Satyry Ignacego Krasickiego do dzisiaj cieszą się uznaniem krytyków, a także czytelników. Prawdopodobnie są one, obok bajek, najpopularniejszą częścią spuścizny biskupa-poety. Krasicki odczytywał swe utwory satyryczne między innymi w czasie słynnych obiadów czwartkowych u króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Drukiem ukazały się one w 1779 roku.
Dzięki uwagom poczynionym w kilku wierszach wiemy, jak poeta widział rolę satyry. Dowiadujemy się więc, iż: „Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka/Wielbi urząd, czci króla, lecz sądzi człowieka. („Do króla”). Mówienie prawdy jest więc główną powinnością satyr. Poeta powinien podążać tą drogą, nawet jeśli budzi niechęć swoich współczesnych: Niech się miota złość na cię i chytrość bezczelna -/Ty mów prawdę, mów śmiało, satyro rzetelna.(„Świat zepsuty”). W utworze „Palinodia” mamy do czynienia z pozornym atakiem autora na autorów satyr – tak naprawdę stanowi on jednak ich pochwałę. Krasicki przypomina między innymi, że antyczni pisarze krytykowali zło i nieprawość swoich współczesnych, chociaż ryzykowali tym życie.
Utwory Krasickiego rzadko wymierzone są w poszczególne osoby. Krytykuje on raczej przywary ogółu społeczeństwa – raczej pewne postawy, niż reprezentantów tych postaw. Tak więc ostrze satyry wymierzone zostaje w ludzi, którzy nie potrafią docenić reform oświeceniowych króla Stanisława Augusta, tkwiąc w przyzwyczajeniach intelektualnych z poprzednich stuleci. Bodaj jeszcze mocniej niż zacofanych sarmatów, Krasicki krytykuje osoby, które bezmyślnie podążają za modami płynącymi z zagranicy – nie przeżywają one naprawdę nowych trendów intelektualnych, a zarazem nie szanują tradycji, która przecież nie we wszystkim jest zła. Biskup-poeta szydzi ze swoich rodaków, którzy zamiast rozwijać gospodarczo kraj, marnotrawią pieniądze na pijaństwo albo na luksusy. Osobnym tematem, jaki poruszony jest w satyrach, są relacje damsko-męskie – tutaj mamy dość schematyczne kpiny z „żony-jędzy” i „męża-pantoflarza”.
Utwory Ignacego Krasickiego błyskotliwe oddają mentalność ludzi jego epoki – zarówno w sprawach politycznych, jak i obyczajowych. Pozwalają nam zastanowić się, ile od tego czasu się zmieniło, a co pozostało takie samo.
Dzięki satyrom możemy także zrozumieć, jak na świat patrzyli zwolennicy Oświecenia – co krytykowali, a co z dziedzictwa poprzednich epok uważali za godne zachowania.
Streszczenie Kluczową rolę w wygnaniu ludzi z Raju stanowił wąż. Wąż-kusiciel był wrogiem Boga czyli uosobieniem zła. Potrafi jednak mówić i jest istotą rozumną....
„Termopile polskie” Tadeusza Różewicza pochodzi z tomu „Niepokój”. Wiersz nawiązuje do tragicznych wydarzeń II wojny światowej –...
W 1528 roku ukazało się we Włoszech dzieło Baldassarre Castiglione „Il Cortegiano”. Traktat ów zyskał olbrzymią popularność w całej Europie. Renesansowe...
Geneza czas i miejsce akcji „Pamiętnik z powstania warszawskiego” to bodaj najbardziej znane beletrystyczne dzieło Mirona Białoszewskiego. Książka stanowi rodzaj...
Według Czesława Miłosza w „Trenach” sztuka poetycka Kochanowskiego osiągnęła najwyższe szczyty. Cykl 19 utworów poświęconych zmarłej córce...
Krzysztof Kamil Baczyński znany jest przede wszystkim jako sztandarowy poeta pokolenia Kolumbów – Polaków urodzonych w okolicach 1920 roku którzy...
Streszczenie Na terenach Tawasenty mieszkał Ostry Wiatr który był wyjątkowo silnym wojownikiem a wychowywał go czarownik Niedźwiedzi Kieł. Chłopiec mając zaledwie...
„Alchemik” to powieść która potwierdziła pozycję Paulo Coehlo na rynku literackim. Mimo negatywnych głosów krytyki wielu ludzi bardzo ceni rady...
„Echa leśne” są nowelą Stefana Żeromskiego po raz pierwszy opublikowaną w roku 1905. Pisarz w tym krótkim tekście powraca do tematu jaki często przewijał...
