Dzieje Cezarego Baryki | wypracowanie

Dzieciństwo Cezarego Baryki - syna Seweryna i Jadwigi z Dąbrowskich - było okresem pełnym szczęścia i miłości. Rodzice otaczali swe jedyne dziecko troskliwą opieką, nie szczędząc środków na jego edukację i wychowanie. Młodzieniec uczył się języków, gry na fortepianie i doskonalił zdobywane w szkole umiejętności. Pod czujnym okiem wymagającego ojca młody chłopiec wyrastał na dobrze wykształconego i świetnie zapowiadającego się mężczyznę.

Sytuacja uległa zmianie po wybuchu I wojny światowej. Gdy pan Seweryn zmuszony był wyjechać na front, jego władza nad synem osłabła. Pisał, co prawda, listy i zwracał się w nich do Cezarego, lecz ten niewiele robił sobie z próśb i przestróg nieobecnego ojca. Już po kilku tygodniach młodzieniec zupełnie wymknął się spod kontroli matki i dobre oceny oraz wzorowe zachowanie zastąpił włóczęgostwem i ciągłą zabawą. Doskonale wiedział o dobrej sytuacji materialnej rodziców, dlatego z wielkim zaangażowaniem nakłaniał panią Jadwigę do spełniania swych potrzeb.

W roku 1917 wybuchła rewolucja październikowa. Młody Baryka odnosił się do tego wydarzenia z wielkim entuzjazmem, należał do pierwszych osób głoszących przewrotowe hasła w Baku. Na fali radosnych nastrojów dopuścił się nawet karygodnego czynu, jakim było wymierzenie dyrektorowi szkoły dwóch ciosów szpicrutą (ukarany został wydaleniem ze szkoły i tzw. wilczym biletem zamykającym mu drogę do innych placówek). Fascynacja bohatera rewolucją nie osłabła nawet wtedy, gdy dom Baryków został skonfiskowany i wprowadziły się do niego obce osoby.

Traumatycznym i niezwykle bolesnym wydarzeniem w życiu Cezarego była śmierć matki, którą skazano na ciężkie roboty z powodu ukrywania przez nią kosztowności. Dostrzegłszy brak obrączki na jej palcu (została brutalnie zerwana), Baryka poprzysiągł zemstę na ludziach, którzy to uczynili. Nie miał jednak wielkich możliwości, gdyż został pozbawiony z domu i znalazł się w skrajnej biedzie.

Kolejną zmianę sytuacji głównego bohatera przyniosła agresja turecka. W Baku doszło do krwawej rzezi Ormian, a włączony do przegranej armii bohater ocalał tylko dzięki polskim dokumentom. W tym czasie Baryka został wyznaczony do grzebania ciał ofiar. Właśnie w takich okolicznościach spotkał ojca, który wrócił z frontu.

Radość Cezarego i Seweryna z ponownego spotkania nie trwała długo. Obaj wiedzieli, że musza opuścić Baku, które wkrótce zajmą Bolszewicy. Przez Moskwę, gdzie odebrali walizkę od Jastruna, dotarli oni do Charkowa. Ich pobyt w tym mieście trwał bardzo długo, a utrata bagażu znacznie pogorszyła ich sytuację materialną. Dzięki pomocy sprzyjających im ludzi dostali się do pociągu repatrianckiego, lecz Seweryn nie przetrwał podróży. Do kraju szklanych domów dotarł sam Cezary.

Po przyjeździe do Polski Baryka spotkał się z Gajowcem, dawną miłością pani Jadwigi. Rozpoczął również studia medyczne, które przerwał wybuch wojny polsko - bolszewickiej. Cezary wstąpił do wojska, a w oddziale poznał Hipolita Wielosławskiego, potomka magnackiego rodu. Mężczyźni zaprzyjaźnili się, a Baryka uratował kompanowi życie. W akcie wdzięczności został zaproszony do Nawłoci.

Pobyt w majątku Wielosławskiego był dla głównego bohatera okresem rekompensującym gwałtownie przerwaną młodość. W otoczeniu rodziny przyjaciela główny bohater powieści czuł się swobodnie i radośnie. Stan ten mąciły jedynie obserwacje ciężkiej pracy chłopów i fornali.

W Nawłoci poznał Baryka gorzki smak miłości. Najpierw rozkochał w sobie pannę Szarłatowiczówną, a później odsunął ją od siebie, zwróciwszy się w stronę Laury Kościenieckiej. W tę skomplikowaną relację wpisała się również Wanda Okszyńska, która w Baryce widziała spełnienie swych marzeń. Odrzucona przez Cezarego miłość stała się przyczyną wielkiej tragedii. Zazdrosna Wanda, podejrzewając, że to panna Karolina Szarłatowiczówna odebrała jej ukochanego, postanowiła otruć rywalkę. Nie wiedziała jednak o relacji Baryki z Kościeniecką.

Główny bohater nie odnalazł szczęścia w miłości. Ostatecznie pani Laurą poślubiła Barwickiego, do czego zmusiła ją jedna z wizyt Cezarego, w czasie której doszło do bójki między nim a Barwickim (narzeczonym kobiety). Dla ratowania honoru i finansów (o czym Kościeniecka otwarcie powiedziała Baryce) musiała poślubić zamożnego szlachcica.

Baryka wrócił do Warszawy. Postanowił kontynuować studia oraz skorzystał z pomocy Gajowca, podejmując u niego pracę. Po jakimś czasie poznał Antoniego Lulka - studenta prawa i zwolennika ideologii komunistycznej. Główny bohater bardzo szybko znalazł się pod przemożnym wpływem nowego znajomego. Uczestniczył nawet w spotkaniu działaczy. Kiedy Gajowiec skrytykował jego postawę, Baryka bronił się, udowadniając, że koncepcja zmiany postulowana przez mężczyznę nie przynosi żadnych efektów, był on zdania, że ludzie i Polska potrzebują wielkiej idei.

W marcu Cezary jeszcze raz spotkał się z Laurą. Rozmowa była krótka i pełna gniewu, co doprowadziło do ostatecznego rozstania dwojga ludzi.

Kilka dni po spotkaniu z Kościeniecką Baryka wziął udział w manifestacji robotniczej. Szedł w pierwszym szeregu, maszerując obok najważniejszych ideowców.