Problematyka
„Wujek Karol. Kapłańskie lata papieża” to książka Pawła Zuchniewicza. Stanowi ona beletryzowaną biografię przyszłego papieża, skupiając się na jego młodych latach. Beletryzowaną – to znaczy mającą formę powieści, nie zaś traktatu naukowego czy eseju. Autor starał się opisywać prawdziwe wydarzenia, opierając się na rozmowach ze świadkami, książkach i czasopismach. Z wiadomych jednak przyczyn, część dialogów musiał wymyślić – któż bowiem pamięta dokładnie o czym rozmawiał ponad pół wieku temu?
Książka Zuchniewicza w przystępny sposób przybliża koleje życia i myśli młodego Karola Wojtyły.
Streszczenie
Pierwszy rozdział opisuje drogę Karola Wojtyły na studia do Rzymu. Młody ksiądz przemierza Czechy, Niemcy i Francję. Równocześnie snuje rozważania nad otaczającą go rzeczywistością – dopiero co skończyła się II wojna światowa i trwają procesy hitlerowskich zbrodniarzy wojennych. Jeden z nich, komendant obozu koncentracyjnego Auschwitz, nawrócił się przed śmiercią. Księża zaprzyjaźnieni z Wojtyłą zastanawiają się, na ile nawrócenie owo było autentyczne i czy takie zbrodnie mogą zostać wybaczone. Dochodzą do wniosku, że bezmiar miłosierdzia boskiego pozostaje niezgłębioną tajemnicą.
Pobyt w Rzymie to dla Karola Wojtyły okazja do poznania najważniejszego miasta chrześcijaństwa. Przyszły papież zwiedza zabytki związane ze słynnymi świętymi – ich widok stanowi okazję do zadumy na temat duchowości. Karol zastanawia się też nad tym, jak pewne rzeczy wiążą się ze sobą – np. los świętej Jadwigi w pewien sposób podobny jest do życia świętej Cecylii, chociaż są to postacie na pozór zupełnie różne.
Wojtyła poznaje też Ojca Pio, który zapowiada mu, że w przyszłości zasiądzie na Tronie Piotrowym – jednak jego pontyfikat będzie naznaczony cierpieniem. Na polecenie kardynała Sapiehy Karol podróżuje po Europie – poznaje między innymi księży-robotników, którzy, by być bliżej do wierny, podjęli się pracy fizycznej.
Po powrocie do Polski, Wojtyła został przydzielony do parafii w Niegowici. Podobało mu się życie z prostymi ludźmi i nie odczuwał tego czasu jako „zesłania”. A pamiętajmy, że był on dobrze zapowiadającym się młodym naukowcem – więc wcale nie było pewne, że towarzystwo nieskomplikowanych chłopów przypadnie mu do gustu.
Niedługo potem Karol został skierowany do jednej z krakowskich parafii. Nawiązał tu kontakty ze studentami – okazało się, że młody ksiądz doskonale dogaduje się ze studiującymi. Został duszpasterzem akademickim i wygłaszał dla nich kazania w kościele Świętej Anny. Umacniał wtedy katolicką młodzież, która była szykanowana przez nowe, komunistyczne władze.
Szczególnie blisko Wojtyła związał się z grupą młodych, którzy nazwali się Rodzinką. Wynikało to z tego, iż w czasie wspólnych wycieczek górskich i spływów kajakowych tytułowali Karola „Wujkiem” – by zmylić komunistycznych szpicli. A skoro mieli wspólnego „wujka”, to i wymyślili sobie nazwę „rodzinka”.
W tym czasie Wojtyła zaczął też wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1958 roku został nominowany na biskupa – o czym dowiedział się w czasie jednej wypraw z „Rodzinką”. Książka kończy się w 1962 roku, kiedy papież Jan XXIII zwołuje sobór powszechny – na tym soborze ważną rolę będzie miał do odegrania biskup Wojtyła.
Plan wydarzeń
1. Droga do Rzymu.
2. Zwiedzanie Wiecznego Miasta.
3. Spowiedź u ojca Pio.
4. Podróż po Europie.
5. Niegowicka służba.
6. W Krakowie.
7. Duszpasterstwo akademickie.
8. Wyprawy w góry.
9. Nominacja na biskupa.
10. Zwołanie soboru