Opis Białej Czarownicy | wypracowanie

Biała Czarownica to jedna z głównych bohaterek całego cyklu „Opowieści z Narnii” C. S. Lewisa. Była ona władczynią Narnii, ale pod jej rządami kraina wegetowała, ciągle panowała tu zima uniemożliwiająca rozwój, a mieszkańcy zostali skazani na wygnanie i już dawno zapomnieli, co to szczęście i spokój. Biała Czarownica omamiła też Edmunda, kusząc go ptasim mleczkiem i wizją wiecznego panowania w tej cudownej krainie oraz otrzymania godności książęcej.

Biała Czarownica to postać negatywna, uosabiająca złe moce i gotowa dopuścić się największej niegodziwości, by tylko zachować władzę. Była okrutna i bezwzględna dla czwórki rodzeństwa i pozostałych mieszkańców Narnii. Kierowała się chęcią posiadania olbrzymiej, niepodzielnej władzy, o którą toczyła walką z głównymi bohaterami. By ją utrzymać nie cofnęła się przed niczym. Wyrachowana, chytra i przebiegła użyła podstępu, by przeciągnąć na swoją stronę Edmunda i ściągnąć do krainy trójkę jego rodzeństwa.

Przedstawiona w powieści wiedźma to postać fantastyczna, wywodząca się ze świata baśni, a więc całkowicie nierealna. Przedstawia nam ją Tumnus – zgodnie z jego słowami pochodziła z rodu Dżinów i Olbrzymów. To za jej przyczyną Narnia została skuta lodem, skutkiem czego nigdy nie następowała tutaj wiosna. Biała Czarownica myślała tylko o sobie, nie okazywała troski i zainteresowania istotami żyjącymi w krainie. Chciała jedynie nią władać, by być uznawana za najpotężniejszą władczynię całego świata. Dysponowała wielką, tajemną, ale i ciemną mocą, którą wykorzystywała w niegodziwych celach. Dzięki niej potrafiła zapanować nad ludzką wolą (Edmund) i uczuciami. Miała zdolność wpływania na innych, których bez problemu sobie podporządkowywała i czyniła swymi wiernymi, oddanymi niewolnikami.

Jadis była nazywana Białą Czarownicą z powodu białego koloru twarzy zbliżonego do koloru śniegu. Nie tylko karnacja Królowej, ale też jej wewnętrzny chłód, okrucieństwo i surowy, nieprzejednany charakter przywoływały na myśl zimowe, mroźne dni.

Biała Czarownica była wysokiego wzrostu. Była też na swój sposób piękna, ale jej wyniosła, majestatyczna uroda raczej odpychała. Wyraźnym kontrastem dla jej białej cery była bardzo nasycona czerwień ust. Królowa podróżowała saniami zaprzężonymi w renifery. W ręce zawsze trzymała magiczną różdżkę, za której dotknięciem wszystko zamieniało się w kamień.

Biała Czarownica była okrutną, bezwzględną i zakłamaną władczynią. Udając dobrą, manipulowała innymi, wykorzystując ich nadmierną ufność i naiwność (Edmund). Znała dobrze ludzką naturę i potrafiła to umiejętnie wykorzystać – najpierw udawała wobec chłopca, że jest dobra, miła, troskliwa i opiekuńcza, czym skutecznie go zwiodła i odebrała mu racjonalne myślenie. Pod jej wpływem Edmund uległ swym słabościom i dziecięcym marzeniom. To za sprawą Czarownicy uzależnił się od czarodziejskiego ptasiego mleczka i chciał być królem Narnii, dając wiarę słowom okrutnej Czarownicy, która zapewniała go, że jest najmądrzejszym i najprzystojniejszym chłopcem na świecie.

W końcu Białej Czarownicy udało się posiąść władzę nad uczuciami i myślami Edmunda. Podstępem wymusiła na nim przyprowadzenie do siebie jego rodzeństwa. Zmusiła go też do ujawnienia tajemnicy o miejscu ich spotkania przy Kamiennym Stole. Była gotowa stanąć do bezwzględnej walki z Aslanem, by tylko utrzymać się przy władzy. Tylko na tym jej zależało i to było jej głównym celem. Nie zważając na innych chciała zapewnić sobie pozycję największej władczyni świata. I choć początkowo wydawało się, że cel ten udało jej się zrealizować (śmierć Aslana), ostatecznie nie odniosła zwycięstwa. Zatriumfowało dobro; armia rodzeństwa i zmartwychwstały cudownie Aslan przywrócili krainie utracony ład i porządek. Sprawili, że znów zapanowała tu radość i długo wyczekiwany spokój. Ludzie powrócili do swych domów i wreszcie mogli być szczęśliwi.

Wiedźma miała świadomość tego, że Aslan stanowi dla niej poważne zagrożenie. W walce z nim posługiwała się swymi czarami i ciemnymi mocami. Dzięki różdżce mogła zamieniać przeciwników w kamienne posągi. Choć cechowało ją duże okrucieństwo, była też w jakimś stopniu tchórzliwa i obawiała się Aslana; paniczny strach budziła w niej przepowiednia o przyjściu rodzeństwa, które będzie panowało nad krainą, zasiadając na tronach Ker- Paravelu. Bez różdżki jej magia nie miałaby tak wielkiej siły. Pozbawiona atrybutu Czarownica przestawała być tak groźna. Nie miała już w sobie mocy, dzięki której mogła sprawować okrutne rządy.

Biała Czarownica o lodowatym sercu nie może budzić sympatii, gdyż trudno odnaleźć w niej jakieś dobre cechy. Jej życie przesłaniało pragnienie niepodzielnego panowania nie tylko nad Narnią, ale i nad całym światem. Zachłanna, egoistyczna, okrutna i bezwzględna nie budzi naszych przyjaznych uczuć. Była bowiem doszczętnie zła i choć obdarzona niezwykłą mocą, wykorzystywała ją w niegodziwych celach, myśląc tylko o sobie. Na pewno nie stanęłabym po jej stronie w walce o tak przyziemne i egoistyczne cele.