Unikalne i sprawdzone teksty

Emancypacja kobiet w „Lalce” – opracowanie | wypracowanie

Emancypacja kobiet, czyli umożliwienie im bardziej aktywnego udziału w życiu publicznym, zapewnienie edukacji oraz pracy zawodowej, była jednym z najważniejszych haseł pozytywizmu. Wśród najważniejszych przyczyn sformułowania tego postulatu, obok ambicji kobiet, konieczności walki z ubóstwem i tendencji przejawianych przez społeczeństwa rozwinięte, wyliczyć można specyficzną sytuację, jaka panowała na ziemiach polskich po klęsce powstania styczniowego. Wielu mężczyzn zginęło, a znaczna część tych, którzy przeżyli, musiała opuścić ojczyznę. Ciężar utrzymania rodziny spadał wówczas na kobiety. Niestety - praktyczne umiejętności były czymś rzadkim wśród płci pięknej.

Przegląd bohaterek „Lalki” wypada rozpocząć od tej najważniejszej - Izabeli Łęckiej. Arystokratka, która odwiedzała najznamienitsze dwory ówczesnej Europy, żyła w bajkowej iluzji, mimo fatalnej sytuacji materialnej. Kiedy jej ojciec sprzedał rodową zastawę stołową, by podreperować budżet i zdobyć finanse na bieżące wydatki, młoda dama rozważała nad tym, jak odzyskać wystawne sztućce i naczynia. Kwestie finansowe zupełnie jej nie zajmowały, a w dodatku nie miała o nich żadnego pojęcia. Sama nie potrafiła też wykonywać żadnej pracy - nie tyle z niechęci do takich form aktywności, ale przede wszystkim z racji tego, iż po prostu nie widziała konieczności jakiegkolwiek działania. Przed ostateczną klęską starał się uchronić ją ojciec, który wszelkimi sposobami zdobywał pieniądze. Jednakże Łęcka, dowiedziawszy się o wsparciu ze strony Wokulskiego, była oburzona. Jej zdaniem tak znamienity ród powinien poradzić sobie bez wstydliwej jałmużny.

Inną przedstawioną w powieści arystokratką jest baronowa Krzeszowska. I w tym wypadku trudno przypuszczać, by hasło emancypacji było terminem bliskim tej postaci. Baronowa przedwcześnie straciła córkę, żyła też bez męża, a między parą trwał spór o olbrzymi majątek. Osamotniona kobieta zagłębiła się w świecie rozpaczy, zatruwając codzienność swoją i innych. Uderzająca jest jej niechęć do pani Stawskiej - kobiety zaradnej, przedsiębiorczej i wytrwałej.

Helena Stawska zamieszkiwała tę samą kamienicę, co baronowa Krzeszowska. Jej mąż, oskarżony o zabójstwo, opuścił Warszawę (ostatecznie ustalono, że przebywał w Tunezji). Kobieta została więc sama ze starą matką i małą córeczką. By zapewnić im godne warunki życia, pracowała ponad siły, udzielając korepetycji i szyjąc. Wytrwałość, skromność i wspaniała uroda sprawiają, że na panią Stawską uwagę zwraca Ignacy Rzecki. Od tego momentu bohaterka może liczyć na pomoc jego i Wokulskiego, a stary subiekt stara się zeswatać parę. Wykształcona i samodzielna kobieta, kiedy Krzeszowska wypowiada jej mieszkanie, wyjeżdża pod Częstochowę. Tam przyjmuje oświadczyny Mraczewskiego, a ostatnią informacją dotycząca pary (udzieloną przez Rzeckiego) jest wiadomość, że rozważają otwarcie sklepu.

Nieopodal Warszawy znajdował się Zasławek - dzieło kobiety prawdziwie wyemancypowanej i zaznajomionej z postulatami pozytywizmu. Mowa tu o prezesowej Zasławskiej - przedstawicielce arystokracji, która już od pierwszego spotkania budzi sympatię zarówno Wokulskiego, jak i czytelnika. Starsza pani musiała kiedyś wyrzec się miłości z powodów obyczajowych (kochała stryja Wokulskiego, żołnierza). To nieszczęście nie zabiło w niej uczuć ani rozumu, nie zawęziło jej horyzontów. Z niechęcią patrzyła ona na pogrążających się w apatii arystokratów, dla których najważniejsze były różnego rodzaju rozrywki. Sama bardzo sprawnie zarządzała majątkiem w Zasławku, rozwijając go w taki sposób, że wywarł ogromne wrażenie na Wokulskim (po raz pierwszy widział on zadowolonych i grubych parobków). Prezesowa Zasławska nie wahała się także podejmować decyzji, które mogły zostać odebrane jako niepopularne. W taki sposób postąpiła z testamentem. Największą część majątku przeznaczyła na cele charytatywne, cynicznemu i próżnemu Starskiemu przeznaczyła natomiast kwotę symboliczną.

Jedną z najbardziej interesujących postaci kobiecych w „Lalce” jest pani Wąsowska. Ta licząca około trzydziestu lat wdowa, która odziedziczyła wielki majątek, wiele czasu spędzała w towarzystwie prezesowej Zasławskiej. Kiedy spotkała Wokulskiego, była nim wyraźnie zainteresowana. Z jej słów wynikało, iż wcześniej nie miała przyjemności obcować z takim mężczyzną. Równocześnie bohaterka kreowała się na kokietkę i prowadziła z kupcem swoistą grę. Opowiadała Wokulskiemu o losach kobiet wywodzących się z arystokracji, które wychodziły za mąż z przymusu, a szczęście znajdowały w ramionach kochanków. W wypadku Wąsowskiej emancypacja przejawiała się w tym, iż bohaterka nie ustępowała mężczyznom na krok. Lubiła niezobowiązujące i prowokujące flirty, ale przede wszystkim była kobietą inteligentną i doskonale znającą życie. Swoją postawą daleka była od bierności - sama pragnęła decydować o sobie i swoich emocjach.

Przykładem kobiety, która wydostała się z tragicznego położenia, jest Marianna. Młoda, wywodząca się najprawdopodobniej z biednej rodziny dziewczyna zarabiała pieniądze, trudniąc się nierządem. Dzięki pomocy Wokulskiego najpierw trafiła do zakonu, a później zamieszkała u Wysockich. Od tego czasu utrzymywała się samodzielnie, pracując jako szwaczka (na własny rachunek). Później poznała Węgiełka, z którym wzięła ślub. Para, mimo wielu problemów, odnalazła szczęście.

Bohaterki, które występują w „Lalce” są postaciami zróżnicowanymi, barwnymi i interesującymi. Większość z nich radzi sobie doskonale, nie ustępuje mężczyznom pod żadnym względem. Paradoksalnie - najmniej samodzielne i zaradne okazują się przedstawicielki arystokracji: Łęcka i Krzeszowska. Fakt ten akcentuje wagę postulatu emancypacji kobiet, szczególnie w porównaniu z sytuacją Stawskiej i Marianny. Jakże wiele mogłyby uczynić baronowa i Łęcka dla społeczeństwa, gdyby tylko zostały do tego przygotowane?

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Czy chciałbyś być uczniem Akademii...

Przygody jakich doświadczyli uczniowie niezwykłej rozbudzającej wyobraźnię Akademii Pana Kleksa dowodzą że nauka w tej dość nietypowej szkole dla każdego z nas mogłaby...

Pupa, gęba, łydka – symbolika

Język „Ferdydurke” można scharakteryzować jako żywy dynamiczny i bardzo oryginalny. Autor posługuje się różnymi stylami (wysokim średnim niskim) dostosowuje...

Arystokracja w „Lalce” – przedstawiciele...

Scena w której Wokulski dostrzega pannę Łęcką siedzącą w teatralnej loży ma symboliczne znaczenie. Od tego momentu zamożny kupiec będzie starał się wspiąć...

Narracja w „Chłopach”

W „Chłopach” Władysława Reymonta mamy do czynienia z narracją charakterystyczną dla powieści modernistycznej. Jej główną cechą jest synkretyzm stylistyczny....

Reportaż – jeden dzień w porcie...

Drodzy czytelnicy! W związku z zainteresowaniem jakie wywołała u was książka Ernesta Hemingwaya „Stary człowiek i morze” postanowiliśmy przyjrzeć się bliżej...

Werter jako bohater romantyczny

Werter - tytułowy bohater głośnej powieści Johanna Wolfganga von Goethego - to postać doskonale znana wszystkim miłośnikom literatury. Od lat budzi on skrajne opinie gromadząc...

W jaki sposób potęga przeznaczenia...

Refleksja nad przeznaczeniem towarzyszy ludzkości od tysięcy lat. Dotyczy ona nie tylko koncepcji historii (determinizm – wszystko jest zaplanowane – oraz indeterminizm...

Znaczenie tytułu „Przedwiośnie”...

„Przedwiośnie” to jedna z najważniejszych i najbardziej cenionych powieści w obfitym dorobku Stefana Żeromskiego. W utworze tym autor poruszył bardzo ważny...

Charakterystyka porównawcza Gerwazego...

Gerwazy Rębajło i Maciek Dobrzyński są niezwykle ciekawymi i bardzo wyrazistymi bohaterami drugoplanowymi „Pana Tadeusza” którzy pomimo niskiej pozycji...