Satyry Ignacego Krasickiego do dzisiaj cieszą się uznaniem krytyków, a także czytelników. Prawdopodobnie są one, obok bajek, najpopularniejszą częścią spuścizny biskupa-poety. Krasicki odczytywał swe utwory satyryczne między innymi w czasie słynnych obiadów czwartkowych u króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Drukiem ukazały się one w 1779 roku.
Dzięki uwagom poczynionym w kilku wierszach wiemy, jak poeta widział rolę satyry. Dowiadujemy się więc, iż: „Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka/Wielbi urząd, czci króla, lecz sądzi człowieka. („Do króla”). Mówienie prawdy jest więc główną powinnością satyr. Poeta powinien podążać tą drogą, nawet jeśli budzi niechęć swoich współczesnych: Niech się miota złość na cię i chytrość bezczelna -/Ty mów prawdę, mów śmiało, satyro rzetelna.(„Świat zepsuty”). W utworze „Palinodia” mamy do czynienia z pozornym atakiem autora na autorów satyr – tak naprawdę stanowi on jednak ich pochwałę. Krasicki przypomina między innymi, że antyczni pisarze krytykowali zło i nieprawość swoich współczesnych, chociaż ryzykowali tym życie.
Utwory Krasickiego rzadko wymierzone są w poszczególne osoby. Krytykuje on raczej przywary ogółu społeczeństwa – raczej pewne postawy, niż reprezentantów tych postaw. Tak więc ostrze satyry wymierzone zostaje w ludzi, którzy nie potrafią docenić reform oświeceniowych króla Stanisława Augusta, tkwiąc w przyzwyczajeniach intelektualnych z poprzednich stuleci. Bodaj jeszcze mocniej niż zacofanych sarmatów, Krasicki krytykuje osoby, które bezmyślnie podążają za modami płynącymi z zagranicy – nie przeżywają one naprawdę nowych trendów intelektualnych, a zarazem nie szanują tradycji, która przecież nie we wszystkim jest zła. Biskup-poeta szydzi ze swoich rodaków, którzy zamiast rozwijać gospodarczo kraj, marnotrawią pieniądze na pijaństwo albo na luksusy. Osobnym tematem, jaki poruszony jest w satyrach, są relacje damsko-męskie – tutaj mamy dość schematyczne kpiny z „żony-jędzy” i „męża-pantoflarza”.
Utwory Ignacego Krasickiego błyskotliwe oddają mentalność ludzi jego epoki – zarówno w sprawach politycznych, jak i obyczajowych. Pozwalają nam zastanowić się, ile od tego czasu się zmieniło, a co pozostało takie samo.
Dzięki satyrom możemy także zrozumieć, jak na świat patrzyli zwolennicy Oświecenia – co krytykowali, a co z dziedzictwa poprzednich epok uważali za godne zachowania.
W swojej twórczości Konstanty Ildefons Gałczyński chętnie sięgał po wątki kultury ludowej miast i miasteczek przetwarzając je jednak po swojemu. Jak pisał Czesław...
Geneza „Iliadzie” przypisuje się autorstwo Homera mimo iż jest to kwestia sporna. Jest ona prawdopodobnie dziełem które poprzedza „Odyseję”...
Utwór Ignacego Krasickiego „Wstęp do bajek” otwiera wydany w 1779 roku tom „Bajki i przypowieści”. Wiersz ma formę wyliczenia – wymienione...
Antoni Słonimski napisał wiersz „Alarm” w 1940 roku. Tematem utworu jest atak hitlerowskich Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 roku i naloty bombowe na Warszawę....
Według przyjętych zasad gatunku utwory żałobne poświęcano osobom znaczącym mężom stanu wodzom wybitnym duchownym. Jan Kochanowski odszedł od tej reguły. „Treny”...
Przyjaźń to jedno z najwspanialszych darów jakie człowiek może otrzymać od losu! Zgadzają się z tym najwięksi filozofowie i poeci. Ja również posiadam...
Geneza czas i miejsce akcji „Pamiętnik z powstania warszawskiego” to bodaj najbardziej znane beletrystyczne dzieło Mirona Białoszewskiego. Książka stanowi rodzaj...
Tytułowy bohater „Makbeta” Williama Szekspira z pewnością jest jedną z najbardziej wyrazistych i najlepiej nakreślonych postaci w historii literatury. W czasie...
„Oda do radości” (Ode „An die Freude”) Fryderyka Schillera powstała w 1785 roku opublikowana została rok później. W kolejnych wydaniach (1803...