Rola domu rodzinnego w życiu człowieka. Refleksje po lekturze „Tego Obcego” | wypracowanie

Lektura „Ten obcy” skłania do refleksji na temat roli ciepła domu rodzinnego i jego znaczenia w życiu młodego, nastoletniego człowieka. Dom rodzinny w życiu każdego z nas stanowi ostoję, fundament, na którym zawsze możemy się oprzeć i miejsce, które zapewnia nam poczucie bezpieczeństwa – miejsce, do którego chce się wracać i w którym możemy znaleźć ucieczkę przed wieloma zawirowaniami życia. Tak przynajmniej powinno być.

Niestety nie wszyscy bohaterowie powieści „Ten obcy” mogli doświadczyć ciepła i miłości prawdziwego domu rodzinnego. Ula Zalewska i Zenek Wójcik bardzo wcześnie zostali jej pozbawieni. W tej sytuacji utracili jakąś ważną podstawę, na której mogliby budować swe dorosłe życie. Odczuwali boleśnie brak zrozumienia i akceptacji; w rezultacie tracili poczucie własnej wartości, zamykali się w sobie i w swych uczuciach. Jednym słowem - przestawali być tak naprawdę sobą.

Irena Jurgielewiczowa ukazuje nam różne rodzaje domu rodzinnego. Jednym z nich jest dom Uli. Po śmierci matki dziewczyna utraciła dobry, bliski kontakt z ojcem i była wychowywana przez ciotki. Nie chciała widywać ojca ponieważ miała do niego uraz i obwiniała go o to, że porzucił jej matkę dla innej kobiety. Pozbawiona rodzinnego ciepła i poczucia bezpieczeństwa, czuła się niedowartościowana. Aby zastąpić relacje z ojcem i móc z kimś „porozmawiać” zaczęła spisywać pamiętnik, w którym dawała upust swym najskrytszym refleksjom i przemyśleniom. Tak naprawdę czuła się bardzo samotna i nawet przyjaciele nie byli w stanie wypełnić pustki, jaką odczuwała, i w której coraz bardziej się zatracała. Była przekonana, że ojciec jej nie kocha, dlatego sama ograniczyła z nim kontakty i przyjeżdżała do niego tylko na wakacje. Ula postanowiła wyznaczyć mur między nimi i utrzymywać bezpieczny dystans, tak naprawdę bojąc się tego, co może nastąpić po jego przekroczeniu. Takie wyjście nie jest jednak właściwym rozwiązaniem problemu, o czym stara się nas przekonać Jurgielewiczowa. Zaburzenie tych podstawowych, bardzo bliskich międzyludzkich relacji nie może oznaczać nic dobrego dla ludzi, którzy są w nie uwikłani. Jeśli osoba, na której zawsze chcielibyśmy polegać i która powinna dawać nam poczucie bezpieczeństwa, nie potrafi odpowiednio wywiązać się z tego zadania i obowiązku, czujemy się nieszczęśliwi i niespełnieni. Gubimy gdzieś świadomość, że w trudnej sytuacji możemy liczyć na kogoś kto pospieszy nam z przyjazną, pomocą dłonią.

Dom rodzinny tworzą relacje między dorosłymi i dziećmi. Jest on pełny i szczęśliwy jeśli brakuje w nim niedomówień, nieporozumień, pretensji i wzajemnych wyrzutów; jeśli wszyscy mogą otwarcie mówić o swoich problemach, potrzebach czy pragnieniach. Jeśli panuje w nim zrozumienie, a puste słowa i zapewnienia o naszych dobrych intencjach i zamiarach zamieniają się w konkretne, namacalne czyny wynikające z poświęcenia i zaangażowania.

Dom rodzinny odgrywa też dużą rolę w budowaniu i rozwijaniu naszego życia emocjonalnego. Relacje z bliskimi kształtują nasz charakter i go dookreślają. To pierwsze miejsce, z którego wychodzimy na świat; które uczy nas kontaktu z innymi i życia w zbiorowości. To stąd czerpiemy wzorce i budujemy fundamenty własnej tożsamości i indywidualności. Uczymy się okazywania uczucia miłości, lojalności, solidarności, wrażliwości i przyjaźni. Jeśli tego zabraknie, tak jak było to w przypadku Uli, mamy poczucie, że tracimy grunt pod nogami; czujemy się obco sami ze sobą, w jakimś stopniu czujemy się zagrożeni, zastraszeni, osamotnieni i niekochani.

Z kolei Pestka miała to szczęście, że posiadała pełną, kochającą się rodzinę. W rezultacie również zawieranie przyjaźni nie stanowiło dla niej problemu. Była otwarta i przekonana o swej wartości. Czuła się ważna i doceniana. Była przebojowa i pełna energii. Ula jej tego zazdrościła. Sama chciałaby żyć w kochającej się rodzinie i mieć kogoś z kim będzie mogła porozmawiać nawet o błahostkach i kto zawsze ją zrozumie i pocieszy.

Inny bohater powieści – Zenek Wójcik ma chyba najgorszy z możliwych domów. Jego ojciec jest alkoholikiem i nieustannie się nad nim znęca. Nie mogąc dłużej znieść takiego traktowania, chłopak ucieka. Wie, że ojciec nie zapewni mu przyszłości. Postanawia odnaleźć wujka i z jego pomocą ułożyć sobie życie. Nie może bowiem dłużej żyć w tak toksycznym domu, który nie potrafi zapewnić mu poczucia bezpieczeństwa, a co więcej – który ciągnie go na samo dno. Pragnie od niego uciec i chce rozpocząć życie na nowo z tym, że teraz już z dala od ojca. Nie zaznawszy miłości i bliskości, Zenek stał się wobec innych nieufny. Bał się okazywać swe uczucia przekonany, że ze strony innych czeka go kolejny, bolesny cios.

Dom rodzinny i dobre relacje z innymi powinny stanowić podstawę naszego życia. Dom to nie tylko budynek. To także miejsce, z którym wiążą się nasze wspomnienia, przeżycia; to miejsce, z którego czerpiemy siłę do walki z problemami; To miejsce, do którego jesteśmy emocjonalnie przywiązani i do którego zawsze chcemy wracać. Prawdziwy dom tworzą ludzie, którzy chcą sobie pomagać i wspierać się w najtrudniejszych sytuacjach. Dzięki temu mogą czuć się szczęśliwi i mieć poczucie, że niczego im w życiu nie brakuje – mają przecież siebie nawzajem. Nie ważne są dobra materialne; liczą się zwykłe, proste uczucia, którymi można się dzielić i które pomagają kształtować nasz charakter i to jacy jesteśmy. Mając na kogo liczyć czujemy się bezpieczni i łatwiej możemy poradzić sobie z wszystkim co nas w życiu spotyka.