Henryk Sienkiewicz
Urodził się 5 maja 1846 w miejscowości Wola Okrzejowska. Tam też zamieszkuje przez część dzieciństwa, by następnie przenieść się do Warszawy gdzie podejmuje naukę w gimnazjum. Pochodzący ze zubożałej szlachty młodzieniec, pracuje jako guwerner. W tym samym czasie rozpoczyna także przygodę z pisaniem.
Dzięki pracy dziennikarza ma możliwość wyjazdu do USA, gdzie pozostaje do roku 1876. Kilka lat później żeni się z Marią Szetkiewiczówną. Maria to imię pięciu dla Henryka Sienkiewicza najważniejszych kobiet, co zostało opisane w książce autorstwa Barbary Wachowicz. Z Marią Szetkiewiczówną pisarz ma dwoje dzieci. Jego żona młodo umiera. W późniejszym czasie Henryk Sienkiewicz żeni się jeszcze dwukrotnie.
Niedługi czas później tworzy on swoje pierwsze powieści w odcinkach. Pisarz staje się coraz bardziej cenionym, nie tylko w Polsce i na świecie. Niedługo po przyznaniu mu tytułu przez Uniwersytet Jagielloński, Henryk Sienkiewicz zostaje nominowany do Nagrody Nobla, którą odbiera 10 grudnia 1905 roku.
Wybuch pierwszej Wojny Światowej to jeden z motywów wyjazdu do Szwajcarii. Tam też czynnie działa na rzecz ofiar wojny pozostałych w ojczyźnie. Pisarz zmarł 15 listopada 1916. Jego ciało spoczywa w Warszawie.
Twórczość
Henryk Sienkiewicz to zarówno pisarz, jak i dziennikarz. Początkowo współpracował z „Gazetą Polską” oraz „Niwą”. Wydanie zbioru zatytułowanego „Humoreski z teki Worszyłły” to pierwsze odejście od czysto dziennikarskiego charakteru twórczości. Niedługo później Henryk Sienkiewicz wyrusza jako korespondent do Stanów Zjednoczonych, jednocześnie tworząc między innymi nowelę „Sachem”. To także okres, w którym powstają „Szkice Węglem”. Podczas swojej podróży do Paryża, Henryk Sienkiewicz tworzy między innymi „Janko Muzykanta”. W swoich utworach porusza on szeroką tematykę.
Po roku 1882 po raz kolejny splatają się w jego życiu dwie drogi – ta redakcyjna, jak i ta związana z późniejszą twórczością literacką. Henryk Sienkiewicz zostaje redaktorem jednego z tytułów, w których debiutował - „Słowo”. To na jego łamach pojawiają się pierwsze odcinki „Ogniem i mieczem”.
Podróżujący po świecie autor odnajduje nowe inspiracje, podejmuje kolejne tematy. Jednakże widoczny jest zwrot ku powieściom historycznym i zainteresowanie dawnymi czasami. Nie zawsze jednak rzecz ma miejsce w Polsce – umieszczenie bohaterów w realiach starożytnego Rzymu okazuje się kluczem do sukcesu pisarza, który uwieńczy Nobel. „Quo Vadis” zostaje wydane w roku 1896. Kilka lat po jej ukazaniu się, autor po raz kolejny sięga po tematykę historyczną tworząc „Krzyżaków”. Także i w późniejszym okresie widocznym będzie jego zainteresowanie historią, które rozwinie w powieściach, których akcja osadzona będzie na terenie Polski. W roku 1911 zostaje autorem powieści dla dzieci, zatytułowanej „W pustyni i w puszczy”. Najpopularniejsze utwory autora to:
Nowele:
„Sachem”
„Szkice węglem”
„Latarnik”
Powieści:
„Ogniem i mieczem”
„Potop”
„Pan Wołodyjowski”
„Quo vadis”
„Bez dogmatu”
„W pustyni i w puszczy”
„Krzyżacy”