Palinodia oznacza po grecku utwór odwołujący wcześniejsze oskarżenia. Taki tytuł nosi satyra Ignacego Krasickiego, w której pozornie odwołuje on zarzuty, jakie w innych utworach stawiał swoim współczesnym. Oczywiście, jak na naszego biskupa przystało, owo odwołanie jest tylko okazją do ponownego przypomnienia im, jakie są ich przewiny wobec bliźnich i państwa.
Utwór podzielić można na trzy fragmenty. Na początku pierwszego z nich poeta stwierdza, że pisanie satyr nie ma sensu – świata one nie naprawią, a mogą przysporzyć autorowi jedynie wrogów. Zamiast wyśmiewać współczesnych, lepiej zostać pochlebcą:
Na co pisać satyry? Choć się złe zbyt wzniosło,
Przestańmy. Świat poprawiać — zuchwałe rzemiosło.
Na złe szczerość wychodzi, prawda w oczy kole;
Więc już łajać przestanę, a podchlebiać wolę.
Poniżej następuje szereg pozornych pochlebstw, za pomocą których Krasicki punktuje wady wymienionych z imienia (ale nie nazwiska) ludzi. W końcu można tak przedstawić ich przewiny, by wydawały się zaletą (przynajmniej na pierwszy rzut oka). Zdrajca to nie zdrajca, ale człowiek, któremu trafiła się dobra okazja i potrafił z niej skorzystać, zaś rozpustnika można pochwalić za znajomość dowcipów, którymi uwodzi panny. Osobie podstępnej można powiedzieć, że przerosła nauki Machiavelliego – autora „Księcia”, traktatu o władzy, uznawanego za dzieło wybitnie cyniczne.
Druga część utworu zawiera odniesienia do starożytności. Autor zastanawia się nad przyczyną pisania satyr i stwierdza, że: Ci, co satyr udali się drogą, /Mszczą się na wielkich, że być wielkimi nie mogą. Oczywiście dalsze wersy potwierdzają, że Krasicki wcale tak nie myśli – wymienia bowiem wielkich antycznych autorów i oskarża ich o małość. Służy to tak naprawdę wywyższeniu satyry jako gatunku i podkreśleniu ważnej roli moralnej, jaką odgrywają autorzy ów gatunek wykorzystujący. Antyczni pisarze szydzili z możnych, czyniących zło, mimo, że ci mogli ich zgładzić (Gdy szydzili z konsulów mimo ich topory).
W części trzeciej autor wraca do czasów współczesnych i dalej wymienia wady swoich rodaków. Mówi o utracjuszach, którzy kpią z oszczędności ojców, chociaż dzięki niej dysponują majątkiem (który zresztą wkrótce stracą przez brak umiaru). Wspomina o oszustwie i pijaństwie. Na końcu utwory pojawia się groźba wyjawienia nazwisk tych wszystkich, których przywary poeta wyłożył z imienia. Rezygnuje jednak z tego pod kpiarskim pretekstem, że przyszłe pokolenia i tak zapamiętają ich „cnoty”.
„Palinodia” Krasickiego jest z jednej strony bolesnym rozrachunkiem ze złem, panoszącym się w jego czasach, z drugiej zaś – wielką pochwałą satyry, jako gatunku. To satyra bowiem pozwala rozpoznać wspomniane zło i wykpiwając je, przywraca moralny porządek świata.
Forma utworu (kilka informacji):
-trzynastozgłoskowiec (?)
-rymy parzyste (aabb)
-anafora
Streszczenie Prometeusz który był jednym z tytanów uznawany jest za stwórcę człowieka. Wykradł kilka iskier z rydwanu słońca i z tego stworzył ludzką...
Wiesz Czesława Miłosza „O książce” pochodzi z 1934 roku. W tym okresie przyszły noblista działał w wileńskiej grupie poetyckiej „Żagary” a jego...
Geneza Fiodor Dostojewski pisał „Zbrodnię i karę” w latach 1865 – 1866. Powieść ukazywała się w odcinkach na łamach czasopisma „Ruskij Wiestnik”....
Geneza „Antygona” to antyczna tragedia grecka autorstwa Sofoklesa. Jest jednym z siedmiu zachowanych w całości utworów tego twórcy. Sofokles często...
W „Piosence pasterskiej” Czesław Miłosz odwołuje się do toposu arkadii. Wizja krainy szczęśliwości wiecznej wiosny i dostatku od stuleci pojawiała się w...
Geneza Według ustaleń historyków literatury (mam tu na myśli przede wszystkim Mariana Plezię) utwór pisany był na zlecenie najpewniej jakiegoś dostojnika...
W Pieśni XII (Niemasz i po drugi raz niemasz wątpliwości) Kochanowski porusza temat zaskakują swoją aktualnością. Otóż odnosi się do zazdrości która zawsze...
Geneza „Szewcy” to ostatni dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza. Dzieło powstawało aż przez siedem lat (1927 - 1934) co związane było z rozczarowaniem autora...
Streszczenie: „Krótka rozprawa...” została wydana przez Reja w 1543 roku w Krakowie pod pseudonimem Ambroży Korczbok Rożek. Jej pełen tytuł to „Krótka...