Tomek Wilmowski w trakcie podróży do Australii miał wiele niesamowitych, mrożących krew w żyłach przygód.
Jedna z nich miała miejsce, gdy statek zbliżał się powoli do równika. Ponieważ załodze doskwierał upał, wieczory spędzano na pokładzie. Tomek lubił obserwować wtedy gwiazdy. Na trzeci dzień po opuszczeniu Colombo, pogoda wyraźnie zaczęła się zmieniać. Na morzu zapanował straszliwy sztorm, a kapitan usiłował zapobiec katastrofie i wydawał odpowiednie rozkazy. Załoga stanęła w pogotowiu, a krzyki i ogólne zamieszanie wybawiły Tomka do wyjścia na pokład. Okazało się, że znaleźli się w środku cyklonu – morze szalało i rozpętała się straszliwa burza. Tomek wraz z ojcem schronili się w palarni. W obawie o bezpieczeństwo chłopca, ojciec polecił mu, by udał się do kabiny i tam się przespał i przeczekał burzę.
Gdy Tomek tylko ułożył się w łóżku, do jego kabiny wpadł bosman Nowicki. Poinformował on pana Wilmowskiego, że fale uszkodziły iluminator w pomieszczeniu tygrysa i dlatego klatkę z tygrysem należało przenieść gdzie indziej. Woda przelewała się do odsłoniętego iluminatora, a przerażone zwierzę zaczęło szarpać się z prętami, by wydostać się z zalewanej klatki. W końcu udało się przenieść tygrysa w bezpieczne, suche miejsce.
Rankiem, gdy Tomek się obudził zauważył, że burza już minęła i postanowił, że aby pozbyć się bólu głowy pójdzie postrzelać sobie na strzelnicy. Zaopatrzywszy się w sztucer i naboje, zeszedł na dolne pokłady statku. Nagle zauważył, że drzwi do pomieszczenia, w którym powinien znajdować się tygrys, są otwarte. Uznał, że odgłosy trzaśnięcia drzwiami, jakie przed chwilą usłyszał, pochodziły właśnie z tego pomieszczenia. Chcąc jednak zachować ostrożność i nie paść ofiarą bengalskiego tygrysa, postanowił poczekać aż drzwi przymkną się same, a wtedy je przytrzyma i zamknie zasuwkę. Zdecydował, że powie o tym tacie, jak ten tylko się obudzi.
Tymczasem, chcąc zabawić się w polowanie na tygrysy, wszedł do strzelnicy. Już nabijał sztucer i wpadł do pomieszczenia, gdy wtem ogarnął go strach i jego oczom ukazał się przeraźliwy widok. W rogu strzelnicy stał pobladły pan Smuga, a przy nim czaił się prawdziwy, bengalski tygrys. Pan Smuga nie miał broni i powiedział spokojnie Tomkowi, że gdy tylko tygrys go zaatakuje, natychmiast ma go zastrzelić.
Upływały kolejne minuty, a tygrys był coraz bardziej gniewny i niecierpliwy i coraz bardziej się denerwował. Gdy w końcu szykował się do skoku i rozwierał swą paszczę, Tomek odzyskał zimną krew i nacisnął spust. Naraz Smuga rzucił się na tygrysa i przez chwilę się z nim siłował w makabrycznym uścisku – raz to on był na górze, a raz ugodzone zwierzę. Trwało to jakąś chwilę. Tomek choć chciał pomóc Smudze, ale był tak oszołomiony, że nie był w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Przerażony spoglądał na rozgrywającą się przed nim walkę na śmierć i życie.
Wtem walka zbliżała się do końca. Dał się jeszcze słyszeć chrapliwy pomruk, po czym zwierzę na dobre już znieruchomiało. Smuga leżał jeszcze na plecach przywalony cielskiem tygrysa.
Oszołomiony całym tym zajściem Tomek, padł zemdlony. Gdy odzyskał przytomność, ujrzał twarz pochylonego nad nim pana Smugi, który go uspokajał i mówił, że najgorsze już minęło.
Okazało się, że tygrys został trafiony prosto między oczy. Pan Smuga był pełen podziwu dla zręczności i celnego strzału Tomka i dziękował mu za uratowanie życia.
Pan Smuga wyjaśnił też Tomkowi jak doszło do tego przykrego i niebezpiecznego zdarzenia – uszkodzony został iluminator i podczas przenoszenia tygrysa do innego pomieszczenia, najwyraźniej ktoś przez nieuwagę otworzył klatkę, z której zwierzę uciekło.
Wszyscy z pokładu podziwiali bohaterstwo i odwagę Tomka, a on sam był bardzo dumny z siebie i jednocześnie wdzięczny panu Smudze, że ten próbował go osłonić.