Satyry Ignacego Krasickiego do dzisiaj cieszą się uznaniem krytyków, a także czytelników. Prawdopodobnie są one, obok bajek, najpopularniejszą częścią spuścizny biskupa-poety. Krasicki odczytywał swe utwory satyryczne między innymi w czasie słynnych obiadów czwartkowych u króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Drukiem ukazały się one w 1779 roku.
Dzięki uwagom poczynionym w kilku wierszach wiemy, jak poeta widział rolę satyry. Dowiadujemy się więc, iż: „Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka/Wielbi urząd, czci króla, lecz sądzi człowieka. („Do króla”). Mówienie prawdy jest więc główną powinnością satyr. Poeta powinien podążać tą drogą, nawet jeśli budzi niechęć swoich współczesnych: Niech się miota złość na cię i chytrość bezczelna -/Ty mów prawdę, mów śmiało, satyro rzetelna.(„Świat zepsuty”). W utworze „Palinodia” mamy do czynienia z pozornym atakiem autora na autorów satyr – tak naprawdę stanowi on jednak ich pochwałę. Krasicki przypomina między innymi, że antyczni pisarze krytykowali zło i nieprawość swoich współczesnych, chociaż ryzykowali tym życie.
Utwory Krasickiego rzadko wymierzone są w poszczególne osoby. Krytykuje on raczej przywary ogółu społeczeństwa – raczej pewne postawy, niż reprezentantów tych postaw. Tak więc ostrze satyry wymierzone zostaje w ludzi, którzy nie potrafią docenić reform oświeceniowych króla Stanisława Augusta, tkwiąc w przyzwyczajeniach intelektualnych z poprzednich stuleci. Bodaj jeszcze mocniej niż zacofanych sarmatów, Krasicki krytykuje osoby, które bezmyślnie podążają za modami płynącymi z zagranicy – nie przeżywają one naprawdę nowych trendów intelektualnych, a zarazem nie szanują tradycji, która przecież nie we wszystkim jest zła. Biskup-poeta szydzi ze swoich rodaków, którzy zamiast rozwijać gospodarczo kraj, marnotrawią pieniądze na pijaństwo albo na luksusy. Osobnym tematem, jaki poruszony jest w satyrach, są relacje damsko-męskie – tutaj mamy dość schematyczne kpiny z „żony-jędzy” i „męża-pantoflarza”.
Utwory Ignacego Krasickiego błyskotliwe oddają mentalność ludzi jego epoki – zarówno w sprawach politycznych, jak i obyczajowych. Pozwalają nam zastanowić się, ile od tego czasu się zmieniło, a co pozostało takie samo.
Dzięki satyrom możemy także zrozumieć, jak na świat patrzyli zwolennicy Oświecenia – co krytykowali, a co z dziedzictwa poprzednich epok uważali za godne zachowania.
Wiersz Jana Twardowskiego „Mrówko ważko biedronko” odwołuje się do tradycji świętego Franciszka. To przecież „biedaczyna z Asyżu” mówił...
Streszczenie Rozdział I Głównym bohaterem utworu i zarazem narratorem jest Ciamciara. W trakcie przeglądania zeszytów po zdanej maturze przypadkowo natrafia...
Geneza czas i miejsce akcji Akcja utworu dzieje się w miejscowości która nie została w żaden sposób nazwana. Czytelnik ma okazję dowiedzieć się że mieści...
Nowela Stefana Żeromskiego „Rozdzióbią nas kruki wrony” rozgrywa się pod koniec powstania styczniowego. Wszystko przełajdaczone … przegrane nie...
Bajka „Lew i zwierzęta” Ignacego Krasickiego przedstawia spotkanie wszystkich zwierząt na naradzie u lwa – stworzenia uznawanego powszechnie za ich króla....
Streszczenie Niobe córka Tantalosa wyszła za mąż za władcę Teb – Amfiona. Mieli wspólnie czternaścioro dzieci. Dumna Niobe uważała że to ją powinno...
Streszczenie Wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu przez Mojżesza oraz wędrówka do Ziemi Obiecanej stanowią centralne wydarzenia Księgi Wyjścia. Z Egiptu Izraelici...
Streszczenie Poleander Partobon władca Kybery był wielkim wojownikiem który hołdował nowoczesnym strategiom. Nade wszystko cenił cybernetykę toteż cały jego kraj...
Geneza Kazimierz Moczarski był oficerem Armii Krajowej. Formacja ta stała się obiektem prześladowań przez strony powojennych władz komunistycznych. Moczarski został aresztowany...
