„Lalka” Bolesława Prusa powszechnie uważana jest za najwybitniejsze dzieło polskiego realizmu. Wielowątkowa fabuła, złożony świat przedstawiony, ukazanie społeczeństwa polskiego na tle przemian gospodarczych, politycznych i ideowych – wszystko to sprawia, że powieść otwiera się na wiele rodzajów interpretacji. Co ważne, utwór porusza także problematykę związaną z życiem jednostki, jej miejscem w świecie i dokonywanymi przez nią wyborami. Czy człowiek rzeczywiście kształtuje swą przyszłość samodzielnie?
Życie Stanisława Wokulskiego – głównego bohatera powieści – stanowi dla wielu mieszkańców ówczesnej Warszawy powód do zazdrości. Zamożny kupiec, którego sklep przynosił stałe zyski, mógł ze spokojem spoglądać w przyszłość, nie narażając się na zbędne ryzyko. Poznawszy Izabelę Łęcką, podjął jednak inną, zaskakującą dla wielu osób (m. in. radcy Węgrowicza, Rzeckiego) decyzję. Wyjechał on do Bułgarii, by w czasie wojny wschodniej prowadzić dostawy. Zgromadzoną wtedy fortunę planował przeznaczyć na starania o rękę panny Izabeli. Miłość stała się dlań drogowskazem.
Wiele działań Stanisława Wokulskiego wynikało z uczucia, jakie żywił do pięknej arystokratki. Chociaż snuł plany dotyczące przyszłości, najczęściej kierował się emocjami. Tak było, gdy główny bohater wyjechał do Paryża. Stało się to w wyniku impulsu, jaki wywołały w nim rozmowa Łęckiej ze Starskim oraz odmowa wspólnego wyjazdu na wystawę do stolicy Francji. Będąc w obcym mieście, Wokulski początkowo czuje się zagubiony, później odkrywa, że jest ono doskonale zorganizowane, a konstrukcją przypomina organizm wielkiej gąsienicy.
Wygląd Paryża staje się dla głównego bohatera przyczynkiem do rozważań nad ludzkim losem. Miasto było dziełem wielu pokoleń, krajem rządziły różne dynastie, które często traciły władzę w wyniku gwałtownych przewrotów. A jednak Paryż rozwijał się, przybierał uporządkowaną formę. Pozwalało to nabrać Wokulskiemu przekonania, że ludzkie życie (także w szerszej skali) nie jest wynikiem przypadku, wręcz przeciwnie – steruje nim jakaś tajemnicza siła.
Podobną koncepcję wyraża jedna ze scen zamykających powieść Prusa. Ignacy Rzecki, zgodnie ze swoim zwyczajem, udaje się do sklepu (będącego wtedy własnością Szlangbauma), by udekorować witryny. Nakręca wtedy rozmaite figurki i obserwując ich ruch, wypowiada te słowa: Marionetki!... Wszystko marionetki!... Zdaje im się, że robią, co chcą, a robią tylko, co im każe sprężyna, taka ślepa jak one... Refleksja Rzeckiego opiera się nie tylko na jego doświadczeniu życiowym, ale także obserwacji swoich przyjaciół (np. Wokulskiego, Katza). Wie, że człowiek rzadko ma pełną kontrolę nad swoim postępowaniem, ponieważ nie wie, co go spotka.
W „Lalce” wykorzystany został motyw teatru świata (Theatrum Mundi). Przedstawia on człowieka jako aktora wchodzącego na scenę, którą jest świat. Wstępując na deski, otrzymuje on scenariusz, wszystko jest więc zaplanowane, z góry ustalone. Kwestią nierozstrzygniętą pozostaje, kto tworzy scenariusz. Wokulski, snując swe rozważania, dostrzega w działaniach tej siły (postaci) dostrzega określony sens. Rzecki zdaje się natomiast uważać los za ślepy, działający w sposób przypadkowy.
Jedną z najważniejszych płaszczyzn ideowych powieści „Nad Niemnem” jest etos pracy. Praca stanowi tu bowiem wzorzec kulturowy usankcjonowany przez tradycję i...
Tomasz Judym jest bohaterem powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni”. Powieść została opublikowana w roku 1900 w okresie gdy rozkwitały w Polsce ideały...
Stare przysłowie mówi że „człowiek bez ojczyzny jest jak drzewo bez korzeni”. Niektórzy twierdzą że w dzisiejszych czasach maksyma ta staje się...
Moja droga z domu do szkoły jest długa i wiedzie przez całe miasto. Część z niej muszę przejść pieszo a część pokonuje autobusem. Obok mojego domu skręcam w alejkę....
Słowo „satyra” bardzo często pojawia się w prasie i telewizji. Przywykliśmy do niego tak bardzo że często sami nie zastanawiamy się jakie są cechy satyry...
Wielki włoski intelektualista Umberto Eco stwierdził że kto czyta książki żyje podwójnie. Uważam że ten profesor a przy tym wspaniały pisarz (autor „Imienia...
Juliusz Verne to według mnie jeden z najciekawszych pisarzy jacy żyli w XIX wieku! Była to epoka obfitująca w wielkich literatów – wtedy tworzyli Henryk Sienkiewicz...
W historii polskiej kultury Stanisław Ignacy Witkiewicz zapisał się nie tylko jako wybitny twórca ale także jako autor jednej z najciekawszych i najbardziej nietypowych...
Jeszcze do czasów po II wojnie światowej Polska była krajem rolniczym – większość społeczeństwa pracowała na roli. Temat życia na wsi pojawiał się więc...