Unikalne i sprawdzone teksty

Św. Aleksy jako ideał świętego-ascety | wypracowanie

W średniowiecznych hagiografiach popularne były dwa typy osobowościowe świętych. Pierwszy z nich reprezentował święty-bojownik, czyli człowiek, który walczył z niewiernymi w imię Boga. Ci święci byli szczególnie popularni w okresie wypraw krzyżowych. Natomiast przez całe niemal wieki średnie godnym podziwu był tak zwany święty-asceta, którego pobożność skłoniła do odrzucenia pokus doczesnego świata oraz do życia w skrajnym ubóstwie. Niewątpliwie ten ideał realizuje święty Aleksy, którego losy spisane zostały przez anonimowego autora w polskim utworze poetyckim z XV wieku.

Autor „Legendy o świętym Aleksym” kreśli na samym początku idylliczny obraz młodzieńczego życia Aleksego, który wzrósł w atmosferze miłości, traktowany przez rodziców jako dar od Boga. Wychowywany przez dobrych ludzi w wierze chrześcijańskiej, postanawia Aleksy odrzucić bogactwo, jakie przypadło mu w spadku po rodzicach, by całemu oddać się Bogu. Swoje zamiary wprowadza w czyn w dniu, który dla wielu ludzi stanowiłby najszczęśliwszy dzień życia, mianowicie w dzień swego ślubu z córką cesarza. Aleksy odrzuca wspaniale zapowiadającą się przyszłość w geście ofiary Bogu. Postanawia jednocześnie namówić swoją świeżo poślubioną małżonkę do wspólnego ślubu czystości, czym zjednuje dla nieba jeszcze jedną pokorną duszę.

Ukazanie młodzieńczego życia Aleksego służy skontrastowaniu z późniejszym życiem ascetycznym, które przysporzyło świętemu sporo cierpień. Nie tylko bowiem zaznał biedy, głodu i zimna, ale też niemałych upokorzeń. Wszystko to jednak znosił godnie, będąc przeświadczonym o słuszności swego postanowienia:

Tu pod wschodem leżał
Każdy nań pomyje, złą wodę lał.
A leżał tu sześćnaćcie lat,
Wszytko cirzpiał prze Bog rad;
Siodmegonaćcie lata [zachorzał] był,
Co sobie nic czynił (...).

Choroba i śmierć stanowiły naturalną konsekwencję i przypieczętowanie ascetycznego życia świętego. Wyrzeczenia poniesione za życia miały służyć wiecznej nagrodzie po śmierci, dlatego Aleksy do samego końca wytrwał z tą nadzieją, odmawiając pokusom, które kilkakrotnie pojawiły się na jego drodze. Mam tu na myśli spotkanie z ludźmi własnego ojca w Laodycei, sławę, jaką zaczął zdobywać w mieście w związku z cudem obrazu Matki Boskiej oraz mieszkanie pod domem własnego ojca. Wszystkie te sytuacje mogły odmienić smutne życie żebraka, mógł w każdej chwili wrócić do tego, czego się wyrzekł, a jednak pokusy te Aleksy odrzucił, będąc całkowicie oddanym ascezie.

Jako święty-asceta umiera w końcu Aleksy, a jego śmierci towarzyszą liczne cuda, które nie pozwalają uznać go za zwykłego żebraka. Ponadto sam Aleksy spisał przed śmiercią list, w którym wyjawił swoją tożsamość, dzięki czemu nie pozostał anonimowy i mógł stanowić wzór cnót dla wyznawców religii chrześcijańskiej.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Życie jest fascynujące jeżeli...

Wiele osób żali się na to że ich życie jest nudne. „Dzień mija za dniem i każdy jest podobny do poprzedniego” mówią się. Ale z drugiej strony...

Motyw zbrodni w literaturze

Zabicie drugiego człowieka we wszystkich kulturach uchodzi za doświadczenie ekstremalne. Nawet w okresach brutalnych i okrutnych odebranie życia uznawano za najgorszą zbrodnię...

Obraz miasta w „Lalce” – opracowanie...

Miasta są areną ludzkiego życia już od starożytności. Każda epoka wytworzyła indywidualny obraz tej przestrzeni. Renesans dążył na przykład do stworzenia miasta idealnego...

Opis krainy wiecznej szczęśliwości...

Jak wygląda kraina wiecznej szczęśliwości? Ha nikt tego nie wie! W końcu nawet święty Paweł mówił że „ani ucho nie słyszało ani oko nie widziało”...

Testament mój – interpretacja...

Wiersz zatytułowany „Testament mój” napisał Juliusz Słowacki na przełomie lat 1839 - 1840 będąc w tym czasie w Paryżu. Dzieło odbija nastrój...

Carska Rosja i jej stolica. Na podstawie...

Przedstawione utwory to dzieła które powstały w czasie romantyzmu a ich autorem był Adam Mickiewicz. Przywołane fragmenty pochodzące z „Dziadów”...

Literatura uczy bawi wychowuje –...

Literatura stanowi doskonałą rozrywkę. Pozwala nam obcować z fascynującymi postaciami śledzić niezwykłe wydarzenia poznawać odległe kraje. Ale nie tylko – książki...

Jan Kochanowski jako wzorzec osobowy...

Jan Kochanowski należał do najwybitniejszych postaci polskiej kultury w tak zwanym „złotym wieku” naszego państwa (XVI stulecie). Był on prawdziwym człowiekiem...

Proces jako powieść parabola

Powieść Franza Kafki „Proces” zaliczana jest do najważniejszych literackich arcydzieł XX wieku. Uznaje się wręcz że na jej spisanych w latach 1914-1915 stronnicach...