Jak rozwijała się przyjaźń bohaterów utworu „Ten obcy”? | wypracowanie

Przyjaźń jest jedną z najważniejszych rzeczy w życiu człowieka. Jest tak cenna, że każdy o nią zabiega – dzięki niej mamy poczucie bezpieczeństwa i wsparcia tak potrzebnego nam w różnych trudnych życiowych sytuacjach.

Bohaterowie utworu „Ten obcy” dojrzewali do przyjaźni. Dowiadywali się, że ma ona różne oblicza, często wymaga poświęcenia i nie tak łatwo ją zdobyć, a potem utrzymać i pielęgnować; że wymaga nie tylko brania, ale przede wszystkim dawania. Ula Zalewska, Pestka Ubyszówna, Marian i Julek to zgrana paczka przyjaciół. Od zawsze się lubili i chętnie przebywali w swym towarzystwie. Nie stanowili jednak hermetycznie zamkniętej, izolującej się od innych grupy. Tak naprawdę byli otwarci na nowe znajomości i w ich mniemaniu nic nie stałoby na przeszkodzie, by do swojej grupy „wciągnąć” kogoś innego.

Pojawienie się tajemniczego Zenka wystawia na próbę ich przyjaźń, a także to czy są w stanie obdarzyć nią kogoś obcego, kogoś z zewnątrz. Mają oczywiście wobec niego dobre zamiary, lecz przeszkadza im jego obcość, skrytość, małomówność. Nie potrafią od razu obdarzyć go zaufaniem, gdyż w jakimś sensie się go obawiają – nie wiedzą skąd przybył, jaka jest jego historia i jakie ma zamiary. Jest to tym trudniejsze, że chłopak nie chce się przed nimi odsłonić, wszędzie wietrząc spisek i oczekując na kolejny, bolesny cios, jakich życie mu przecież nie szczędziło. Kiedy w końcu się otwiera i opowiada im o tym, co go spotkało, w bohaterach rodzi się dylemat – czy powiedzieć o wszystkim dorosłym, czy samemu starać się jakoś pomóc Zenkowi. Wybierają to drugie, ale ponoszą też tego srogie konsekwencje.

Zenek potrafił zaimponować im swą dojrzałością, ambicją i zaradnością. Najwierniejszym jego przyjacielem został Julek, który widział w nim bohatera i ślepo wierzył w to, że uda mu się odnaleźć wuja. Przekonywał go też do zostania na wyspie. Oczarowana Zenkiem była również Pestka, która usilnie starała się zwrócić na siebie jego uwagę. Marianowi zaś, choć zawsze starał się być rozważny i zachowywać powagę, Zenek również zaimponował zwłaszcza swą odwagą i samodzielnością.

Najsilniejsze uczucie połączyło jednak Zenka z Ulą. Ta wrażliwa i ofiarna dziewczyna rozumiejąca tragiczną sytuację Zenka, postanowiła się dla niego poświęcić i zaczęła pracować w sadzie, by zwrócić ukradzione przez niego pieniądze. Zenek dotychczas nieufny i wrogo nastawiony wobec innych, nie rozumiał takiej postawy – tego, że ktoś może bezinteresownie pomóc drugiemu. Dlatego tym bardziej przekonywał się, że ludźmi mogą kierować też dobre, szlachetne intencje i nie wszyscy muszą być brutalami takimi jak jego ojciec. Zenek powoli przekonywał się, że życie może wyglądać inaczej i że sam może uczynić coś dobrego dla innych. Stopniowo stawał się coraz bardziej ufny i co najważniejsze – zaczął wierzyć w możliwość istnienia przyjaznych, braterskich relacji międzyludzkich. Postanowił więc dać coś z siebie i w podzięce za pomoc wrócił na wyspę i chciał odpracować ukradzione pieniądze przy żniwach. Z czasem więź łącząca Ulę i Zenka przerodziła się w miłość.

Ula, Pestka, Julek, Marian i Zenek mieli szczęście dowiedzieć się na czym polega prawdziwa przyjaźń wymagająca często ofiarności i poświęcenia, porzucenia swoich celów, by pomóc komuś kto znajduje się w znacznie gorszej sytuacji. Uli udało się nawiązać nić porozumienia z ojcem, z którym od dawna nie utrzymywała dobrych relacji. Pestka nauczyła się bezinteresowności; stała się bardziej pokorna i przestała oceniać innych tylko na podstawie wyglądu. Z kolei Marian i Julek zrozumieli na czym polega odpowiedzialność za siebie i innych. Potrafili docenić to, że mają ciepłe i kochające rodziny i niczego im w życiu nie brakuje.

Ostatecznie wszyscy byli więc szczęśliwi, gdyż zrozumieli, że na szczęście to trzeba zapracować; coś poświęcić, z czegoś zrezygnować. Pomagając sobie nawzajem, ponosząc konsekwencje błędów swych przyjaciół, przejmując się ich losem udowodnili, że ich przyjaźń stała się przyjaźnią dojrzałą i odpowiedzialną, przyjaźnią, która buduje dobre relacje i z której można czerpać siłę. Na niej zaś można oprzeć swe działania i swoje życie.

Przyjaźń bohaterów była też przyjaźnią świadomą – każdy wiedział, że musi brać odpowiedzialność za drugą osobę, że swym działaniem może pomóc jej wyjść z tarapatów, ale równie dobrze może jej też wyrządzić krzywdę (stąd dylemat moralny Mariana). Swą ofiarnością i bezinteresowną pomocą bohaterowie udowodnili, że w pełni zasługują na przyjaźń. Zrozumieli bowiem na czym ona polega i jak wiele dobrego można przy jej pomocy uczynić.