Bolesław Leśmian wyróżnia się wśród polskich poetów XX wieku oryginalnością. Wydaje się, że przez całe swoje życie stał obok głównego nurtu literatury. Nie podporządkowywał się bieżącym modom i trendom, tworzył lirykę często niezrozumiałą dla współczesnych. Powodowało to frustrację u autora, który czuł się niedoceniony.
Bolesław Leśmian urodził się jako Bolesław Lesman (dopiero później spolonizował swoje nazwisko) w 1877 roku. Jego ojciec był żydowskim księgarzem. Bolesław studiował prawo w Kijowie, a przed I wojną światową przebywał przez kilka lat w Paryżu. Mimo niskiego wzrostu (ok 155 cm) poeta cieszył się powodzeniem wśród kobiet – w stolicy Francji nawiązał romans ze swoją późniejszą żoną, Zofią Chylińską. Jednak już kilka lat później związał się on z Dorą Lebenthal, która stała się natchnieniem do spisania erotyku „W malinowym chruśniaku…”.
Leśmian fascynował się koncepcjami Nietzschego i pogardzał społeczeństwem ludzi przeciętnych. Jest to dość paradoksalne, zważywszy, że sam prowadził bardzo mieszczańskie życie, będąc notariuszem w Zamościu. Dopiero w ostatnich latach powrócił do Warszawy, swego rodzinnego miasta.
Międzywojenni krytycy zarzucali Leśmianowi bycie „przeżytkiem Młodej Polski”. Faktycznie, jeśli chodzi o filozoficzny światopogląd, poeta został niewątpliwie ukształtowany przez główne idee końca XIX wieku (fin de siècle). Inspirował go Fryderyk Nietzsche oraz Henri Bergson. Leśmian zbliżał się do koncepcji panteistycznych, zaś odwoływanie się przez niego do symbolizmu mogło mieć źródło w fascynacji ideami Zygmunta Freuda.
W swojej poezji Leśmian tworzył niezwykły, fantastyczny świat. Zapełniały go stworzenia z ludowych podań i legend. Jednak te klasyczne elementy twórca intepretował w sposób nowatorski. Wyróżnia się jego język, pełen neologizmów i gier znaczeniami. Jak pisał o poecie Czesław Miłosz: Jest on niemal nieprzetłumaczalny z powodu eksperymentów z językiem, w których wykorzystywał niezwykle giętka morfologię słowińską, tworząc na przykład czasowniki od rzeczowników i rzeczowniki od czasowników.
Z tomów poezji wyróżnić można „Sąd rozstajny” (1912) i „Napój cienisty” (1936). Leśmian jest także autorem zbioru baśni „Przygody Sindbada Żeglarza”, ongiś bardzo popularnego wśród młodszych czytelników.
Poeta zmarł w 1937 roku. Dopiero po kilku dekadach przyszło uznanie dla jego dzieł. Oprócz entuzjazmu krytyków, wzbudzają dzisiaj zainteresowanie również twórców muzyki. Wiersze Leśmiana śpiewali Czesław Niemen, Grzegorz Turnau, Stanisław Sojka oraz zespół Żywiołak.