Powieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” uchodzi za jedno z najbardziej przejmujących dzieł literackich z przełomu XIX i XX wieku. Sam tytuł sugeruje bolesną tematykę, jaką zamierza poruszył autor w tekście. Bezdomność uważana jest za jedną z najstraszniejszych rzeczy, jakie mogą spotkać człowieka. Dom to porządek, ład, miejsce wytchnienia – człowiek pozbawiony tych rzeczy nie może być szczęśliwy, usatysfakcjonowany z życia. Tytułu książki nie należy jednak rozumieć wyłącznie dosłownie – bezdomność, dowodzi autor, może objawiać się w najróżniejszy sposób.
Jakie formy bezdomności omawia Stefan Żeromski? Przede wszystkim rzuca się w oczy czytelnika los warstw najniższych. Fabryczni robotnicy posiadają mieszkania, jednak zazwyczaj są to małe pokoiki, w którym muszą żyć kilkuosobowe rodziny. Nie ma mowy o intymności i spokoju. Owe klitki oferują raczej miejsce do spania, niż „domowe ognisko”. Ich mieszkańcy większość dnia spędzają w fabryce, ale można podejrzewać, że gdyby dysponowali większą ilością wolnego czasu, to i tak niechętnie spędzaliby go w brudnych, zatęchłych wnętrzach. Jednak nawet owe fatalne warunki nie są dane raz na zawsze. Widmo prawdziwej bezdomności wisi nad warstwami niższymi nieustannie – wystarczy, że fabryka zostanie zlikwidowana lub choroba uniemożliwi pracę. Wówczas pozbawiony dochodów robotnik trafi na bruk. Oczywiście nawet proletariusze mogą podjąć próbę polepszenia warunków życia. Wiąże się ona jednak z emigracją, którą również można uznać za formę bezdomności. W końcu wymaga porzucenia ojczyzny, znanego do tej pory miasta i rodziny, która pozostanie w kraju. Los taki staje się udziałem brata doktora Judyma, Wiktora.
Sam Tomasz Judym również jest w pewnym sensie bezdomny. Pochodzi z biedoty, ale zdobył świetne wykształcenie. Jest lekarzem, a to zawód szanowany. Ale ciągle pozostaje poza towarzyskimi kręgami warstw wyższych – panny z dobrych domów raczej nie oglądają się za kimś takim, jak on. Zarazem Judym nie może szukać wytchnienia w towarzystwie osób z klasy społecznej, z której pochodzi. Robotnicy są już dla niego obcy – nie dorastają do jego poziomu umysłowego, a ich warunki życia budzą w nim przerażenie.
Tomasza Judyma spotyka również „bezdomność” intelektualna. To idealista, marzący o poprawie poziomu życia warstw niższych. Ale projekty te stają się obiektem szyderstwa ze strony starszych, doświadczonych lekarz, skupionych wyłącznie na prywacie i pomnażaniu pieniędzy. Również przedstawiciele innych zawodów z pobłażliwością, jeśli nie z niechęcią, odnoszą się do koncepcji doktora Tomasza. Jedyną osobą, w której znaleźć on może bratnią duszę, jest Joanna Podborska, również cierpiąca z powodu samotności. Jednak Judym boi się, że związek z młodą kobietą odwiedzie go od służby społeczeństwu i upodobni do znienawidzonych warszawskich lekarzy. Odrzuca więc miłość, przypieczętowując tym czynem swoją emocjonalną i duchową „bezdomność”.
Bezdomność w powieści Żeromskiego ma różne formy. Oznacza nieustanny strach przed nędzą, jaki staje się udziałem robotników. Symbolizuje też wyobcowanie głównego bohatera – idealisty żyjącego w społeczeństwie przesiąkniętym cynizmem.
Wiele osób żali się na to że ich życie jest nudne. „Dzień mija za dniem i każdy jest podobny do poprzedniego” mówią się. Ale z drugiej strony...
Zabicie drugiego człowieka we wszystkich kulturach uchodzi za doświadczenie ekstremalne. Nawet w okresach brutalnych i okrutnych odebranie życia uznawano za najgorszą zbrodnię...
Miasta są areną ludzkiego życia już od starożytności. Każda epoka wytworzyła indywidualny obraz tej przestrzeni. Renesans dążył na przykład do stworzenia miasta idealnego...
Jak wygląda kraina wiecznej szczęśliwości? Ha nikt tego nie wie! W końcu nawet święty Paweł mówił że „ani ucho nie słyszało ani oko nie widziało”...
Wiersz zatytułowany „Testament mój” napisał Juliusz Słowacki na przełomie lat 1839 - 1840 będąc w tym czasie w Paryżu. Dzieło odbija nastrój...
Przedstawione utwory to dzieła które powstały w czasie romantyzmu a ich autorem był Adam Mickiewicz. Przywołane fragmenty pochodzące z „Dziadów”...
Literatura stanowi doskonałą rozrywkę. Pozwala nam obcować z fascynującymi postaciami śledzić niezwykłe wydarzenia poznawać odległe kraje. Ale nie tylko – książki...
Jan Kochanowski należał do najwybitniejszych postaci polskiej kultury w tak zwanym „złotym wieku” naszego państwa (XVI stulecie). Był on prawdziwym człowiekiem...
Powieść Franza Kafki „Proces” zaliczana jest do najważniejszych literackich arcydzieł XX wieku. Uznaje się wręcz że na jej spisanych w latach 1914-1915 stronnicach...