dywizjon 303” nazywa polskich pilotów biorących udział w bitwie o Anglię współczesnymi rycerzami. Porównanie...
Odpowiedź na pytanie czy kultura polska jest kulturą o cechach mieszczańskich nie jest odpowiedzią łatwą. Można bowiem w polskiej kulturze dostrzec elementy twórczości...
Zazwyczaj gdy mowa o Biblii mamy na myśli jedną książkę. Gdy chodzi o formę fizyczną będziemy mieli rację – Pismo Święte to najczęściej jeden obszerny tom....
Tytuł „Jądro ciemności” ma znaczenie symboliczne. Po pierwsze odnosi się do Afryki jako kontynentu czarnych ludzi – w sensie dosłownym – ale również...
„Lalka” Bolesława Prusa jest dziełem w którym ukazana została szczegółowa panorama polskiego społeczeństwa. Co charakterystyczne dla powieści...
Słowo „vanitas” to po łacinie „marność”. Przez wieki najpopularniejszym językiem w jakim czytano Pismo Święte była bowiem łacina – i właśnie...
„Książka nie jest tak fajna jak film!” – powiedział ostatnio mój kolega. „W filmie widzisz co robią bohaterowie słyszysz jak rozmawiają....