Biografia
Wiktor Gomulicki (właśc. Wiktor Teofil Gomulicki, pisał pod pseudonimem Fantazy) – polski poeta i prozaik, kolekcjoner, a także badacz historii Warszawy; czołowy przedstawiciel polskiego pozytywizmu.
Przyszedł na świat 17 października 1848 r. w Ostrołęce. Lata dzieciństwa spędzone w Pułtusku postarał się uwiecznić w powieści dla młodzieży „Wspomnienia niebieskiego mundurka” (1906 r.). W mieście tym uczęszczał do gimnazjum przy klasztorze oo. Benedyktynów. W wieku czternastu lat przeniósł się do Warszawy, gdzie ukończył gimnazjum, po czym w 1886 r. rozpoczął studia prawnicze w Szkole Głównej. Studiował tu do czasu, gdy uczelnia została przekształcona w uniwersytet rosyjski (1869 r.). W latach studenckich prowadził intensywną i owocną współpracę z licznymi redakcjami. W latach 1873- 1874 oraz 1887- 1889 pracował w "Kurierze Warszawskim", w latach 1875- 1888- w "Kurierze Codziennym". Sam też redagował „Muchę”, „Kolce” i „Tygodnik Powszechny”. Ponadto był też współpracownikiem „Prawdy”, „Świtu” i „Kraju”. W 1882 r. zaczął też wydawać swe tomiki poetyckie wśród których większość poświęcona była Warszawie i rodzinnej Ostrołęce.
W 1911 r. został skazany przez Rosjan na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza (kary jednak nie odbył dzięki amnestii).
Trzydzieści lat jego pracy pisarskiej zostało uczczone wydaniem w 1912 r. dość pokaźnego tomu drobnych utworów zatytułowanego „Pokłosie”. W 1918 r. pisarz został laureatem nagrody literackiej im. Elizy Orzeszkowej.
Syn Wiktora – Juliusz Wiktor Gomulicki był znanym historykiem literatury i eseistą.
Wiktor Gomulicki zmarł w wieku 70 lat (14 lutego 1919 r.). Został pochowany na Powązkach.
Charakterystyka twórczości
Pisarz zadebiutował już w trakcie trwania studiów prawniczych na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”. Tworzył wówczas finezyjne i refleksyjno – filozoficzne utwory poetyckie, wyróżniające się kunsztownością formy i specyficzną budową wersyfikacyjną. Wiele z jego wierszy poświęconych było Warszawie i rodzinnej Ostrołęce – pisarz starał się w nich poruszać tradycje i życie codzienne mieszkańców („W kamienicy Pod Okrętem”, „Schadzka”, „Warszawa wczorajsza”, „Nad błękitną moją Narwią”). W jego twórczości nie zabrakło też utworów pacyfistycznych.
Szerszemu kręgowi odbiorców dał się jednak poznać nie jako poeta, lecz prozaik i tak też został zapamiętany (wiele osób kojarzy go głownie z utworu prozatorskiego „Wspomnienia niebieskiego mundurka”).
Oprócz własnej twórczości Wiktor Gomulicki zajmował się też tłumaczeniami (pierwszy w Polsce przekładał Ch. Baudelaire’a Kwiaty zła). Napisał też kilka powieści historycznych i całe mnóstwo felietonów i nowel. Jako jeden z nielicznych twórców tamtego okresu był wyznawcą kultu Norwida i głosił wyższość jego twórczości. Chciał też opracować jego monografię.
Najważniejsze tomy poezji:
„Poezje” (1887), „Nowe pieśni” (1896), „Pieśń o Gdańsku” (1900), „Wybór wierszy” (1900), „Biały sztandar” (1906, poezje pacyfistyczne), „Światła” (1919).
Wybrane dzieła prozatorskie:
„Pokłosie” (1913), „Cudna mieszczka” (1897), „Miecz i łokieć” (1903), „Ciury” (1907), „Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego” (1910), „Car widmo” (1911), "Kłosy z polskiej niwy" (1912), „Bój olbrzymów” (1913), „Niedziela Romcia” (1896) i „Wspomnienia niebieskiego mundurka” (1906).