Adresatem satyry Ignacego Krasickiego „Do króla” jest Stanisław August Poniatowski. Możemy to poznać nie tylko po tym, że to on rządził Polską w czasach biskupa-poety, ale również po niektórych szczegółach biograficznych, podanych w utworze (młody wiek wstąpienia na tron).
Na początku Krasicki wyjaśnia, czym powinna być satyra:
Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka:
Wielbi urząd, czci króla, lecz sądzi człowieka.
Deklaruje też, iż od króla rozpocznie wymienianie wad. Wbrew pozorom, utwór nie jest wymierzony we władcę, a niektóre jego fragment służą wręcz wychwaleniu Poniatowskiego. Pod pozorami krytyki panującego Krasicki rozlicza się z wadami jego poddanych.
Na początku poeta pozornie krytykuje instytucję monarchii elekcyjnej. Można wybrać najlepszego i najmądrzejszego kandydata do korony (zapewne za takiego uważał Poniatowskiego), ale lud nie ma szacunku do człowieka, który nie urodził się w pałacu. Krasicki wykpiwa tok myślenia, którego zwolennicy utrzymują, iż wystarczy pochodzenie, by być sprawnym politykiem :
Z tegoć powodu nasi szczęśliwi sąsiedzi.
Bo natura na rządczych pokoleniach zna się,
Inszym powietrzem żywi, inszą strawą pasie.
Stąd rozum bez nauki, stąd biegłość bez pracy;
Mądrzy, rządni, wspaniali, mocarze, junacy -
Wszystko im łatwo idzie, a chociażby który
Odstrychnął się na moment od swojej natury,
Znowu się do niej wróci, a dobrym koniecznie
Być musi i szacownym. w potomności wiecznie.
Szlachta nie potrafi uszanować króla elekcyjnego, ponieważ wie, że pochodzi on z jej szeregów. Kiedy każdy może wyobrazić sobie siebie na tronie, to nikt nie ma posłuchu dla monarchy.
Jestem Polak rodem,
A do tego i szlachcic, a choćbym i miodem
Szynkował, tak jak niegdyś ów bartnik w Kruszwicy
Czemuż bym nie mógł osieść na twojej stolicy?
Tymi słowami Krasicki oddaje rozumowanie polskiej szlachty (bartnik z Kruszwicy to legendarny założyciel dynastii Piastów, którego czasem określa się też jako Piasta Kołodzieja).
Dalej poeta podaje kolejną „wadę” Poniatowskiego – mianowicie to, że jest on za młody. Oczywiście to też jest szyderstwo z ludzi, którzy przypisują mądrość wyłącznie wiekowym, siwym ludziom i są wiecznie niezadowoleni. Twierdzi też, że kiedy król się zestarzeje, to ludzie będą narzekać, że jest za stary.
Wreszcie ostatnia „przywara” króla, to jego dobroć i uczoność. Poddani nie potrafią uszanować ludzkiego monarchy – gdyby był on okrutny, to z pewnością mieliby dla niego respekt. Poeta „doradza” więc: Zdzieraj, a będziesz możnym, gnęb, a będziesz wielkim. Wytyka też Polakom, iż nie doceniają uczoności i światłości swojego króla – oczywiście czyni to pod pozorem krytyki Poniatowskiego.
Księgi lubisz i w ludziach kochasz się uczonych,
I to źle. Porzuć mędrków zabałamuconych.
Żaden się naród księgą w moc nie przysposobił:
Mądry przedysputował. ale głupi pobił.
Ten. co niegdyś potrafił floty duńskie chwytać -
Król Wizimierz - nie umiał pisać ani czytać.
Ostatecznie doradza więc królowi, by był „zły”, wtedy Polacy będą z niego zadowoleni. Pod pozorami nagany dla króla, Krasicki ukrył ostrą satyrę na swoich rodaków, którzy nie potrafią iść z duchem nowych, światłych czasów, tylko kierują się pozorami. W gruncie rzeczy satyra jest zachętą dla Stanisława Augusta Poniatowskiego, by nie stracił ducha przez oporność swoich poddanych i kontynuował mądre rządy.
Forma utworu (kilka informacji):
-trzynastozgłoskowiec
-rymy parzyste (aabb)
-liryka zwrotu do adresata
Streszczenie Główną bohaterką osiemnastego – ostatniego tomu „Jeżycjady” pt. „Sprężyna” jest Łucja Pałys – córka Idy...
„Kazania Sejmowe” Piotrka Skargi przez lata uznawano za dzieło o proroczym wręcz charakterze. Ich autor przewidzieć miał upadek i rozbiory Rzeczypospolitej a...
Pieśń XX („Miło szaleć kiedy czas po temu”) łączy refleksję nad życiem charakterystyczną dla poważniejszych utworów Kochanowskiego z dowcipem i „biesiadnym”...
Hymn to uroczysta pieśń która chwali w niniejszym utworze Boga. Charakteryzuje się wzniosłym nastrojem a podmiot liryczny wypowiada się by zaprezentować jakieś...
Piotr Skarga był kaznodzieją króla Zygmunta III Wazy jezuitą jedną z najważniejszych postaci polskiej reformacji. Jego najważniejsze dzieła to bardzo popularne...
Geneza „Wieża” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego po raz pierwszy opublikowana została w lipcu 1958 r. w paryskiej „Kulturze”. Opowiadanie to powstało...
„But w butonierce” to bodaj najbardziej znany wiersz jaki spisał poeta-futurysta Bruno Jasieński. Już po tytule widać sposób w jaki autor zamierza obchodzić...
Opublikowane w 1597 roku „Kazania sejmowe” Piotra Skargi należą do arcydzieł literatury staropolskiej. Wśród kazań szczególne znaczenie ma kazanie...
Streszczenie Ballada „To lubię” rozpoczyna się zwrotem do Maryli. Jest ona zachęcana do spojrzenia na piękny krajobraz. Na skraju lasu znajduje się cerkiew w...