Analiza
Wiersz rozpoczyna pytanie, które wyrażone jest w sposób metaforyczny. Odbiorca przekazu zostaje określony jako grupa osób, które bujają w obłokach i nie chcą zejść na ziemię by na niej zmieniać rzeczywistość. W kolejnych strofach zarzuca im brak działania kontrastując bezczynność z wyrażanym gniewem.
Następne strofy stanowią podkreślenie poprzednich dokonań, jednakże są również zaznaczeniem niemożliwości rozwoju bez braku zaangażowania, pójścia do przodu. Pojawia się w nich wykrzyknienie. W dalszej części wiersza użyta jest metafora burzy. Ma ona za zadanie podkreślić charakter rzeczywistości.
Ostatnia strofa stanowi puentę, przesłanie. Zwycięzcą jest ten, kto jest w stanie przekazać wiele od samego siebie. Podmiot podkreśla to także poprzez wykrzyknienie. Wiersz ma charakter perswazyjny, widoczną jest chęć wywarcia wpływu na odbiorcę, która podkreślona jest chociażby poprzez pojawienie się licznych pytań retorycznych. Pojawiają się także metafory oraz wykrzyknienia.
Interpretacja
Utwór ten, jak szereg innych tworzonych przez Adama Asnyka, stanowi manifest światopoglądu poety, który był pozytywistą. W wierszu swym zwraca się on do romantyków i nie umniejszając ich osiągnięciom, pokazuje, że powinni oni włączyć się w pracę, która podjęta jest przez pozytywistów.
Radzi on odejść od ideałów, zadumy, zastanowienia na rzecz czystego działania. Już w pierwszej strofie wyraźnie podkreśla jaką wagę, wartość posiada aktywność. Dzięki takiemu ujęciu kontrastuje on postawę potępianą z tą, która jest przez niego pożądaną, wychwalaną.
Widocznym jest podkreślenie niełatwych realiów, a także tego, że wraz z upływem czasu na świecie zaszły pewne zmiany. Przedstawione argumenty nie mają na celu urażania czy obrażenia pokolenia, od którego zwraca się podmiot. Ma ono na celu nawoływanie do wspólnego, zgodnego z pozytywistycznym duchem, działania. Dobinie podkreślone jest to w ostatniej strofie.