Etapy dojrzewania Cezarego Baryki | wypracowanie

Cezary Baryka - główny bohater „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego - jest postacią dynamiczną, która w toku rozwoju fabuły dojrzewa i zmienia swoje poglądy. Proces ten zachodzi więc nie tylko w sferze biologicznej postaci, lecz również w jej mentalności. Na kartach utworu narrator bardzo wyraźnie eksponuje te momenty, które miały największy wpływ na Barykę.

Główny bohater dorastał pod troskliwą opieką obojga rodziców. W domu niczego nie brakowało, a młody chłopiec pobierał dodatkowe lekcje od najlepszych nauczycieli, co znajdowało przełożenie na jego wyniki w nauce. Ten okres szczęścia skończył się wraz z wybuchem I wojny światowej. Początkowo nieobecność ojca napełniała Cezarego radością, gdyż mógł pozwalać sobie na zachowania, o których wcześniej nawet nie marzył. Beztroska i ciągłe zabawy z kolegami odbiły się na ocenach i zachowaniu młodzieńca.

Bunt Cezarego Baryki został podsycony przez wybuch rewolucji w 1917. Bohater głosił przewrotowe hasła oraz walczył z autorytetami, co czynił z wielkim zaangażowaniem (dwukrotne uderzenie dyrektora szkoły). I być może główny bohater nigdy nie dostrzegłby fałszu wpisanego w rewolucyjną propagandę, gdyby nie tragiczny los jego matki. Pani Jadwiga została skazana na ciężkie roboty za ukrywanie kosztowności, a jej organizm nie wytrzymał trudu - pewnego dnia kobieta po prostu padła w drodze do pracy i wyzionęła ducha.

Śmierć matki była jednym z przełomowych momentów w życiu Baryki. Kiedy patrzył na jej zimną dłoń, z której siłą zdjęto obrączkę, uświadomił sobie, że ideały głoszone przez rewolucjonistów to tylko wyświechtane hasła. Kolejnym wstrząsem dla głównego bohatera był widok ciała martwej Ormianki. Piękna kobieta zdawała się ostrzegać Barykę przed okrucieństwem świata i prosić go, by w jego obliczu nie okazał się tchórzem.

Nie wiadomo, jak potoczyłyby się dalsze losy Baryki, gdyby z wojny nie powrócił jego ojciec. Pan Seweryn skłonił syna do powrotu do Polski, a w drodze do pierwszego przystanku - Moskwy - opowiedział mu o swym kuzynie, który miał reformować ojczyznę, budując w niej szklane domy i wprowadzając powszechny dobrobyt. Wszyscy obywatele mieli żyć w dobrobycie i równości, a dzięki rozwojowi technicznemu kraj miał być czysty i piękny.

Wkrótce Cezary ponownie został sam. Pan Seweryn zmarł w drodze z Charkowa do Polski, co spowodowane było wyczerpaniem oraz trawiącymi jego organizm chorobami. Główny bohater musiał więc stawić czoła nowej rzeczywistości bez niczyjej pomocy. Obraz Polski, jaki oglądał po przekroczeniu granicy, dalece różnił się od tego, o czym opowiadał mu ojciec. Baryka na własne oczy widział wszechobecną biedę i ogromne zniszczenia będące wynikiem wojny.

Dotarłszy do Warszawy, Cezary spotkał się z Gajowcem oraz rozpoczął studia medyczne. Stabilizacja nie trwała jednak długo. W obliczu zagrożenia ze strony bolszewików główny bohater zaciągnął się do armii. Chociaż jego oddział nie uczestniczył w wielu walkach, Baryka mógł oglądać ludzi gotowych oddać wszystko dla ojczyzny. To właśnie na froncie narodziły się jego miłość do kraju przodków oraz przyjaźń z Hipolitem Wielosławskim.

Po zwycięskiej wojnie Baryka udał się do Nawłoci - majątku Hipolita - dokąd zaproszony został przez samego właściciela. Pod Częstochową poznał główny bohater gorzki smak miłości. Trudna relacja, w którą się wplątał, zaowocowała wielką tragedią. Zazdrosna o mężczyznę Wanda Okszyńska otruła swą rywalkę - pannę Karolinę Szarłatowiczówną. Nie wiedziała ona jednak, że Baryka darzy uczuciem panią Laurę Kościeniecką (pomimo wcześniejszego flirtu z Karoliną). Główny bohater traci jednak przychylność Laury, gdyż pewnego razu wdał się w bójkę z jej narzeczonym, a później uderzył i ją.

Pobyt w Nawłoci unaocznił Baryce także problemy, z jakimi każdego dnia mierzyli się ludzie biedni. Podczas gdy potomkowie szlachty i magnaterii oddawali się zabawom, to do ubogich należało wykonywanie codziennych obowiązków.

Główny bohater opuścił Nawłoć po Bożym Narodzeniu. W Warszawie zamieszkał u swego znajomego Buławnika. W mieszkaniu częstym gościem był Antoni Lulek - student prawa i zwolennik ideologii komunistycznej. Cezary szybko znalazł się pod wpływem inteligentnego i oczytanego mężczyzny, który wykorzystał jego wspomnienia i dawną fascynację rewolucją. Jednakże w czasie jednego ze spotkań Baryka otwarcie powiedział, że klasa robotnicza nie może przewodzić narodom, gdyż sama potrzebuje pomocy. W odpowiedzi - oprócz groźnych gestów - otrzymał opis tortur, jakie policja stosowała wobec przeciwników politycznych. Bohater nie wiedział, co ma zrobić.

Utwór kończy się sceną, w której Cezary Baryka idzie na czele manifestacji robotniczej, mając na sobie mundur z czasów wojny z bolszewikami. Do tej decyzji popchnęły go zawód miłosny (w Warszawie jeszcze raz spotkał się z Laurą) oraz rozczarowanie koncepcją naprawy Polski, jaką wysunął Szymon Gajowiec.

W życiorysie Cezarego Baryki wydzielić można kilka etapów, które mają znaczny wpływ na jego osobowość. Baku to czas szczęśliwego dzieciństwa, ale także gwałtownego i niezwykle bolesnego rozczarowania rewolucją. Przyjazd do Polski wiążę się z narodzinami miłości do ojczyzny, lecz również z gorzkim zawodem spowodowanym przez roztaczający się przed jego oczyma pejzaż. Z kolei w Nawłoci bohater doświadczył cierpienia związanego z miłością, przyglądając się zarazem ciężkiemu losowi ludzi ubogich.

Powróciwszy do Warszawy, Cezary Baryka nie był jeszcze dojrzałym i w pełni ukształtowanym człowiekiem. Tak naprawdę nie wiedział, w jaki sposób może pomóc potrzebującym, czuł jedynie, że koniecznym jest uformowanie wielkiej idei, głoszenie jej i realizowanie. Dlatego zbliżył się do komunistów, widząc ich zaangażowanie i determinację.

Tytuł powieści Stefana Żeromskiego interpretować można właśnie w kontekście głównego bohatera. Owo przedwiośnie jest właśnie jednym z pośrednich etapów jego rozwoju. O tym, że Baryka nie jest jeszcze w pełni ukształtowany, może świadczyć fakt, iż decyzję o udziale w manifestacji robotniczej podjął on pod wpływem impulsu, a nie w wyniku konsekwentnych przemyśleń.